โซ่รักคนเถื่อน บทที่ 4 : อย่าฝันว่าจะหลุดพ้น

2759 คำ

เพียงเวลาแค่อึดใจเดียว เสื้อผ้าของเธอก็หลุดลุ่ยออกจากกายจนเหลือแต่กายเปลือยเปล่า ชุดชั้นในก็ถูกถอดไปโดยที่เธอเองก็ไม่รู้ตัว และเขาเองก็เปลือยเปล่าคร่อมทับกักเธอไว้ใต้ร่าง ตอนนี้เธอได้แต่ร้องไห้สะอื้นนอนนิ่งให้คนต่ำทรามตักตวงหาความสุขจากร่างกายของตน “อ่า...พอใจสวยเหลือเกิน” “คนป่าเถื่อน! อึก! อือ...” น้ำเสียงสั่นสะอื้นไห้ไม่ได้ทำให้กริชหยุดการกระทำเอาแต่ใจของตัวเองตอนนี้ เขาถูไถเคราสากของตัวเองผ่านร่องอกอวบอูมขนาดพอดีมือที่สองมือสากกร้านกำลังกอบกุมขยุ้มขยำเคล้นคลึงจังหวะและขบเม้มเนินอกอวบจนเกิดรอยฟันของตนเอง “พี่ผิดเหรอที่พี่เอาแต่ใจตัวเองกับเมียตัวเองและอยากได้เมียตัวเอง พี่ผิดเหรอ พอใจก็ไม่ใช่ของใคร พอใจเป็นของพี่ตั้งแต่เราแต่งงานจดทะเบียนสมรสกันแล้ว น้ำตามันไม่ทำให้พี่ใจอ่อนหรอกนะเด็กน้อย” กริชเอ่ยเสียงพร่าแล้วก็จูบปากอวบอิ่มหนักหน่วงแล้วผละมาขบเม้มคางมนสวยแล้วเคลื่อนมายังเนินอกอวบอ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม