EPISODE 01(2)
720 คำ
สองวันผ่านไป
สองวันที่อลินหายไป สองวันที่ปกรณ์ฟาดงวงฟาดงาใส่ลูกน้องเป็นว่าเล่น เป็นเวลาสองวันที่ทำให้เขากระวนกระวายใจที่สุด ขณะนี้ปกรณ์กำลังนั่งดูคลิปที่อลินไลฟ์สดแฉตัวเอง เขานั่งดูมันซ้ำไปซ้ำมา ปกรณ์ไม่ได้ใส่ใจคำที่อลินพูด สิ่งที่เขาอยากรู้คืออลินมุดหัวอยู่ที่ไหน เขาจึงสังเกตด้านหลังของอลินว่ามีอะไรพอที่จะเอามาตามหาได้ นั่งดูเป็นร้อย ๆ รอบก็ไม่เห็นจุดผิดสังเกต อลินไม่ใช่คนโง่ไปซะทุกเรื่องนี่คงวางแผนหนีเขามาเป็นอย่างดี
“เสี่ยครับ” ธเนตรเดินเข้ามาในห้องทำงานด้วยใบหน้านิ่งขรึม ทว่าเจ้านายของเขาขรึมยิ่งกว่า ไหนจะอารมณ์แปรปรวนนึกจะด่าก็ด่าขึ้นมาง่าย ๆ
“มึงได้เรื่องแล้ว?” ปกรณ์ละสายตาจากจอแล็บท็อปเพื่อมองหน้าลูกน้อง บอกแล้วว่าถ้าหาอลินไม่เจอห้ามกลับมา
“ครับ คุณอลินหนีไปอาศัยอยู่กับญาติผู้จัดการของเธอที่เพชรบุรีครับ นายจะไปรับเองหรือให้ไอ้เรศไปรับครับ”
“กู ไม่ ไป พวกมึงทำยังไงก็ได้ พาตัวอลินกลับมาอย่างปลอดภัย อย่าให้เด็กในท้องเป็นอะไรไปเด็ดขาด”
“รับทราบครับ” ธเนตรเดินออกจากห้องอย่างไว เสี่ยปอร์เวลาโมโหเป็นอะไรที่เอาใจยากที่สุด ป่านนี้ใจเสี่ยไปอยู่เพชรบุรีแล้ว ทำเป็นเล่นตัวไม่ไปรับ ปากร้ายเวลาเจอ แต่พอคุณอลินหนีก็ทุรนทุราย อ้างเป็นห่วงลูกทั้งที่ลูกน้องมองออกว่าเสี่ยเป็นห่วงทั้งแม่ทั้งลูก
เสี่ยน่ะไม่รู้จักความรู้สึกตัวเอง
จังหวัดเพชรบุรี
หน้าบ้านญาติห่าง ๆ ของผู้จัดการมด รถตู้สีดำจอด ประตูเลื่อนเปิดชายในชุดสูทสีดำลงจากรถมากดกริ่งหน้าบ้านหลังสีขาว อลินเปิดม่านส่องดูว่าใครกันมากดกริ่ง เธอเห็นลุงของพี่มดเดินไปเปิดประตู เห็นลุงยืนคุยกับลูกน้องของเสี่ยปอร์ ลุงพูดไปก็โบกมือปฏิเสธ คงจะบอกว่าเธอไม่ได้อยู่ที่นี่ ทว่าคนของเสี่ยต้องมั่นใจแล้วว่าอลินอยู่ที่นี่แน่นอนถึงได้กล้าบุกมา ไม่คิดเลยว่าเขาจะตามเธอเจอรวดเร็วแบบนี้ ทั้งที่คิดว่าวางแผนเป็นอย่างดี ก็ยังหนีไม่พ้นสายตาของเขา อลินถอนลมหายใจก่อนจะเดินไปเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเพื่อกลับไปพร้อมคนของเสี่ย ยอมกลับไปง่าย ๆ ไม่อยากให้คนอื่นมาเดือดร้อนเพราะเธอ
“เรียกคุณอลินออกมาคุยดีกว่าครับ” เมื่ออลินเดินออกมาจากห้องเธอได้ยินเสียงของธเรศลูกน้องของเสี่ยที่กำลังคุยกับลุง
“ก็บอกว่าที่นี่ไม่มีใคร บ้าหรือเปล่า กลับ ๆ ไปไม่งั้นจะแจ้งตำรวจนะเว้ย” ลุงโวยวายเสียงดังมาก
“ก็แจ้งสิครับ ผมจะได้ให้ตำรวจค้นบ้าน” ลูกน้องเสี่ยก็เจ้าเล่ห์ไม่ต่างจากเสี่ยนักหรอก
“เฮ้ย ก็บอกว่าไม่มี อย่ามาท้านะเว้ย ไป ๆ มาทางไหนกลับไปทางนั้น”
“ไม่มีจริงเหรอครับ”
“เออสิวะ”
“ถ้าไม่มีแล้วนั่นอะไรครับ” ธเรศมองผ่านลุงไปที่ร่างแบบบาง เธอเปิดประตูบ้าน ลากกระเป๋าออกมา
ลุงหันกลับไปมอง ดวงตาแกเบิกกว้างด้วยความตกใจ “ออกมาทำไมนังหนู”
“ลินไม่อยากให้ลุงต้องมาเดือดร้อน เดี๋ยวลินกลับไปดีกว่าค่ะ ขอบคุณนะคะที่ลุงช่วยเหลือลินอย่างดี”
“ไม่เป็นไร แล้วหนูก็ไม่ต้องไป นี่บ้านลุง ใครกล้าเข้ามาก็ลองดูสิ ลุงจะแจ้งความจับมัน”
“ขอบคุณมากค่ะลุง แต่ถ้าลินไม่กลับพวกเขาก็คงลำบากเหมือนกัน ในเมื่อลินเป็นปัญหาก็ต้องแก้ด้วยตัวลิน”
“เชิญขึ้นรถครับ” ถือว่าการตัดสินใจของอลินทำให้ลูกน้องของเสี่ยปอร์ยิ้มได้ รอดแล้ว รอบนี้เขารอดตายแล้ว อย่าให้อะไรมาดลใจให้คุณอลินหาทางหนีอีกเลย ไม่งั้นคนที่ซวยน่ะพวกเขา เสี่ยหาที่ลงไม่ได้ก็ต้องลงที่ลูกน้อง
- ผู้เขียน
