BAD TOXIC 3
1076 คำ
วันต่อมา...
ร้าน Sogood cafe’
17.00 น.
กรุ๊ง กริ๊ง ~
“สวัสดีค่ะ คุณลูกค้าจะรับอะไรดี ฮะ..เฮียไทม์”
“เอ้า..บัว ทำงานที่นี่เหรอ?”
“คะ..ค่ะ เฮียไทม์มาทำอะไรแถวนี้เหรอคะ”
“มาหาเพื่อน”
“อ่อ..แล้วเฮียจะรับอะไรดีคะ” พอบัวได้คำตอบของไทม์ เธอจึงรีบทำสีหน้าให้เป็นปกติเอ่ยถามไทม์ออกไปอีกครั้ง
“ขอกาแฟก็แล้วกัน”
“กาแฟ...”
“ชงมาเถอะ ฉันอยากกินรสชาติของเธอ”
กึก! หญิงสาวหยุดชะงักขึ้นอีกครั้ง ตอนนี้หัวใจของเธอนั้นเต้นแรงอีกแล้ว ทำไมนะแค่คำพูดคนตรงหน้าเธอนั้นมันช่างส่งผลต่อหัวใจของเธอเหลือเกิน
ตึก~ ตัก~ ตึก~ ตัก~
“เอ่อ..คือ”
“หึ ฉันหมายถึงอยากชิมในรสชาติในแบบที่เธอชอบ”
“อ่อ..ได้เลยค่ะ ถ้ายังงั้นเฮียไทม์ไปนั่งรอก่อนเดี๋ยวบัวจะชงให้สุดฝีมือเลย”
บัวรีบพูดออกไปพลางส่งยิ้มหวานให้กับไทม์แต่เธอจะรู้ไม่ว่าท่าทางไร้เดียงสาที่เธอนั้นทำอยู่ มันส่งผลต่อหัวใจของเขาเช่นกัน
ไทม์จึงพยักหน้ารับและเดินไปนั่งรอที่โต๊ะมุมริมสุดของร้าน
ฟู่ววววว~ บัวถอนหายใจออกมาด้วยความตื่นเต้นและทำตัวไม่ถูกเพราะไทม์นั้นเล่นจ้องเธอแทบไม่วางตา
‘ยัยบัวแกต้องใจเย็น เฮียไทม์แค่ต้องการชิมรสชาติกาแฟของแก ไม่ใช่....อร๊ายย หยุดคิดๆ’
หลังจากที่บัวนั้นตั้งสติได้ เธอจึงลงมือชงกาแฟในแบบที่เธอนั้นชอบดื่มอย่างตั้งใจ ผ่านไปสักพักเธอก็ชงกาแฟนั้นเสร็จเรียบร้อยแล้ว
เธอยกถ้วยกาแฟสุดพิเศษนี้เดินเข้าไปเสิร์ฟให้กับไทม์ที่นั่งรออยู่ เธอเดินมาเกือบถึงโต๊ะของไทม์แล้วแต่เธอนั้นชะงักฝีเท้าเอาไว้ก่อนเธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และพึมพำบางอย่างเอาไว้ในใจ
‘ตั้งสติหน่อยยัยบัว ห้ามตื่นเต้นเด็ดขาด!’
“เอ่อ..ได้แล้วค่ะ บัวขอเสิร์ฟนะคะ”
“อืม”
บัวยื่นถ้วยกาแฟวางไว้บนโต๊ะของไทม์อย่างระมัดระวังแต่เธอคงตื่นเต้นและเกร็งมากไปมันเลยทำให้เธอนั้นเสียการทรงตัว
“อุ้ย แม่ร่วง!” บัวอุทานออกมาอย่างตกใจ
หมับ! ไทม์รีบคว้าข้อมือของหญิงสาวเอาไว้ก่อนที่เขาจะเอื้อมหยิบถ้วยกาแฟนั้นวางไว้ที่โต๊ะอย่างเบามือ
“ระวังหน่อย”
“เอ่อ..บัวขอโทษนะคะ บัวคง..”
“ตื่นเต้น”
“ค่ะ..คะ? เฮ้ยยย ไม่ใช่นะคะเฮีย คือบัวมักจะซุ่มซ่ามเป็นแบบนี้ประจำ แหะๆ” บัวรีบพูดแก้ตัวออกไปพลางหัวเราะแก้เขินแต่สิ่งที่ไทม์พูดมานั้นมันคือความจริงที่เธอเสียการทรงตัวนั้นเป็นเพราะเธอตื่นเต้นมากเกินไป
แต่จากเหตุการณ์เมื่อครู่นั้น ดูไทม์นั้นคงจะไม่ธรรมดาเพราะปฏิกิริยาของเขารับรู้และคล่องแคล่วตัวได้อย่างรวดเร็ว จนทำให้บัวนั้นยืนอึ้งอยู่เป็นพัก
“หึ ซุ่มซ่ามจริงนะ”
“ค่ะ เอ่อ..เฮียไทม์คะ”
“อะไร?” ไทม์ที่เห็นบัวนั้นอึกอักเรียกเขาแล้วก็เงียบไปจึงเลิกคิ้วสูงถามและเขานั้นก็มองตามสายตาของหญิงสาวก็พอจะรู้ว่าเธอนั้นต้องการจะสื่ออะไร
“...” บัวได้แต่ยืนอมยิ้มใบหน้าหวานแดงก่ำด้วยความเขินอาย
“ขอโทษที..” ไทม์จึงปล่อยมือจากหญิงสาว เขาจึงยกถ้วยกาแฟขึ้นมาดื่ม บัวจึงจับจ้องมองใบหน้าของไทม์อย่างลุ้น ว่าเขานั้นจะชอบในรสชาติกาแฟของเธอหรือเปล่า
“ชอบไหมคะ?”
