ร้านน้ำชาของมาดามจูเลีย (ฮาเร็ม)

7.ไร้ศรัทธา

"ไม่บ่อยนักที่เจ้าจะพาลูกค้ามารับรองนอกสถานที่..."

มายากล่าวพร้อมกับส่งแก้วเหล้าให้จูเลีย

"ไม่รู้สิ ข้าคิดว่าทุกคนเท่ากัน ไม่ใช่ว่าเกิดเป็นบุรุษแล้วจะมีความสามารถเหนือกว่าสตรีสักหน่อย นางน่าสงสารนะ เหมือนถูกขังอยู่ในกรอบสี่เหลี่ยมตลอดเวลา"

มายายกแก้วเหล้าขึ้นมาดื่ม ตอนนี้เรากำลังอยู่ที่ซ่องเช่นกัน แต่ที่แตกต่างนั่นคือซ่องแห่งนี้มีไว้สำหรับรับรองสตรีที่เป็นชนชั้นสูง

ที่นี่มีบุรุษมากมายให้เหล่าสตรีที่กระเป๋าหนักเลือกสรร

"ยังไงก็ขอบคุณแล้วกันที่พาลูกค้ามาที่ซ่องของข้า"

"ไม่ต้องขอบคุณหรอกมายา เพราะเจ้าจะต้องจ่ายค่าหัวคิวให้ข้าด้วย"

"หึ! นี่สิถึงสมเป็นจูเลียหน้าเลือด!!"

มายาเป็นสตรีที่อายุน้อยกว่าจูเลียหนึ่งปี เธอคือโสเภณีที่งดงามที่สุดในซ่อง แน่นอนว่ามายาได้รับความนิยมมาก เธอเคยรับแขกถึงเจ็ดคนในหนึ่งวัน

เธอมีเงิน มีทุกอย่างเช่นที่ชนชั้นสูงพวกนั้นมี...

แต่สิ่งที่เธอไม่มีคืออิสระ เพราะเธอจะต้องรับแขกตามที่เจ้าของซ่องสั่ง นั่นหมายความว่าเธอไม่มีวันหยุด แม้วันที่มีรอบเดือนก็ต้องทนรับแขก!

จนเธอป่วย...

เป็นการล้มป่วยที่มาจากโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ จากมายาที่แสนงดงาม เป็นเบอร์หนึ่งของซ่อง เธอถูกนำไปทิ้งที่ริมท่าเรือในวันที่เธอกำลังจะตาย

บางทีการตายอาจจะดีกว่านี้ก็ได้ ความงดงามที่อยู่บนใบหน้านี้คือภัยร้าย เป็นสิ่งที่ทำลายเธอทุกอย่าง จนที่เคยภูมิใจ ตอนนี้เธออยากจะทำลายมันทิ้งไปเสีย!!!

และมือที่ฉุดรั้งมายามาจากความตายนั่นคือจูเลีย...

"เจ้าต้องมีความฝันสิ คนเราจะอยู่ได้อย่างไรหากไม่มีจุดหมาย มันก็เหมือนเรือที่ลอยวนอยู่ในทะเลนั่นแหละ"

"...ข้าอยากทำลายใบหน้านี้"

จูเลียยกยิ้ม เธอยกมือขึ้นมากุมใบหน้าที่แสนงดงามของมายาเอาไว้

"มีสตรีมากมายต้องการมีใบหน้าเช่นเจ้า"

"แต่เพราะใบหน้านี้ทำให้ข้าเกือบตาย ข้าทรมานเหลือเกินกับการนอนให้บุรุษพวกนั้นเชยชม!!"

จูเลียคิดว่าเธอเห็นถึงความแตกสลายในดวงตาของมายา

"แทนที่เจ้าจะทำลายใบหน้านี้ ทำไมเจ้าไม่เปลี่ยนแปลงอย่างอื่นแทนล่ะ! ข้าเชื่อว่ายังมีสตรีอีกมากมายที่ต้องเจ็บปวดเพราะความงดงามบนใบหน้าเช่นเดียวกันกับเจ้า ลุกขึ้นมาสิมายา ลุกขึ้นมาเปลี่ยนมัน!"

หลังจากนั้นมายาก็จัดตั้งซ่องขึ้นมาแข่งกับซ่องที่เธอเคยอยู่ แต่ที่แตกต่างจากเดิมคือความสมัครใจ

เธอสนับสนุนสตรีที่ไม่มีรายได้ให้มีรายได้ จัดการเกี่ยวกับการดื่มยาห้ามตั้งครรภ์ทั้งก่อนและหลังรับแขก

และที่สำคัญที่สุดคือการตรวจแขกก่อนที่เรียกเด็กของเธอไปรับใช้ ถึงจะไม่ได้ตรวจละเอียดอะไร เพราะโรคบางอย่างก็ไม่สามารถมองด้วยตาเปล่าได้

อาจจะป้องกันได้ไม่หมดแต่ก็ดีกว่าการที่เด็กในซ่องของเธอต้องเอาชีวิตไปเสี่ยงกับแขก...

