Bad CEO หนี้รักท่านประธาน

ภายในห้องทำงานที่ตกแต่งอย่างหรูหราด้วยเฟอร์นิเจอร์โทนสีน้ำตาลอ่อนบ่งบอกรสนิยมชั้นเลิศของท่านประธานบริษัทยาและเวชภัณฑ์ระดับประเทศ ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบสนิทแม้เครื่องปรับอากาศราคาแพงจะยังคงทำงานจนเย็นฉ่ำต่างจากบรรยากาศร้อนแรงจากแดดที่แผดเผาในช่วงฤดูร้อนที่กินเวลายาวนานกว่าฤดูใด ความเงียบและความเย็นเยียบของบรรยากาศ รวมถึงใบหน้าหล่อเหลาเรียบเฉยแสนเย็นชาราวเจ้าชายน้ำแข็งขัดกับดวงตาคมดุของเจ้าของห้อง ที่จ้องมายังสาวน้อยร่างบางผู้ซึ่งยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานตัวโตของเขา มันกดดันจนทำให้เธอได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นกระหน่ำของตัวเองอย่างชัดเจน เอก เอกอนันต์ เรืองกิจโชติอนันต์ CEO หนุ่มรูปหล่อ ลูกชายเพียงคนเดียวผู้เป็นทายาทของบริษัทผลิตยาและเวชภัณฑ์ระดับประเทศที่เพิ่งจะรับช่วงบริหารในตำแหน่งประธานบริษัทต่อจากคนเป็นพ่อไม่กี่ปี กวาดตามองสาวน้อยร่างบางแต่อวบอิ่มด้วยวัยสาวในชุดนักศึกษารัดรูปกระโปรงสั้นเหนือเข่าขึ้นมาเป็นคืบ ก่อนพิจารณาใบหน้าเรียวรูปไข่เข้ากับผมยาวดัดเป็นเกลียว คิ้วเข้มถูกกันแต่งเป็นทรงสวยรับกับดวงตากลมโตหวานฉ่ำนัยน์ตาโศก จมูกโด่งจัดปลายเชิดรั้น ริมฝีปากอวบอิ่มจิ้มลิ้มสีชมพูอ่อน การแต่งหน้าเพียงบางเบาเน้นขับความงามตามธรรมชาติยิ่งชวนมอง ไหนจะหน้าอกอวบอิ่มดูใหญ่โตเกินตัว เอวบางคอดกิ่ว รับกับสะโพกผายและท่อนขาเรียวยาวไร้ไขมันส่วนเกิน ผิวพรรณของเธอขาวสว่างสะท้อนแสง ทำให้เธอคนนี้งดงามไปทั้งตัวไร้ที่ติ “เธอเหรอ นับดาว ลูกสาวคนเดียวของผู้จัดการฝ่ายการเงิน” “ค่ะ” “นั่งลงก่อนสิ” “คุณมีธุระอะไรกับฉันคะ ถึงให้คนไปลากฉันมาจากที่มหาวิทยาลัย” คนตัวบางไม่ได้นั่งตามคำเชิญของเจ้าของห้อง แต่กลับยิงคำถามคืนไป แม้ในใจจะเต้นรัวด้วยความกลัว เพราะภาพลักษณ์ที่ดูหล่อเหลากร้าวใจของเขามันแผ่รังสีความเย็นชาอำมหิตแปลกๆ “มีแน่ ฉันว่าเธอนั่งลงก่อนดีกว่า คงต้องคุยกันอีกยาว และที่สำคัญ ฉันไม่ได้ส่งคนไปลากเธอมา แค่ให้ลูกน้องไปเชิญเธอมาพบก็แค่นั้น” เชิญมาพบเหรอ ถ้าการที่ลูกน้องของเขาที่ใส่สูทสีดำ ตัวใหญ่โต พกปืน เปิดประตูลงมาจากรถตู้สีดำมันปลาบราคาแพง แล้วตรงเข้าประกบเธอทั้งหน้าหลัง แล้วลากแขนเธอเข้าไปในรถทันทีโดยที่ไม่ได้ถามอะไรเธอสักคำ มันเรียกว่าการเชิญมาพบ ถ้าอย่างนั้นการส่งคนไปลากเธอมา คงจะเป็นการอุ้มไปฆ่าเลยสินะ คนตัวบางคิดค่อนขอดในใจ มองเขาด้วยแววตาวาววับเอาเรื่อง แต่ก็ยอมนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามของเขาแต่โดยดี เพราะอย่างไรเสีย เขาก็คือเจ้านายของแม่เธอ “คุณมีอะไรจะคุยกับฉันหรือคะ หรือว่าแม่เป็นอะไร” คนตัวบางเบิกตาขึ้นด้วยความตกใจ เพราะแม่ของเธอเพิ่งจะขนกระเป๋าเสื้อผ้าใบโตออกจากบ้านไปเมื่อคืน