EP1.2 ll วิธีจีบผู้ชายสไตล์เด็กวิศวะ [2]
1524 คำ
“เค้าชื่ออะไรนะ เซฟใช่ปะ?” ฉันกระทุ้งข้อศอกเข้าสีข้างไอ้โจ้เพื่อยืนยันชื่อหมอนั่น ฉันว่าเขาต้องเป็นเทพบุตรหลุดลงมาจากสรวงสวรรค์ ใบหน้าเขาคงถูกรังสรรค์จากจิตรกรชื่อดังลั่นโลก
หัวใจฉันเริ่มสั่นแรงขึ้นเมื่อดวงหน้าหวานค่อยๆ หันมาก่อนจะพาให้ฉันเริ่มหลงใหลเคลิบเคลิ้มไปกับมันอีกครั้ง ดอกไม้ในมโนภาพของฉันก็แย้มผลิบานสะพรั่งกลางเวหา ร่างกายรู้สึกเบาโหวงโล่งๆ เหมือนกำลังจะลอยละลิ่วไปบนท้องฟ้า ใช่มาก… คนนี้แหละ ใช่เลย!
“เออ ใช่ นั่นแหละชื่อมัน เลิกทำหน้าตาน่ากลัวแบบนั้นเดี๋ยวนี้เลยนะมึง กูกลัว” ไอ้โจ้ตอบก่อนจะฟาดมือหนาเข้าที่กลางท้ายทอยของฉันเพื่อเรียกสตงสติกลับคืนสู่ที่เดิม
เห็นมั้ย เผลอนิดเผลอหน่อย ฉันก็คล้อยตามเขาไปอีกแล้ว!
“กูว่ากูไม่ไหวแล้วว่ะ” ฉันกะพริบตาปริบๆ รู้สึกตัวลีบในทันทีที่สบตาร่างสูงอย่างไม่ได้ตั้งใจ สองเท้าก้าวพรวดๆ เข้าไปหา โดยไม่สนใจเสียงทัดทานของใครหน้าไหนทั้งสิ้น
‘เฮ้ย ไอ้หลิน มึงจะไปไหน!’
ฉัน-ไม่-ฟัง!
‘ไอ้หลิน มึง! เดี๋ยวก่อน!’
ช่างแม่งให้หมด!
ฉันสะบัดหัวไล่เสียงไอ้พวกไร้ประโยชน์ออก ก็อย่างว่า เราเกิดมามีชีวิตเดียว อยากทำอะไรต้องไปให้สุด มามัวรีรอ ยึกๆ ยักๆ เสียเวลาทำมาหากิน
ดูสิ โลกนี้มีชะนีตั้งกี่หมื่นล้าน ไหนจะเก้งกว้างช้างกระทิงอีกแปดล้านล้านตัว แล้วฉันจะรออะไร? รอให้พวกมันมาคาบไปแดกเหรอ?
เฮอะ ไม่มีทางโว้ยยย!!
Save says…
“เซฟ มึงดูหัวกูดิ มึงดู๊ววว อีชะนีคณะประมงมันมาทำร้ายผมกูอ่ะ” เสียงงอแงของไอ้ฟ้า หรือ ‘เหมือนฟ้า’ ทำให้ผมหัวเราะ มันกำลังบ่นถึงผู้หญิงที่มันพึ่งเจออย่างหงุดหงิด ผมก็ได้แต่ฟังแล้วยิ้มขำ เป็นเพราะไอ้เครย์ไปรับน้องทำให้ผมเหลือกันอยู่สองคน
ความจริง พวกผมอยู่คนละชั้นปี แต่ที่เป็นเพื่อนเล่นหัวกันได้ขนาดนี้… ผมก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เป็นเพื่อนพวกมันตอนไหน ก็ไม่เข้าใจชีวิตสักเท่าไหร่ เอาง่ายๆ ผมลืมไปแล้ว มันไม่ใช่สาระสำคัญนี่หว่า ช่างเถอะ
แต่ที่น่าตลกกว่าคือการที่ทุกคนยกยอให้พวกเราสามคนเป็น ‘แก๊งตุ๊ด’ ประจำมหาวิทยาลัย ให้ตายเถอะ ผมชอบผู้หญิงนะ แก๊งตุ๊ดบ้าบออะไรกัน ผมคิดสาเหตุมากมาย ถ้าจะให้ผมเดาก็คงเพราะรองพื้นหนาๆ บนเบ้าหน้าไอ้เหมือนฟ้าเนี่ยแหละ
“มันเป็นชะนีคนที่สองรองจากพี่หลินเลยนะ ที่มาทำร้ายกู”
“หลิน?” ผมเลิกคิ้วสูง
“เป็นพี่ปีสามคณะกูเองแหละ มึงไม่ต้องไปรู้จักหรอก ถ้าให้ดีก็เลี่ยงเอาไว้ดีกว่า” มันสรุป ผมพยักหน้ารับ ความจริงผมก็ไม่ค่อยได้สนใจใครเท่าไหร่หรอก มันไม่ใช่เรื่องของผม
