นัยน์ตาสีน้ำตาลสุขสกาว จ้องมองฝ่ามือที่ยื่นมา และยกมือขาวอวบขึ้นจับอย่างไม่ลังเล น่าแปลกที่เธอรู้สึกเหมือนเขาเป็นพื้นที่ปลอดภัย ทั้งที่ก่อนนี้นี้เขาหายไปร่วมวัน แต่พอได้ฟังคำอธิบาย และได้สัมผัสบาดแผล กลับเชื่ออย่างหมดใจ และคิดว่าเจ้าของอ้อมกอดที่อบอุ่นขนาดนี้ ไม่น่าจะโกหกเธอ
“เก็บเงินเอาไว้ที่พี่เถอะนะคะ”
หลังจากลุกขึ้นยืน เธอก็ส่งเงินคืนให้คนตรงหน้า
“พี่บอกแล้วไง ว่าพี่อยากเลี้ยง…”
“หนูพอจะเข้าใจจุดประสงค์ของพี่แล้วค่ะ แต่หนูไม่สามารถเก็บเงินมากมายขนาดนี้ เอาไว้ที่ตัวได้จริงๆ ถ้าพี่อยากจะเลี้ยงดูหนู ช่วยรับเงินจำนวนนี้ เอาไว้ที่พี่เถอะนะคะ”
เด็กสาวบอกกล่าวด้วยถ้อยคำอ่อนน้อม เพราะรู้ว่าตนเองไม่สามารถเก็บเงินจำนวนนี้เอาไว้ได้ หากพ่อมาหาแล้วเห็นว่าเธอมีเงิน เงินที่เขาหามา จะกลายเป็นศูนย์ในทันที
“เหตุผลที่เธอเก็บเงินเอาไว้ที่ตัวไม่ได้ เป็นเพราะคนที่สร้างรอยแผลรอยช้ำบนตัวเธอใช่ไหม?” เขา
