ระหว่างทางที่ขับรถกลับคอนโดฉันเลิกคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้เลยทุกอย่างมันดูสับสนไปหมด สายตาของคู่หมั้นเขาที่มองมาแววตาเธอดูเศร้าตอนที่แผ่นดินมีท่าทางแบบนั้นกับฉัน
...มันก็แน่ล่ะ ใครบ้างที่จะยินดีตอนที่ว่าที่สามีตัวเองทำแบบนั้นกับผู้หญิงคนอื่น
ไหนจะยังคำพูดของเขาอีก
‘...กลับไปเตรียมตัวโดนลงโทษสถานหนักได้เลยเพราะฉันปรานีเธอมามากพอแล้ว’ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขาคิดจะทำอะไรเพราะมันเดาได้ไม่ยากอยู่แล้วและฉันคงไม่โง่ที่จะรอให้เขามาทำเรื่องทุเรศๆกับตัวฉันหรอกนะ
“ทำไมฉันจะต้องมาเก็บของหนีทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรผิดด้วยเนี่ย” ทันทีที่ถึงห้องฉันก็จับเสื้อผ้าแล้วก็ของใช้จำเป็นทุกอย่างยัดลงกระเป๋าเดินทางในทันทีเพราะกลัวว่าถ้าแผ่นดินกลับมาก่อนคนที่ซวยก็จะเป็นฉันแน่ๆ
“ไม่ลืมอะไรแล้วใช่มั้ยคะ? ?” น้ำเสียงเย็นชาบวกกับความนิ่งเงียบจากทางด้านหลังทำให้ขนลุกได้ไม่ยากเลย
แกร๊ก
“นะ นั่นอะไร” เขาทิ้งเป้ใบโตที
