“พะยอมเหรอ…พาใครมาด้วยละนั่น” เสียงร้องทักจากยายลำยง หญิงชรามองเห็นภาพของเด็กสาวเพียงเลือนราง แต่เดาจากรูปร่างลักษณะได้ว่าเป็นพะยอม เพราะเห็นบ่อยจนเกิดเป็นความเคยชิน
แต่ร่างสูงกำยำของบุรุษที่เดินมากับเธอ ยายลำยงเดาไม่ได้ เพราะไม่เคยเห็นมาก่อน
จากเสื้อผ้าที่เขาสวมใส่แม้จะมองไม่ออก แต่ก็เห็นราง ๆ ว่าไม่คุ้นสักนิด จะว่าเป็นพ่อเทิดหลานชายก็ไม่น่าใช่ สองคนนี้ไม่ลงรอยกัน อีกอย่างนายเทิดเพิ่งจะเอากล้วยมาให้เมื่อไม่นาน และเขาก็ไม่ได้มีรูปร่างลักษณะแบบผู้ชายคนนี้ด้วย
“นี่หมอ…” พะยอมลืมชื่อของเขาไปอีกแล้ว อาจเพราะเรียกเขาว่าหมอจนติดปาก “เรียกว่าหมอน้อยก็ได้” ชายหนุ่มพอจะเห็นว่าอีกฝ่ายหันมาด้วยสีหน้าสงสัย ก็คิดเอาว่าเธอคงจะลืมชื่อเขาไปเสียแล้ว จึงได้บอกชื่อเล่นของตัวเองไป
“อ๋อ…นี่หมอน้อยจ้ะ พอดีว่าอาการป่วยของฉันมันกำเริบ หมอเลยมา…ตรวจดูให้” หญิงสาวแก้ตัวไปก่อน และยายลำยงก็ไม่ได้ติดใจสงสัยอะไ
