หมอบุญฤทธิ์ไปมาหาสู่กับพะยอมบ่อยขึ้น โดยอ้างว่าต้องมาตรวจติดตามดูอาการของพะยอมเรื่อย ๆ และต้องคอยเอายามาให้
ทางด้านของพะยอมนั้น อาการแพ้ท้องของเธอดูจะไม่ทุเลาลงเลย กลับกันดูจะหนักขึ้นทุกที ตัวเธอเองก็ไม่รู้ว่าจะปกปิดเรื่องนี้กับสายหยุดได้นานแค่ไหน
“นี่เป็นยาช่วยบรรเทาอาการแพ้ แต่กินแล้วจะทำให้ง่วงนะ” หมอบุญฤทธิ์ว่าพลางยื่นห่อยาให้กับพะยอม หญิงสาวรับยานั้นไปก่อนจะมองดูคนตรงหน้าด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป เธอเคยคิดว่าเขาจะมาเป็นเดือดเป็นร้อนกับเรื่องของเธอได้สักเท่าไรกัน หมดความอยากรู้อยากเห็นก็คงไม่มาหาเธออีกแล้ว
แต่เปล่าเลย หมอบุญฤทธิ์มาหาเธอแทบจะทุกวัน ทั้งที่ต้องขี่จักรยานมาตามทางท้องทุ่งที่เส้นทางใช่ว่าจะสะดวก เธอเริ่มรู้สึกว่าหมอบุญฤทธิ์คนนี้หวังดีกับเธอจากใจจริง
“ขอบใจมากนะหมอ ที่เป็นธุระเดือดร้อนให้ฉันแทบทุกวันเลย”
“ก็คุณเป็นคนไข้ของหมอ อีกอย่างหมอก็รับปากแล้วว่าจะช่วยคุณ” ห
