เมื่อกำลังจะเดินกลับบ้านหางตาของเขาก็บังเอิญเห็นพี่รองเดินผ่านมาพอดี
ฉู่ซ่งยิ้มให้น้องชายเหมือนกับจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ "พี่ใหญ่เรียกเจ้าไปหารึ"
"ใช่…แล้วท่านมาหาทำไมอีก"
"วันก่อนเจ้าบอกว่าไม่ได้ย่างปลา แต่วันนี้คนในบ้านของข้าได้กลิ่นไก่ตุ๋นทุกคน น้องสามจะหาเหตุผลอันใดมาอ้างอีก" ฉู่จงพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ มือของเขาเอื้อมไปบีบไหล่ของน้องชาย
“ถึงเจ้าจะฝ่าฝืนกินเนื้อสัตว์ในช่วงไว้ทุกข์ ถึงอย่างไรเจ้าก็เป็นน้องชายของข้า ไม่ต้องกังวล พี่รองจะไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกใครแน่นอน"
ฉู่จวิ้นผลักมือของพี่ชายออกไป "ข้าไม่ได้กินเนื้อสัตว์ หากพี่รองไม่เชื่อก็เข้าไปค้นที่ในครัวได้เลย”
รอยยิ้มของฉู่ซ่งแข็งทื่อ เขาเป็นบัณฑิตผู้มีวิชาความรู้ และการไปค้นหาอาหารในครัวของน้องชายเป็นเรื่องที่น่าละอายเป็นอย่างมาก
ฉู่ซ่งเห็นว่าน้องชายมีท่าทีไม่ยอมรับเขาจึงเปลี่ยนวิธีอื่นในการเจรจา "ข้าไม่ได้ตำหนิที่เจ้าแอบกินเนื้อสัตว
