"อีสายหยุด อีพะยอมมันไปไหน ไม่เห็นหัวเลยนะช่วงนี้" ยุพินร้องถามสายหยุด หลายวันแล้วที่ไม่เห็นพะยอมมานั่งขายของกับพี่สาว ปกติก็ไม่ใช่ว่าจะมาทุกวัน แต่เพราะก่อนหน้านี้พะยอมดูจะรู้เรื่องขึ้น
จนยุพินนั้นหลงคิดว่าพะยอมจะหายเป็นปกติแล้ว แต่เพียงไม่กี่วันก็หายตัวไปเลย ไม่โผล่มาให้เห็นแม้แต่เงา เธอจึงรู้สึกสะใจที่พะยอมคงจะไม่ได้หายเป็นปกติอย่างที่เธอคาดเดา
"มันก็เป็นของมันแบบนี้แหละยุพิน อยากมาก็มา ไม่อยากมาก็ไม่มา แล้วแต่อารมณ์มันนั่นแหละ" สายหยุดร้องตอบ แต่ความจริงแล้วนั้น เธอเองก็ยังไม่ได้เจอหน้าน้องสาวตัวเองเลย ตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อวันก่อน ไปหาที่บ้านยายลำยงอยู่หลายที แต่พะยอมก็หลบหน้าไม่ยอมเจอ ห่วงก็ห่วง เกรงใจยายลำยงอีกที่พะยอมไปขออาศัยอยู่แบบนั้น
"นึกว่าเอ็งจับมันล่ามโซ่ไว้ที่บ้านแล้วเสียอีก เห็นช่วงนี้มันเหิมเกริมใหญ่ มีเรื่องกับเขาไปทั่ว"
"ฉันไม่ได้ทำอย่างนั้นหรอก
