“โอเค...แค่นี้ฉันก็เข้าใจแล้วล่ะค่ะ พอกันที...” มินตราว่าพร้อมกับสะอื้นไห้ ไม่รู้ว่าจะร้องไห้ทำไมกัน ไม่มีเหตุผลไปมากกว่าคำว่าน้อยใจแค่คำเดียว
“มิน...” ชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกมา ยิ่งเห็นอย่างนั้นคนโดนถอนหายใจใส่ก็ยิ่งไม่พอใจ เธอสบสายตากับเขาเพียงครู่หนึ่งก่อนจะหมุนตัวจากไป
ร่างหนายืนนิ่งอยู่ที่เดิม เขารู้สึกเจ็บแปล๊บที่หน้าอกข้างซ้าย เธอไม่เหลียวมองมาอีกแม้ว่าเขาจะยืนอยู่ตรงนี้หลายนาที กระทั่งได้ยินเสียงเล็กของบุตรชาย
“พ่อ!!” กรุงโรมชะเง้อคอมองหาคนเป็นพ่อ ตัวเล็กในอ้อมแขนของคุณยายดิ้นขลุกขลักอยากลงไปหาพ่อของตน พอได้ยินอย่างนั้นเขาถึงหมุนตัวหันไปมอง
“โรมา” ชายหนุ่มพึมพำออกมา ตัวเล็กลงจากอ้อมแขนของชมนาด เขาวิ่งมากอดขาพ่อของเขา
“หึ ไปไหนมาครับ” เขาว่าพร้อมกับวางมือลงบนศีรษะของตัวเล็ก
“ไปวัดฮะ...” คาลเวิร์ตขมวดคิ้ว ก่อนจะหันไปมองแม่ยายที่เดินเข้ามาใกล้ ชมนาดในชุดลายลูกไม้สีขาว ร่างท้วมข
