พะยอมเดินไปหาหมอบุญฤทธิ์ที่นั่งรอเธออยู่ใต้ต้นขี้เหล็ก ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะเชื่อเรื่องที่เธอจะเล่าต่อไปนี้หรือไม่
“เลิกงานแล้วเหรอหมอ” พะยอมเอ่ยถาม ทำให้คนที่กำลังนั่งเหม่อมองดูท้องทุ่งนาต้องหันมาที่ต้นเสียง
“เลิกแล้ว”
“ขอบใจนะ ที่ไม่ได้บอกเรื่องนั้นกับพี่สายหยุด” พะยอมพูดพลางนั่งลงที่แคร่ไม้ตัวเดียวกับหมอ แต่ทิ้งระยะห่างพอสมควร เพื่อไม่ให้ใครมองมาแล้วดูน่าเกลียด
“มันเป็นเรื่องส่วนตัว ไม่ใช่หน้าที่ของผมที่จะต้องบอก”
“เริ่มเลยไหม เรื่องที่เราคุยกันค้างไว้น่ะ” พะยอมพูดขึ้น เธอไม่อยากจะอ้อมค้อมให้เสียเวลา เพราะถ้ายืดยาวหมอบุญฤทธิ์คงต้องปั่นจักรยานกลับบ้านพักมืดค่ำเป็นแน่
“ตอนแรกฉันก็จำไม่ได้หรอกว่าตัวเองเป็นใคร ตอนที่ฟื้นมาเจอหมอ หมอคงจำอาการตอนนั้นได้ใช่ไหม” คนถูกถามพยักหน้ารับ เขาจำอาการของพะยอมในวันนั้นได้เป็นอย่างดี
“แต่ตอนนั้นฉันก็ไม่มีทางเลือก ในเมื่อทุกคนบอกว่าฉันคือพะยอมฉันก
