“ก็...ก็ ก็คุณขอนิ ฉันก็...มานอนให้ก็ได้” คาลเวิร์ตกลั้นขำให้กับคนขี้โกหก เขายิ้มกว้างออกมาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ทำเอาคนมองอยู่ชะงักนิ่งไป
เขาอาจจะไม่รู้ตัวว่าเวลาเขายิ้ม เขามีเสน่ห์มากแค่ไหน หญิงสาวจำได้ว่าครั้งแรกที่เจอเขา เธอไม่เคยเห็นเขายิ้มเลยสักครั้ง แต่ตอนนี้
“คุณยิ้มบ่อยขึ้นนะ” มินตราเงยหน้าสบตากับเขา ก่อนที่คนได้ยินจะนิ่งไป เขายกมือขึ้นเกลี่ยผมออกจากใบหน้าของเธอ
“มีความสุขมั้ง”
“หึ...” มินตราหัวเราะ เธอส่ายหน้าให้เขาเล็กน้อย “คุณน่าจะรู้ตัวเองเร็วกว่านี้ ไม่น่าไล่ฉันให้ฉันเจ็บปวดเลยค่ะ”
“ขอโทษ...”
“ขอโทษก็ไม่หายหรอก”
“ก็ตอนนั้นฉันไม่มั่นใจ และก็กลัวว่าเธอจะทำให้ฉันเจ็บเหมือนคาริสา ฉันไม่ชอบความรู้สึกเสียใจ” เขาว่าน้ำเสียงจริงจัง แต่คนได้ยินกลับตงิดให้กับชื่อคาริสานี้
“คุณลืมเธอได้หรือยังคะ”
“หืม...”
“เธอคนนั้น คาริสา...คุณลืมเธอหรือยัง” ชายหนุ่มนิ่ง เขาขยับเข้ามาใกล้ก
