สายสัมพันธ์พี่น้อง / 2
1073 คำ
พะยอมนอนพลิกไปพลิกมาเหมือนคืนก่อน ด้วยความไม่ชินกับการที่ต้องนอนตั้งแต่หัวค่ำ ถึงจะจำอะไรไม่ได้เลย แต่เธอก็มั่นใจว่า เธอนั้นไม่เคยนอนเร็วขนาดนี้มาก่อน
“เป็นอะไร นอนไม่หลับเหรอ” เสียงสายหยุดเอ่ยถาม ดวงตาคมสวยของเธอนั้นปิดลงแล้ว แต่หูยังคงได้ยินเสียงพลิกตัวไปมาของคนที่นอนอยู่ข้างกัน
“ใช่ ฉันว่าฉันไม่เคยนอนเร็วขนาดนี้”
“เฮ้อ... เอ็งน่ะเหรอพะยอม หัวถึงหมอนก็หลับเป็นตายแล้ว”
“เหรอ... ทำไมฉันไม่รู้สึกแบบนั้นนะ เหมือนก่อนนอนฉันต้องทำอะไรสักอย่าง ไม่สิ... หลายอย่างเลยล่ะ แล้วฉันก็ไม่ได้ใช้ตะเกียงแบบนี้ด้วย...” พูดถึงตรงนี้พะยอมก็เงียบไป เธอเริ่มจะเข้าใจแล้วว่า สิ่งที่มันวนอยู่ในหัวของเธอนั้น เป็นเพียงแค่ส่วนหนึ่งของอาการบ้าของตัวเองเท่านั้น มันไม่ได้มีอยู่จริง ๆ
“นอนเถอะ พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า รีบลุกไปช่วยกันทำขนม เอ็งรับปากข้าแล้วนะพะยอม”
“รู้แล้ว ๆ ก็คนมันนอนไม่หลับนี่ เมื่อคืนก็กว่าจะหลับ ฟ้าจะสว่างอยู่แล้ว”
“ตามใจเอ็งก็แล้วกัน แต่อย่าเสียงดัง ข้าจะนอน” สายหยุดพลิกตัวหันหลังให้น้องสาว เธอต้องรีบนอนเพื่อที่จะตื่นแต่เช้าในวันพรุ่งนี้
“พี่...”
“อะไร” แต่เพียงครู่เดียวเท่านั้น พะยอมก็ส่งเสียงร้องเรียกผู้เป็นพี่สาวอีกครั้ง
“เล่าเรื่องของพวกเราให้ฉันฟังได้ไหม เผื่อว่าฉันจะจำอะไรได้บ้าง”
“ไม่เอา ข้าจะนอนละ” สายหยุดตอบทั้งที่ตายังคงหลับอยู่ วันนี้เธอรู้สึกเหนื่อยล้ามากเหลือเกิน
“ทำไมเราถึงมาอยู่กันที่นี่ แล้วพ่อกับแม่ไปไหน” พะยอมยังคงไม่ยอมแพ้ เธอตั้งคำถามต่อไปแม้สายหยุดจะไม่สนใจก็ตาม
“พ่อกับแม่ตายไปหลายปีแล้ว” สุดท้ายคนเป็นพี่สาวก็ยอมเปิดปากเล่าจนได้
“เหรอ... พวกเขาเป็นอะไร”
“ป่วยเป็นโรคห่า ตอนตายไม่มีหมาสักตัวไปดู มีแค่ข้ากับเอ็งแล้วก็ลุงเวียนสัปเหร่อทำศพให้ ไม่ได้สวดสักคืน ตายแล้วก็รีบเผาเลย เอ็งกับข้าคนในหมู่บ้านก็พากันขับไล่ไสส่ง เพราะกลัวว่าจะติดโรคจากพ่อกับแม่ ข้าเลยต้องพาเอ็งระหกระเหินเร่ร่อนไปอยู่กับพี่สาวพ่อที่บ้านคนรวย ไปทำงานแลกข้าวแลกที่ซุกหัวนอน ตอนแรกเขาก็จะไม่ให้เอ็งอยู่หรอก เพราะเอ็งดื้อ งานการไม่ทำชอบแอบขึ้นไปเล่นบนเรือน วันดีคืนดีก็ไปขโมยของเขาอีก” พะยอมนอนฟังพี่สาวเล่าอย่างตั้งใจ แต่เรื่องราวพวกนี้ก็ไม่ได้ซึมอยู่ในความทรงจำของเธอเลยแม้แต่น้อย
“ฉันขี้เกียจแบบนี้มาตั้งแต่เด็กเลยเหรอ”
