บรรยากาศยามค่ำคืนภายในป่าเขาอันเงียบสงบมันมืดมิดเวิ้งว้างมีเพียงเสียงหรีดหริ่งเรไร
ฝีเท้าของหลีเซียวหยวนชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็น กู้เฉียวจิงที่กำลังยืนภายใต้รัศมีแสงจันทร์ เส้นผมของนางกับแขนเสื้อปลิวไสวล้อสายลมราตรี ทั้งงดงามและลึกลับน่าหวั่นเกรง
เขาหรี่ตาพินิจสตรีตรงหน้าอย่างไตร่ตรอง การที่เขาสามารถก้าวหน้าอย่างรวดเร็ว มิเพียงแต่มีวรยุทธ์สูงแต่เขายังเป็นคนที่ความพิเศษ สามารถจดจำผู้คนอย่างแม่นยำ ช่วงแขนขา ร่างกายสัดส่วนส่วนสูง หลายครั้งแม้คนผู้นั้นจะปกปิดใบหน้า เพียงแค่เห็นร่างกายเขาก็จดจำได้ทันทีว่าเป็นผู้ใด
รูปร่างอรชนสูงโปร่งเช่นนี้ ยิ่งมองก็ยิ่งคลับคล้ายคลับคลานคุ้นตายิ่งนัก แล้วภาพหนึ่งก็ผุดขึ้น
เป็นสตรีในคืนนั้น
จากประสบการณ์ที่ผ่านมา เขาไม่มีทางจำผิด หลีเซียวหยวนมั่นใจเป็นอย่างมาก เขาไม่ชอบการหยั่งเชิงจึงตั้งใจสอบถามโดยตรง
กู้เฉียวปรายสายตามองหลีเซียวหยวนที่กำลังก้าว