“หืม...” ไทม์เสมองไปทางหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างเขา เขาหันกลับไปมองบัวและเขาก็พอจะเข้าใจในคำถามของอีกฝ่ายและตอบเธอออกไป “..ชอบ”
“ถ้าอย่างนั้นบัวไม่รบกวนแล้ว ขอตัวก่อนนะคะ”
“เดี๋ยว” ไทม์นั้นเอ่ยเรียกร่างบางเอาไว้
“คะ เฮียไทม์” บัวจึงหันกลับมาถามไทม์
“เลิกงานกี่โมง”
“หกโมงเย็นค่ะ”
“เดี๋ยวไปกับฉันเลย ฉันจะรอ”
“เอ่อ..ไปไหนคะ?” บัวเอ่ยถามออกไปด้วยสีหน้างงเล็กน้อย
“จะไปหาไอ้บอลไม่ใช่”
“อ่อ..ไปค่ะไป แล้วบอลกลับมาแล้วเหรอคะ”
“อืม”
“ขอบคุณมากนะคะ ถ้าอย่างงั้นบัวขอตัวไปทำงานก่อน เลิกงานแล้วเจอกันนะคะ” บัวรีบเอ่ยคำขอบคุณออกไป หลังจากนั้นเธอก็รีบตั้งใจกลับมาทำงาน จนเวลาล่วงเลยมาถึงเวลาปิดร้าน
“รอนานไหมคะ?”
“ไม่”
“ไปกันเลยไหมคะ?”
“อืม ขึ้นรถสิ” ไทม์ตอบบัว เธอจึงพยักหน้ารับและขึ้นรถหรูของไทม์ หลังจากนั้นไทม์กับขับรถมุ่งหน้าไปที่ผับของเขาทันที
เวลาต่อมา
ZOPUB
“ไอ้เนส เฮียไปไหนวะ?”
“ไม่รู้ เห็นเดินยิ้มออกไป”
บอลฟังคำตอบจากเนสถึงกับครุ่นคิดทันที ปกติเฮียไทม์นั้นหน้านิ่งจะตายไปจะมายิ้มสุ่มสี่สุ่มห้าได้ยังไงกัน
“เป็นไรไอ้บอล” เนสที่เห็นเพื่อนชายยืนเงียบไปก็เอ่ยถามขึ้น
“เปล่า กูว่า..” บอลพูดไม่ทันจบประโยคเสียงเนสก็แทรกขึ้นมาเสียก่อน
“นั้นไง เฮียไทม์มาแล้ว..หิ้วสาวที่ไหนมาด้วยวะโคตรน่ารักเลย”
“บะ..บัว” บอลที่หันกลับไปดูก็เห็นไทม์นั้นเดินคู่มากับคนที่เขานั้นรู้จักดีซึ่งเธอนั้นไม่ใช่ใครที่ไหนเธอคือบัวพี่สาวฝาแฝดของเขานั้นเอง
ตึก..ตึก..ตึก..เสียงฝีเท้าเล็กที่เห็นบอลน้องชายของเธอ บัวจึงรีบวิ่งเข้ามาหาบอลทันที
“บอล!”
หมับ! บอลไม่พูดอะไร รีบลากร่างบางนั้นให้เดินตามเขามายังด้านหลังของผับ
“บอลบอกแล้วไง ว่าอย่ามาที่นี่” บอลเลยบอกออกไปด้วยน้ำเสียงดุดัน
“ก็นายหายไป ฉันก็แค่เป็นห่วง” บัวพูดออกไปด้วยน้ำเสียงอันแผ่วเบา
“หึ เป็นห่วงตัวเองก่อนเถอะบัว” บอลพูดออกไปพร้อมกับเสมองไปทางอื่น เขายกมือขึ้นมาขยี้หัวของตัวเองอย่างหงุดหงิด ในสิ่งที่เขานั้นกังวลมันกำลังจะเกิดขึ้นใช่ไหม..
บัวได้แต่ยืนงง ในคำพูดของน้องชายตัวเองว่าบอลนั้นหมายถึงอะไร ทำไมเธอจะต้องเป็นห่วงตัวเองด้วยละ คนที่น่าห่วงมันต้องเป็นเขาไม่ใช่เหรอที่อยู่ดีๆ ก็หายไปและไม่ติดต่อเธอเลย
- ผู้เขียน
