“มานั่งนี่สิ”
เขาเรียกเธอให้มานั่งกินข้าวด้วยกัน ที่โต๊ะอาหารตัวเล็กมุมห้อง เธอตักข้าวใส่จานให้เขาตามปริมาณที่เขากินเป็นปกติ และตักให้ตัวเองในปริมาณเล็กน้อยเช่นเดิม
“เพิ่งหายป่วย อยากกลับไปนอนให้น้ำเกลืออีกแล้วเหรอ ถึงกินข้าวเท่าแมวดมอีกแล้ว”
“เอ่อ ก็ฉันไม่ค่อยหิวค่ะ”
เจ้านายหนุ่มไม่สนใจ ตักข้าวใส่จานเพิ่มให้เธออีกเท่าตัว จนคนตัวบางเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ให้กินสองมื้อยังกินไม่หมดเลย
“คุณเอก ฉันกินไม่หมดหรอกค่ะ”
“ก็ลองกินไม่หมดดู ฉันจะลงโทษเธอที่กินทิ้งกินขว้าง”
คนตัวบางลอบเบะปาก ขี้งกอย่างนี่ไงล่า เขาถึงร่ำรวยนัก ไม่รู้ว่าจงใจตักข้าวให้เธอเยอะ เพื่อหาเรื่องกลั่นแกล้งเธอหรือเปล่า
“จะหักเงินเดือนฉันหรือไงคะ กว่าจะถึงสิ้นเดือน ฉันคงไม่เหลือเงินใช้หนี้คุณ”
“หึหึ เดี๋ยวเธอก็รู้”
สุดท้าย คนตัวบางก็รวบช้อน บ่งบอกว่าอิ่มแล้ว ทั้งที่ข้าวในส่วนที่เขาตักให้ยังไม่พร่องลงไปเลยสักนิด
“อิ่มแล
