6.ตราตรึงใจ

1218 คำ

จูเลียจ้องมองใบหน้าท่านดยุคด้วยสายตาที่ประเมินสถานการณ์ เธอรับลูกค้ามาหลายรูปแบบมีทั้งลูกค้าที่เอาใจง่ายและลูกค้าที่เอาใจยาก เธอเลือกที่จะเปลี่ยนท่าทีที่ขัดขืนเขามาเป็นเริ่มขยับมือลูบไล้ไปที่ความเป็นชายของเขาผ่านเป้ากางเกงเบาๆ นี่คงจะเป็นหนึ่งในการหาเรื่องเธออีกสินะ เด็กหนุ่มผู้นี้ไม่ทำการทำงานอะไรรึไง!! วันๆคอยแต่จะเอาชนะเธออย่างเดียว และหากครั้งนี้เธอต่อกรกับเขาอีก เขาก็จะหาสารพัดวิธีมาหาเรื่องเธอใหม่... เช่นนั้นวันนี้เธอจะยอมแพ้เขาเสีย พอเขาชนะเธอแล้วเขาก็คงจะไม่มาหาเรื่องเธออีก! จูเลียยังคงจ้องมองใบหน้าที่หล่อเหลาและประหม่าของท่านดยุค เขาค่อยๆสูญเสียความมั่นใจเรื่อยๆเมื่อเธอเริ่มขยับมือสัมผัสเขา ถึงจะมีกางเกงมาขวางกั้นแต่มันก็ราวกับว่ามือของเธอนั้นได้สัมผัสความเป็นชายของเขาตรงๆ นิ้วของจูเลียนั้นลูบไล้เน้นย้ำอยู่ตรงเส้นเอ็นส่วนปลาย เขาไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะความตกใจหรือว่าความคล่องแคล่วของเธอกันแน่ที่ทำให้เขาเผลอเสร็จสมไปกับมือเธอ... น้ำสีขาวขุ่นไหลออกมาจนกางเกงของเขาเปียกชุ่มไปหมด มันมีความสุขสมและความอับอายปะปนกันไปจนเขาไม่กล้ามองหน้าของมาดามจูเลียอีกเลย!!! ทำไมถึงเป็นเช่นนี้กันนะ เขาตั้งใจจะมาแก้แค้นเธอแท้ๆแต่กลับกลายเป็นเขาต้องอับอายซ้ำแล้วซ้ำเล่า จูเลียส่งผ้าขนหนูให้กับท่านดยุคพร้อมกับรอยยิ้มที่ยังคงเป็นมิตรเช่นเดิม "ไปอาบน้ำก่อนสิคะ ข้าจะไปสั่งให้ทหารของแคชตันนำเสื้อผ้ามาให้ท่านดยุคเปลี่ยน" เขารีบคว้าข้อมือของเธอเอาไว้ "...ระ..รอบเดียวมันไม่พอหรอกนะ และข้าก็ไม่ต้องการปลดปล่อยด้วยมืออีกแล้ว!!" เธอเลิกคิ้วมองหน้าเขา อ่า...เจ้าเด็กนี่เป็นประเภทได้คืบจะเอาศอกสินะ "น่าเสียดายที่ข้าไม่อาจรับใช้ท่านดยุคได้แล้วค่ะ เพราะวันนี้คิวของข้าค่อนข้างแน่น และนี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ข้ามารับใช้ท่านดยุคแบบพิเศษ คราวหน้ากรุณาจองคิวล่วงหน้ามานะคะ" จองคิวงั้นเหรอ!! ....... "สามีของข้า นอกใจค่ะมาดาม!!" "...มิสอินดารู้ได้ยังไงกันคะ เรื่องเช่นนี้บางทีอาจจะต้องเริ่มจากการพูดคุยกันก่อน" "เขาพาสตรีผู้นั้นมาที่บ้านค่ะ มาดามก็รู้ใช่ไหมว่าสามีของข้าเป็นเจ้าของเรือขนส่งสินค้า และท่าเรือทุกที่ต่างก็เต็มไปด้วยโสเภณีที่รอคอยเหล่าบุรุษผู้เดินเรือ!" เพราะการเดินเรือแต่ละครั้งกินเวลานานหลายเดือน ก่อนจะถึงที่หมายเรือสำเภาจะต้องแวะตามเมืองต่างๆเพื่อกักตุนเสบียง และ...เพื่อหาความสำราญ ท่าเรือจึงเต็มไปด้วยร้านเหล้า บาร์ และซ่อง คนเดินเรือพร้อมจ่าย ทางร้านพวกนี้ก็พร้อมที่จะสูบเงินในกระเป๋าเช่นกัน นั่นเป็นเรื่องธรรมดาของการเดินเรือ "ในเมื่อมิสอินคามั่นใจว่าสามีของท่านมีภรรยาน้อย เช่นนั้นมิสอินคาตัดสินใจจะทำอย่างไรต่อไปคะ?" "อาจจะน่าขำแต่ว่าข้าและเขามิได้แต่งงานด้วยความรัก ตระกูลของเขาร่ำรวยในขณะที่ตระกูลของข้าล่มสลาย เขาแต่งงานกับข้าเพราะพ่อของข้ามีชื่อเสียงทางด้านการเดินเรือ ส่วนข้าแต่งงานกับเขาก็เพราะว่าเขามีเงินทอง...