ขณะที่ผมกำลังเหม่อและอ้อยอิ่งตามปกติพร้อมฟังไอ้เหมือนฟ้าเพ้อเจ้อไปด้วย จู่ๆ ร่างผมก็ถูกกระชากจากด้านหลังแรงมากจนจุดศูนย์ถ่วงสูญเสียสมดุลหมุนร่างไปอีกฝั่ง หน้าอกผมกระแทกเข้ากับอะไรบางอย่างจนรู้สึกจุกนิดหน่อยและอะไรบางอย่างนั่นมันก็…
“ซ้อหลิน!!!” ไอ้เหมือนฟ้าเบิกตากว้างอย่างตกใจ ทำให้ผมสับสนไปด้วย หลิน? ผมขมวดคิ้ว ดูเหมือนร่างเล็กที่มีส่วนสูงระดับหน้าอกของผมจะเป็นคนที่ไอ้เหมือนฟ้าพึ่งกล่าวถึงว่าเลี่ยงเอาไว้จะดีกว่า
ใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารัก ผิวขาวเนียนละเอียดและดวงตากลมโตนั่นเลื่อนขึ้นมามองผมอย่างเอาเรื่อง ผมกะพริบตาปริบๆ ตกอยู่ในความงง งง และงงว่ามันเกิดอะไรขึ้น เธอเข้ามากระชากผมทำไม?
“เฮ้ย เมื่อกี้ผมไม่ได้นินทาจริงๆ นะ เนอะเซฟเนอะ” ไอ้เหมือนฟ้าร้อนตัวเลิ่กลั่ก ตั้งท่าจะใส่เกียร์หมาหนีทันทีที่อาจจะเกิดเรื่อง ผมยืนนิ่งพิจารณาคนตัวเล็กตั้งแต่หัวจรดเท้าไม่เข้าใจว่าทำไมผมต้องหลีกเลี่ยงเธอด้วย ดูๆ ไปก็ไม่น่าจะมีอันตรายอะไร… มั้ง
“เซฟ” เธอเรียกชื่อผมพร้อมกับส่งสายตามุ่งมั่นสุดๆ จนผมเกร็ง คำถามและข้อสงสัยมีเต็มหัวไปหมด ผมกับเธอไปรู้จักกันตอนไหนวะ ผมไม่เห็นจะจำได้
“โอ๊ย ไม่รู้แล้ว กูไปก่อนล่ะ บร๊ายส์” ไอ้ฟ้าว่าจบแม่งก็วิ่งหนีไปซะเฉยๆ ทิ้งให้ผมตกอยู่ในบรรยากาศชวนมึนกับคนตัวเล็กที่ยืนจ้องหน้าผมตาไม่กะพริบ
เอ่อ… นี่ผมเผลอไปทำอะไรผิดโดยไม่รู้ตัวหรือเปล่าวะ? ชักจะไม่มั่นใจหรือไอ้ฟ้าไปใส่ร้ายอะไรทำให้รุ่นพี่มันมาวุ่นวายกับผม? ไม่มั้ง ผมว่าผมก็อยู่เฉยๆ สงบเสงี่ยมเรียบร้อยเหมือนปกติทุกวันนะ
“มีอะไรเหรอ?” ผมถามอย่างสุภาพพร้อมกับเลื่อนสายตามองใบหน้าใสไร้การแต่งแต้มเครื่องสำอาง ถ้าไอ้ฟ้าไม่บอกว่ารุ่นเดียวกัน ผมอาจจะไม่เชื่อ เพราะว่าคนตรงหน้านอกจากจะตัวเล็กแล้วยังหน้าเด็กอีกต่างหาก
“อย่าหาว่างั้นงี้เลยนะ…”
เธอเริ่มเกริ่น ผมเงียบเมื่อใบหน้าของร่างเล็กเริ่มขึ้นสีระเรื่อราวกับเขินอาย หากแต่ฝ่ามือเล็กๆ นั่นกลับกำมือผมแน่นขึ้น เธอขยับมือลามไล้ขึ้นมาที่ข้อศอกก่อนจะยืดตัวมาแตะที่ไหล่และไล่มาที่ใบหน้า แล้วใช้นิ้วชี้จิ้มเข้าที่หน้าอกของผมสองทีเบาๆ ก่อนจะเปล่งประโยคราบเรียบด้วยท่าทีนิ่งๆ แต่ความหมายโคตรฮาร์ดคอ…
“แต่เราแม่งโคตรชอบนายเลยว่ะ”
“เอ่อ…” ผมเกาหูอย่างงงๆ สตั๊นไปกับคำพูดนั่น นี่กำลังถ่ายรายการแกล้งคนเล่นอยู่รึเปล่าวะ ผมว่ามันไม่ใช่… จะมีใครที่ไหนบ้าบอกชอบคนอื่นด้วยท่าทีและรูปประโยคแบบนี้
“แล้วเราควรตอบว่าไงอะ? จะเอาอะไร? เบอร์โทรเราเหรอ?” ผมใช้นิ้วชี้เขี่ยข้างหูกลบเกลื่อนความมึนงงที่เกิดขึ้น คนตัวเล็กตรงหน้ากำลังทำให้ผมไปไม่ถูก
“ไม่เอาหรอกเบอร์โทร โตๆ กันแล้ว”
“เอ่อ…”
แล้วคุณเธอจะเอาอะไร… ทำไมผมรู้สึกลางสังหรณ์ไม่ค่อยจะดีวะ?