แน่นอนว่าลมกำลังเปลี่ยนทิศเพราะมีเด็กสาวมากมายมาสมัครเป็นโสเภณีในซ่องของมายา เธอใช้เวลาสามปีในการก้าวขึ้นมาเป็นซ่องโสเภณีอันดับหนึ่ง

สตรีทุกคนมีรายได้และมีความพึงพอใจในงานที่ทำ หลังจากนั้นก็มีเสียงเรียกร้องจากสตรีชนชั้นสูงว่าอยากจะได้ซ่องเอาไว้บริการพวกเธอบ้าง

มายาก็เลยเปิดซ่องที่เอาไว้สำหรับสตรีชนชั้นสูง และมาตรฐานความปลอดภัยยังคงมีอยู่เช่นเดิม บุรุษทุกคนจะต้องสะอาดและไม่มีโรคติดต่อ!!

เธอคือมายาคนใหม่ที่ถือกำเนิดภายในมือของจูเลีย...

จูเลียจึงเป็นมากกว่าเพื่อนของมายา เป็นผู้มีพระคุณตลอดไปถึงเป็นนายทุนที่เธอไปกู้ยืมมาเปิดซ่องทั้งสองแห่ง

"มีเด็กมาใหม่สองคนนะ ไม่ทราบว่ามาดามจูเลียสนใจจะทดลองงานเด็กหนุ่มของข้าก่อนรึเปล่า?"

จูเลียหัวเราะก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ

"ข้าไม่ได้ว่างขนาดนั้นหรอก ฝากรับใช้มิสอินดาดีๆด้วยล่ะ"

"รู้แล้ว เดินทางกลับดีๆแล้วกัน"

จูเลียเดินออกมาจากซ่องของมายาด้วยท่าทีสบายๆ กลายเป็นว่าวันนี้เธอรับลูกค้าได้เพียงคนเดียวเท่านั้น นั่นก็คือมิสอินดา

แต่ค่าจ้างที่ได้มานั่นก็สมน้ำสมเนื้ออยู่หรอก

เธอเลือกที่จะเดินเล่นแทนที่จะนั่งรถม้ากลับ บรรยากาศท่าเรือในยามค่ำคืนก็ยังคงครึกครื้นสมเป็นเมืองที่ไม่เคยหลับใหลจริงๆ

"ข้าดีใจที่เจอมาดามนะคะ!!"

จูเลียหันไปตามเสียงก็พบกับเลดี้เจลินที่กำลังวิ่งเข้ามาและด้านหลังของนางคือบุรุษผู้หนึ่ง

"ข้ากำลังจะแต่งงานค่ะ นี่คือเจโรมคนรักของข้าเอง!!"

อ่า...ความสัมพันธ์ความรักของหนุ่มสาวนี่มันช่างแปรเปลี่ยนได้ตลอดเวลาเลยสินะ เมื่อสองสัปดาห์ก่อนเลดี้เจลินยังมานั่งร้องไห้เรื่องท่านดยุคอยู่เลย

"ยินดีด้วยนะคะเลดี้"

"ข้าจะส่งบัตรเชิญไปให้มาดามนะคะ ท่านต้องมาร่วมงานแต่งของข้าให้ได้เข้าใจไหม!!"

จูเลียยกยิ้ม

"รับทราบค่ะเลดี้ ข้าต้องไปแน่นอน"

"ขอบคุณนะครับ ในตอนแรกเห็นเจลินพูดถึงมาดาม ข้าคิดว่ามาดามจะดูแก่กว่านี้ซะอีก!"

นั่นคือ...คำชมใช่ไหม?

"ขอแสดงความยินดีล่วงหน้านะคะท่านชาย"

"มาดามเป็นคนสวยมากเลยนะครับ ท่านพ่อข้าเป็นหม้ายเหมือนกัน ท่านแม่ข้าเสียไปนานแล้วเอาไว้ข้าจะแนะนำท่านพ่อให้มาดามรู้จักนะครับ"

"ร้านน้ำชาของข้ายินดีต้อนรับท่านชายเสมอค่ะ"

ความรักในคนหนุ่มคนสาวก็ดูตื่นเต้นและเร้าใจเช่นนี้แหละนะ แต่พอถึงวัยของเธอมันไม่ได้มานั่งจีบกันอีกแล้วล่ะ

อาจจะเป็นเพราะมุมมองความรักมันเปลี่ยนไป บางทีเราไม่ได้ต้องการคนรักแต่เรากลับต้องการเพื่อนสักคนมาช่วยคิดและอยู่เคียงข้าง

แต่สำหรับจูเลียเธอคิดว่าตัวเองไม่ได้ต้องการทั้งคนรักและเพื่อนช่วยคิดเพราะว่าเธอสามารถคิดหาทางออกได้ในทุกปัญหาได้ด้วยตัวของเธอเอง ศรัทธาเกี่ยวกับความรักมันหมดสิ้นไปนานแล้ว

เพราะความรักที่แท้จริงมีแค่ในนิทานก่อนนอนเท่านั้นแหละ