ข้าไม่อาจหย่ากับเขาได้ เพราะทุกอย่างที่เป็นของท่านพ่อกลายเป็นสินสมรสจนหมด หากข้าหย่ากับเขา ข้าก็จะเดินออกมาเพียงตัวเปล่า..." ฟังดูเป็นปัญหาที่น่าปวดหัวอยู่เหมือนกัน "แล้วสามีของท่าน เขาจะไม่หย่ากับท่านก่อนใช่ไหมคะ?" "ค่ะ นั่นคือข้อตกลงก่อนแต่งงานที่ท่านพ่อของข้าทำหนังสือเอาไว้ เขาไม่มีสิทธิ์เขียนใบหย่าก่อนไม่เช่นนั้นทรัพย์สินทั้งหมดของเขาจะตกเป็นของข้าทันที" "อ่า...เช่นนั้นก็สมเหตุสมผลแล้วล่ะค่ะที่เขาพาสตรีใหม่เข้ามาในบ้าน เพราะเขาต้องการให้ท่านหย่าก่อน!" มิสอินดาถอนหายใจเบาๆ "อันที่จริงข้ามิได้ต้องการสมบัติทั้งหมดหรอกนะคะมาดาม ข้าต้องการเพียงของที่เคยเป็นของท่านพ่อข้าคืนมา..." เพราะเป็นสตรีสินะ หลายๆอย่างถึงได้มีข้อจำกัดไปเสียหมด... "หนทางนั้นมีมากมายค่ะมิสอินดา ท่านถือไพ่เหนือกว่าเขาอยู่เพราะไม่ว่าท่านจะทำเช่นไร สามีของท่านก็ไม่อาจเขียนหนังสือหย่าได้ เช่นนั้นก็ลองทำเช่นเดียวกับที่เขาทำสิคะ อันที่จริงข้ามิได้สนับสนุนให้ท่านแก้แค้น แต่มิสอินคานั้นยังคงงดงาม เปลี่ยนจากการใช้ชีวิตที่แสนห่อเหี่ยวในบ้าน มาเป็นการหาความสุขใส่ตัวดูบ้างสิคะ ท่านไม่มีลูกให้ต้องรักษาเกียรติในความเป็นแม่อยู่แล้ว ในเมื่อทุกอย่างมันกำลังจะพัง เช่นนั้นก็ล้มกระดานไปเลย...." มิสอินดามองหน้าจูเลียด้วยสายตาที่ตกใจ เธอเป็นบุตรีของอดีตนักเดินเรือชื่อดังที่มีเกียรติ เธอถูกเลี้ยงมาให้อยู่ในกรอบที่ท่านพ่อและท่านแม่ตีเอาไว้ เป็นสตรีต้องเชื่อฟังพ่อแม่ เชื่อฟังสามี ทำตัวให้เป็นแบบอย่างที่ดีต่อลูกและทุกคนในครอบครัว อย่าว่ากล่าวสามีเพราะสิ่งที่สามีทำ นั่นคือการหาเงินเข้าบ้าน ต้องเป็นนายหญิงที่ดี ปกครองบ้านเรือนและบริวารให้สงบสุข... เธอทำเพื่อคนอื่นมากมายขนาดนี้ แม้แต่การแต่งงานครั้งนี้เธอยังไม่มีสิทธิ์เลือกเลย!!! เป็นท่านพ่อและท่านแม่ที่คอยขีดเส้นให้เธอเดิน!! แล้วอย่างไรเล่า?...ในวันที่เธอเจ็บปวด เธอเจ็บปวดอยู่เพียงคนเดียว สามีที่ไม่เคยให้ความอบอุ่นหรือไม่เคยโอบกอดเธอเลยในวันที่ท่านแม่จากไป สามีที่ไม่เคยรักเธอเพราะเขามองว่าเธอเป็นเพียงบันไดขั้นหนึ่งที่เขาต้องเหยียบย่ำไปสู่ความสำเร็จ นั่นคือการเป็นนักเดินเรือที่มีชื่อเสียง พอเขามีชื่อเสียง ธุรกิจการเดินเรือของเขาก็จะมีคนมาใช้บริการจำนวนมาก... สามีได้ชื่อเสียง ท่านพ่อท่านแม่ได้เงินมหาศาลจากการแต่งงาน แต่อินดาไม่ได้อะไรเลย... เธอแค่นหัวเราะขึ้นมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม "ความสุข มันเป็นเช่นไรคะมาดาม?" จูเลียยกยิ้ม เธอลุกขึ้นจากโซฟาเพื่อเดินไปหามิสอินดาที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม เธอโอบกอดสตรีที่กำลังอ่อนแอผู้นี้ เหมือนเพื่อนที่ปลอบใจกัน... "ข้าจะพาท่านไปพบเองค่ะ สิ่งที่เรียกว่าความสุข ขั้นแรกมิสอินดาจะต้องลืมทุกสิ่งทุกอย่างที่ท่านแม่ของท่านสอนมา ไปลองใช้ชีวิตแบบไร้เกียรติกันเถอะค่ะ"

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more