“ก็เอ็ง... เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เกิด ตอนพ่อแม่ยังอยู่ เขาก็ไม่ให้เอ็งทำอะไรหรอก เพราะมันจะยิ่งทำให้ยุ่งยาก เคยฝึกเอ็งช่วยดำนา เอ็งก็เอาต้นกล้าไปเล่น ให้ดูควาย เอ็งก็ดันปล่อยมัน ลำบากพวกข้าต้องไปไล่จับกันจนเหนื่อย”
“พี่คงเหนื่อยมากเลยสินะ” แม้จะจำอะไรไม่ได้ แต่อย่างหนึ่งที่พะยอมสัมผัสได้นั้น คือความเหน็ดเหนื่อยของพี่สาว หากลองคิดกลับกัน ถ้าเธอเป็นสายหยุด ก็คงทิ้งน้องสาวบ้า ๆ บอ ๆ แล้วหนีเอาตัวรอดคนเดียวไปแล้ว
“อืม... เหนื่อย ข้าล่ะน้อยใจพ่อกับแม่ตลอด ว่ารักแต่เอ็ง ไม่เคยใช้งานเอ็ง อะไรก็ข้า ๆ แต่จะให้ข้าทำยังไง ก็เอ็งเกิดมาเป็นแบบนี้ไปแล้ว ร่างกายครบปกติดีก็ดีแล้ว ไม่ถึงกับต้องป้อนข้าวป้อนน้ำ เช็ดขี้เช็ดเยี่ยวก็ดีแค่ไหน พอข้ามาคิด ๆ ดู ก็นึกเวทนาเอ็ง เกิดมาสะสวย แต่ดัน... ไม่เต็มบาทเต็มเต็ง หนังสือหนังหาก็ไม่ได้เรียน วัน ๆ หาแต่เรื่อง”
“แล้วตอนที่พ่อกับแม่ตาย ทำไมพี่ไม่ทิ้งฉันไปล่ะ หนีมาคนเดียวจะได้ไม่ต้องมาลำบากแบกฉันเป็นภาระแบบนี้” พะยอมรู้สึกว่าตัวเองนั้นเป็นตัวปัญหาให้พี่สาวเหลือเกิน ไม่เว้นแม้แต่ในตอนนี้ แทนที่พี่จะได้นอนหลับพักผ่อน ตัวเองก็ดันนอนไม่หลับ แล้วไปรบกวนเวลานอนของพี่สาวอีก
“พะยอมเอ๊ย... ชีวิตข้าไม่เหลือใคร หรืออะไรอีกแล้ว ญาติที่ไหนก็ไม่มี สมบัติอะไรที่เคยเป็นของพ่อของแม่ก็ไม่ได้ติดตัวมาสักอย่าง ให้ข้าเสียอะไรข้ายอมหมด เว้นก็แค่เอ็งอย่างเดียว ที่ข้าทนเป็นขี้ข้าเรือนคนรวยอยู่สองปี ตั้งใจทำงานแลกข้าว ก็หวังจะขโมยสูตรขนมเผื่อว่าได้เอามาทำมาหากินกันสองพี่น้อง ขอแค่เอ็งไม่สร้างเรื่องให้ข้าก็พอแล้ว ข้าไม่ได้หวังอะไรเลย”
“แล้วตอนที่พี่มาอยู่นี่แรก ๆ พี่ทำยังไงถึงได้ไปขายขนมอยู่ตลาดนั่นได้” พะยอมถามต่อ แต่เสียงของเธอนั้นเริ่มเบาจนแทบจะฟังไม่ได้ความเสียแล้ว
“ตอนแรกข้าก็ไม่รู้จะทำอะไรหรอก ก็ได้ยายยงช่วยแนะนำหางานรับจ้างให้ พวกงานดำนา ถอนกล้า ซ่อมข้าว เกี่ยวข้าวอะไรพวกนั้น พอดีข้าชอบทำขนมไปกิน ทำไปก็เอาไปแบ่งคนทำงานด้วยกัน เขาก็แนะนำให้ไปขายที่ตลาด มันใกล้วัด คนไปทำบุญตลอด แล้วตลาดมันติดแม่น้ำ คนจากที่อื่นแวะเวียนมาเรื่อย มันครึกครื้น ข้าก็เลยยืมเงินยายยงมาลงทุนแล้วก็ลองทำไปขายดู ไปได้สองสามวันก็ได้ทุนคืน ก็ทยอยค*****นที่ยืมยายยงมา....พะยอม... พะยอม...”
“ครอก” สายหยุดเล่าไม่ทันจบ เสียงกรนของน้องสาวก็ดังแทรกขึ้นมาเสียก่อน
“เอ็งนี่มันจริง ๆ เลย มาทำข้านอนไม่หลับแล้วตัวเองก็หลับไม่รู้เรื่องไปซะแล้ว” คนเป็นพี่ต่อว่าน้องสาว ก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง เพื่อพักผ่อนบ้าง
- ผู้เขียน
