ภากรล่ารัก

ภากรไม่รู้ตัวว่ามายืนที่ตรงนี้ได้อย่างไร เบื้องหน้าของเขาคือรั้วไม้สีขาวล้อมรอบบ้านชั้นเดียวหลังเล็กไม่คุ้นตา ประตูรั้วไม้ระแนงแย้มออกเหมือนเป็นการเชิญชวนให้ชายหนุ่มเดินเข้ามา ร่างสูงเดินรอดผ่านซุ่มการเวกก็ได้ยินเสียงหัวเราะของใครคนหนึ่ง แม้ผ่านมาหลายปีแต่ภากรก็ยังจำเสียงของเธอได้เป็นอย่างดี นอกจากเสียงหวานของเธอยังมีเสียงหัวเราะเล็กๆ ของเด็ก ภากรเดินตามหาคนทั้งคู่จนได้เห็นเธอกับเด็กชายตัวน้อยทั้งสองกำลังพูดคุยหยอกเย้า ใบหน้าของเธอเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม เป็นรอยยิ้มของคนที่มีความสุขน้อยครั้งนักที่เขาจะได้เห็น ภาพตรงหน้าตราตรึงจนเขายืนนิ่ง จับตามองสองแม่ลูกจนผ่านไปหลายนาที น่าแปลกคนที่กำลังถูกบุกรุกไม่รู้ตัว ทั้งสองไม่คิดหันมองมาทางเขาแม้แต่นิดเดียว คนที่เกิดมาทั้งชีวิตไม่เคยถูกใครเมินใส่จึงต้องพาตัวเองเข้าไปอยู่ในลานสายตา แต่เพียงแค่ก้าวเดียวที่ภากรขยับตัวภาพคนทั้งคู่ก็เลือนรางลอยห่างออกไป ภากรหน้าเสียทั้งที่เมื่อก่อนเขาไม่เคยยินดียินร้าย ในทุกๆวันของเขาจะมีเธอหรือไม่ ชายหนุ่มยื่นมือไปข้างหน้าเพื่อคว้าคนทั้งคู่ แต่สองแม่ลูกกลับลอยห่างออกไปจนสุดเอื้อม เกิดความรู้สึกโหวงเหวงราวกับหัวใจหลุดลอย ก่อนที่ความเจ็บปวดก็เข้ามาแทนที่ เสียงเครื่องมือแพทย์ดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ หน้าจอมอนิเตอร์กำลังประมวลผลของสัญญาณชีพ ทีมแพทย์และพยาบาลต่างผลัดเปลี่ยนเวียนกันเฝ้าดูอาการของร่างสูงบนเตียง ผ่านไปสามวันนายแพทย์หนุ่มยังคงนอนหลับใหลอยู่บนเตียง จนเกิดเสียงสัญญาณของเครื่องมือร้องเตือน เมื่อจังหวะการเต้นของหัวใจของคนไข้ช้าลง พยาบาลมีสีหน้าตกใจก่อนที่หล่อนจะโทรศัพท์ตามแพทย์เจ้าของไข้ จากนั้นก็ได้ยินเสียงเจ้าหน้าที่เข็นรถเครื่องมือแพทย์กรูเข้ามา   ภากรลืมตาหลังจากที่ทีมแพทย์ช่วยกันปั๊มหัวใจเขา จากที่คิดว่าคงไม่รอดแต่กลับมีปาฏิหาริย์ เขาอาการดีขึ้นจนสามารถลุกนั่งได้หลังจากนั้นเพียงสองวัน “คุณประมวลมาแล้วค่ะ” เลขาสาวใหญ่วัยสี่สิบถูกเรียกหาทันที เพ็ญนภาทำงานกับภากรมาหลายปี หลังอุบัติเหตุเมื่ออาทิตย์ก่อนเจ้านายของหล่อนเจ็บหนักจนเรียกได้ว่าเป็นตายเท่ากัน เขานอนอยู่ในห้องไอซียูถึงสามวันติด จนเข้าวันที่สี่หัวใจของเจ้านายก็หยุดเต้น แต่เพราะดวงยังดีหรือไม่ก็โรงพยาบาลมีหมอฝีมือดี เพ็ญนภาจึงยังมีโอกาสรับใช้ชายหนุ่มอีกครั้ง หลังจากฟื้นขึ้นสิ่งแรกที่ภากรต้องการคือเรียกหาคุณประมวล ทนายเก่าแก่ที่ทำงานให้เขาตั้งแต่รุ่นปู่ “ให้เขาเข้ามา ส่วนคุณออกไปก่อน” เสียงทุ้มบอกเลขา เพ็ญนภารู้ได้ทันทีว่าเจ้านายต้องการความเป็นส่วนตัว เดาว่าที่เรียกทนายมาวันนี้ต้องมีเรื่องสำคัญมากๆ แม้แต่เธอที่ทำงานมาหลายปีภากรยังไม่ต้องการให้รับรู้ด้วย หลังจากเพ็ญนภาเดินออกไปประมวลก็เข้ามา ทนายร่างท้วมแต่หูตายังไม่ได้ฝ้าฟางไปตามวัยหยุดยืนใกล้กับเตียงของไข้ “ผมมีงานสำคัญให้คุณทำ”