เช้าวันถัดมาอันหนิงตื่นขึ้นมาด้วยความปวดเมื่อยร่างกาย แม้ว่าเมื่อคืนพวกเขาจะไม่ได้ทำอะไรกัน แต่นางก็ใช้แรงกอดรัดเขาเอาไว้แน่น เมื่อตื่นขึ้นมาจึงรู้สึกไม่สบายตัวอยู่บ้าง
อันหนิงนอนลืมตาอยู่บนเตียงด้วยท่าทางเกียจคร้าน เมื่อมองออกไปนอกหน้าต่างแกะสลักที่ด้านนอกก็เห็นว่าท้องฟ้ายังคงมืดครึ้ม หญิงสาวหันไปถามเสี่ยวเจินที่ยืนรอรับใช้อยู่ด้านข้าง "ฟ้ายังไม่สว่างอีกหรือ"
เสี่ยวเจินตอบด้วยรอยยิ้ม "วันนี้ฝนตกท้องฟ้าเลยมืดนานกว่าทุกวันเพคะ"
อันหนิงพยักหน้ารับรู้ก่อนจะหันไปมองรอบๆ ห้อง "ฟู่หม่าไปที่ใด"
เสี่ยวเจินมีท่าทีกระอักกระอ่วนเล็กน้อย "ฟู่หม่าไปที่สวนเพคะ…ได้ยินว่าจะใช้ประโยชน์จากตอนที่ฝนตกแล้วดินร่วนซุย ขนต้นกล้าดอกไม้ไปปลูกในสวนเพิ่ม”
เด็กสาวก้มหน้าตอบ ลอบสังเกตสีหน้าเจ้านายอย่างเป็นกังวล โดยปกติองค์หญิงไม่ชอบให้ฟู่หม่าไปทำงานใช้แรงแบบนั้น
แต่เวลาผ่านไปนานเสี่ยวเจินเห็นว่าองค์หญิงไม่ได้มีสี