ผมมองแววตาที่แสนจะมุ่งมั่นของคนตัวเล็กพลางกลืนน้ำลายเอื๊อก เม็ดเหงื่อเล็กๆ เริ่มผุดขึ้นตามกรอบหน้าผาก
“นะ”
“…”
นะอะไร เฮ้ย เดี๋ยว! ผมไม่เข้าใจ ใครก็ได้บอกทีว่าผู้หญิงคนนี้ต้องการสื่ออะไรกับผมวะครับ!
“เซฟฟฟฟ” เธอลากเสียงพร้อมกับกระตุกแขนเสื้อผมเบาๆ ด้วยแววตาเว้าวอน “นะๆๆๆ”
นะๆ อะไรเล่า อย่ามาเป็นประโยคเดียวดิ ผมมโนไม่ออกนะโว้ย ที่พอจะคิดได้ตอนนี้ก็แค่…
ผมคิดในใจก่อนจะกวาดสายตามองคนตัวเล็กตั้งแต่หัวจรดเท้า เสื้อนิสิตสีขาวภายใต้เสื้อช็อปดำสนิทของคณะวิศวะโยธาเข้ารูปกับสัดส่วนไซส์มินิที่ทำเอาผมจินตนาการไปไกลจนกู่ไม่กลับ
โอ๊ย ให้ตายเถอะ ผมไม่ได้ตั้งใจจะคิดลามกหรอกนะ แต่เธอพูดลอยๆ แถมยังกำกวมแบบนั้น ผมก็คิดดิวะ
“เดี๋ยวก่อนนะ…” ผมยกมือเบรก ไอ้เซฟ ตั้งสตินะ….
“โอ๊ย ไม่เดี๋ยวแล้ว” เธอฮึดฮัดก่อนจะกระชากแขนผมด้วยแรงมหาศาลผิดกับขนาดตัว “เราไปกันเถอะ!”
“ฮะ? ไปไหน O_O”
“ไปกับเราไง”
ก็ที่พูดนี่มันไปไหนละครับ!
ผมทำตาเลิ่กลั่ก มองหาความช่วยเหลือจากคนใกล้ตัว แต่ว่าไม่! ไม่มีใครสนใจพวกเราเลย เหมือนเพื่อนเล่นกันธรรมดาๆ แต่ผมว่าผมกำลังจะโดนคุกคามอ่ะ ทำไงดีวะ ผมไม่เคยพบเจอคนแบบนี้
“ไม่ๆ เดี๋ยวก่อนนะเธอ เราว่าเราสองคนต้องมาปรับทัศนคติกันก่อน” ผมพยายามจะเจรจาหากแต่ว่าร่างเล็กเบ้ปากแสดงความไม่พอใจที่สุดถึงที่สุด
“ไม่ปรับ!” เธอกระแทกเสียง
หูย… ห้าวซะด้วยวุ้ย ผู้หญิงอะไรวะเนี่ย? ไม่สิ นี่ผู้หญิงใช่มั้ย ผมกำลังเผชิญกับตัวอะไรอยู่ ใครรู้ช่วยบอกที
“แล้วจะพาเราไปไหน?”
“ไปที่ไหนก็ได้ ที่มีแค่เราสองคน” คำตอบของเธอทำให้ในหัวผมเต็มไปด้วยเครื่องหมายปริศนา เธอกลอกตาไปมาก่อนจะมองหน้าผมอย่างต้องการความเห็น
“…”
“โรงแรมดีมั้ยอ่ะ?”
“เอ่อ… ไม่ดีมั้ง” ผมตอบเสียงอ่อยลง เธอต้องเพี้ยนแน่ๆ หรือไม่ผมก็มั่นใจว่าผมโดนแกล้งอยู่!
“โอเค” เธอพยักหน้ารับความเห็นของผมก่อนจะเลื่อนฝ่ามือเล็กๆ มาจับมือผมอย่างถือวิสาสะ ท่าทางลักษณะบุคลิกก็เหมือนผู้หญิงทั่วไป แต่คำพูดคำจาของเธอไม่ใช่เลยสักนิด ยังดีที่อย่างน้อยก็คุยกันรู้เรื่อง…
“งั้นเราไปโรงแรมกัน”
- ผู้เขียน