พร้อมให้เหตุผลว่าเจ้านายสั่งให้ไปช่วยงานที่บริษัทในเครือที่ต่างจังหวัดอย่างเร่งด่วน เนื่องจากขาดแคลนพนักงานการเงิน “ตอนนี้แม่ของเธอยังไม่เป็นอะไรหรอก แต่ถ้าเธอไม่ตอบคำถามของฉันตามความเป็นจริง ก็ไม่แน่” “หมายความว่ายังไง ฉันไม่เข้าใจ” ท่านประธานหนุ่มในชุดสูทสีดำสนิททั้งตัว ทิ้งกายพิงพนักเก้าอี้ ยกขาขึ้นมานั่งไขว่ห้าง แล้วมองจ้องลึกลงไปในดวงตาคู่สวยนั้น “ตอบฉันมาตามความจริง ว่าตอนนี้ แม่ของเธออยู่ที่ไหน” “จะอยู่ที่ไหนได้ล่ะคะ ก็คุณสั่งแม่ฉันให้ไปช่วยงานบริษัทในเครือที่ต่างจังหวัดนี่ แล้วจะมาถามหาแม่จากฉันทำไม” “แม่เธอบอกว่าอย่างนั้นเหรอ” คิ้วเข้มยกขึ้นข้างหนึ่ง ดวงตาคมกริบวาบขึ้นเล็กน้อย มองพิจารณาสาวน้อยตรงหน้าอย่างจับพิรุธ แต่ก็ไม่เห็นถึงความผิดปกติ “ก็ใช่น่ะสิคะ ทำไมคะ หรือว่าคุณจำไม่ได้ ว่าคุณสั่งพนักงานของคุณให้ไปทำงานที่ไหนบ้าง” “ฉันต้องจำได้อยู่แล้ว ถ้าฉันเป็นคนสั่งให้ไปจริงๆ” “หมายความว่ายังไงคะ” “ก็หมายความว่า แม่ของเธอหนีไปพร้อมกับเงินก้อนโตของบริษัท ที่ยักยอกไปอย่างไรล่ะ นับดาว” ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ปากจิ้มลิ้มเผยอค้าง ก่อนดวงตาคู่นั้นจะวาบขึ้นแล้วจ้องมองเขาอย่างเอาเรื่อง “ไม่จริง แม่ไม่มีวันทำแบบนั้น คุณจะมากล่าวหาแม่ของฉันลอยๆ โดยไม่มีหลักฐานแบบนี้ไม่ได้ ฉันไม่มีวันเชื่อ” “หึ เธอคิดว่าคนอย่างฉันจะกล่าวหาแม่ของเธอโดยไม่มีหลักฐานงั้นเหรอ ถ้าอย่างงั้นก็แหกตาดูในแฟ้มนั่น” คนตัวโตเสือกแฟ้มที่วางตรงหน้าตัวเองไปยังผู้หญิงที่นั่งฝั่งตรงข้าม เธอจึงรีบเปิดแฟ้มแล้วพิจารณาอย่างละเอียดทีละหน้า อ่านทุกอย่างด้วยความเข้าใจ เพราะเธอเองก็กำลังจะเรียนจบด้านบริหารธุรกิจในอีกไม่กี่วันนี้แล้ว ยิ่งเห็นข้อมูลในแฟ้ม มือเล็กก็ยิ่งสั่นมากขึ้นทุกที เพราะข้อมูลในนั้นเป็นหลักฐาน ระบุว่าแม่ของเธอปลอมแปลงเอกสารการเบิกเงิน ปลอมแปลงบัญชี และยักยอกเงินจำนวนมากมายไปจากบริษัทจริงๆ แต่จะเป็นไปได้อย่างไร แม่ผู้ทำงานด้วยความซื่อสัตย์มายาวนานจนได้รับการพิจารณาเลื่อนขั้นเป็นผู้จัดการ จะมาทำอะไรผิดๆ แบบนี้เพื่อทุบหม้อข้าวตัวเองทำไม ในเมื่อบ้านเธอก็ไม่ได้มีหนี้สิน และไม่ได้เดือดร้อนเรื่องการเงินแม้แต่น้อย “ไม่จริง ฉันไม่เชื่อ หลักฐานพวกนี้ใครๆ ก็ปลอมได้ แม่ฉันจะยักยอกเงินมากมายพวกนี้ไปทำอะไร บ้านเราถึงแม้จะไม่ได้ร่ำรวย แต่เราก็ไม่ได้มีหนี้ อีกอย่างแม่ก็ทำงานที่นี่ด้วยความซื่อสัตย์มาโดยตลอด ยังไงฉันก็ไม่เชื่อเด็ดขาดว่าแม่จะทำอะไรแบบนี้” “หึ เวลาเปลี่ยน ใจคนก็เปลี่ยน จริงอยู่ว่าแม่เธอเคยเป็นพนักงานที่ทำงานอย่างซื่อสัตย์และเก่งที่สุดจนพ่อฉันไว้ใจ ไต่เต้าจากพนักงานการเงินธรรมดาๆ จนได้เป็นผู้จัดการแผนกบัญชี และจริงอยู่ที่บ้านเธออาจไม่มีหนี้ แต่ผู้ชายของแม่เธอมันมีหนี้สินล้นพ้นตัวจากการพนัน และแม่เธอกับมันก็ช่วยกันยักยอกเงินของบริษัทฉันไปจ่ายหนี้พนันให้มัน” “คุณพูดอะไร ผู้ชายของแม่ฉัน ใคร แม่ฉันไม่ได้มีใครทั้งนั้น ตั้งแต่พ่อตาย แม่ก็ไม่มีใครอีก คุณอย่ามาใส่ร้ายแม่ฉันนะ คิดจะให้แม่ฉันเป็นแพะรับบาปหรือไง ฉันไม่มีวันยอมเด็ดขาด ฉันจะเอาเรื่องคุณให้ถึงที่สุดเลย” “หึ คิดจะเล่นกับคนอย่างฉัน มันไม่ง่ายหรอกนะ นับดาว แล้วก็อย่ามาแก้ตัวแทนแม่เธอดีกว่า ถ้ายังไม่รู้อะไรดีๆ ฉันจะสงเคราะห์ให้แล้วกัน เอานี่ไปดู” เขากดเข้าไลน์ ค้นหาบัญชีของเธอด้วยเบอร์โทรศัพท์ที่เขาจำได้ขึ้นใจ ก่อนจะกดเพิ่มเพื่อนแล้วส่งคลิปหลักฐานต่างๆ ให้เธอทั้งหมด เมื่อภาพและเสียงจากกล้องวงจรปิดที่เขาสั่งให้ติดตั้งและซ่อนเอาไว้ จับภาพได้ว่าแม่ของเธอกับผู้ชายรูปหล่อที่น่าจะเป็นรุ่นน้องในที่ทำงาน กอดรัดฟัดเหวี่ยงกันในห้องทำงาน ก่อนที่จะมีอะไรกันบนโต๊ะทำงานของแม่เธอ มือเล็กยกขึ้นมาปิดปาก ดวงตากลมโตเบิกกว้างสั่นระริก เมื่อทนดูต่อไปไม่ไหวจึงกดปิดคลิปนั้น แล้วเปิดดูคลิปอื่นๆ ก็ไม่ต่างกันเท่าไรนัก ผู้ชายคนนั้นมักจะลอบมาหาแม่เธอตอนที่ทุกคนกลับบ้านหมดแล้ว เธอไม่กล้าดูต่อเพราะรู้ว่าหลังจากนั้น แม่ของเธอจะทำอะไรน่าอายกับผู้ชายคนนั้นบ้างจึงกดปิด แต่ผู้ชายทรงอำนาจตรงหน้าเธอกลับสั่งให้เปิดไปดูตอนจบ ก็เห็นว่าแม่ของเธอส่งซองสีน้ำตาลขนาดใหญ่ให้ผู้ชายคนนั้น แล้วบ่นกับเขาว่าจะไม่ทำแบบนี้ให้อีกแล้ว ให้เลิกเล่นการพนันเสียที จึงคาดเดาว่าภายในนั้นคงใส่เงินที่ยักยอกออกมาจากบริษัท ซึ่งแม่ของเธอน่าจะทำมาหลายครั้งจนเจ้าของบริษัทสงสัยถึงขนาดต้องแอบติดกล้องวงจรปิดที่บันทึกเสียงได้ในห้องของแม่เธอเพื่อหาหลักฐานมาเอาผิด คลิปต่อไปคือแม่ของเธอทะเลาะกับผู้ชายคนนั้น เรื่องที่เขาติดหนี้การพนันนับสิบล้าน จนแม่ของเธอทุ่มแฟ้มใส่เขา แล้วใช้มือกุมขมับด้วยความเครียด ก่อนที่ชายหนุ่มคนนั้นจะเข้ามากอดเพื่องอนง้อและขอให้แม่เธอช่วยเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ทั้งคู่จะอยู่ทำงานด้วยกันจนดึกดื่นด้วยท่าทางเคร่งเครียด และคลิปสุดท้าย ที่ยืนยันทุกอย่างได้เป็นอย่างดี เพราะเมื่อเขาเข้ามาถึงในห้อง แม่ของเธอก็ส่งเงินสดให้เขากระเป๋าใหญ่ ก่อนจะบอกว่าทุกคนเริ่มระแคะระคายเรื่องที่จำนวนเงินมันไม่ตรงกันกับฝ่ายบัญชีแล้วจนท่านประธานสั่งตรวจสอบ ทั้งสองคนจึงตัดสินใจหนีกันในคืนนั้น และวันต่อมาทั้งสองคนก็ไม่เข้าบริษัทมาทำงานอีกเลย คนตัวบางกำโทรศัพท์มือถือที่มีคลิปหลักฐานเอาผิดแม่ตัวเองด้วยมืออันสั่นเทา เธอก้มหน้าน้ำตาไหลอาบแก้ม เสียใจที่แม่หลงผิดแอบไปคบกับผู้ชายเลวทรามคนนั้น จนเลือกทรยศบริษัทที่ให้ทุกอย่างกับตัวเอง “เป็นไง หลักฐานแค่นี้ พอจะมัดตัวแม่เธอเข้าคุกได้ไหม ทีนี้ก็บอกมาเสียที ว่าแม่เธอไปอยู่ที่ไหน และติดต่อเธอมาบ้างหรือเปล่า”