หรือจะเอาส้นตีน

1275 คำ
ตอนที่3 หรือจะเอาส้นตีน “เป็นยังไงบ้างแคล” “อ้อ ฉันกลับมานอนแล้วลืมบอกแพรเลย” “ไม่เป็นไรจ้ะ เราห่วงนึกว่าแคลมีปัญหา” “มีสิ คืนนี้เราต้องติดรถสองหนุ่มนั่นไปนะ” “ได้สิ แคลนอนต่อเถอะแพรไม่กวนแล้ว” หลังวางสายแคลอรีนที่ห้องอยู่ติดกันเธอก็เดินไปหยุดอยู่ที่หน้าตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ ถึงเธอจะดูอ่อนหวานแต่ก็ชอบแต่งตัวแต่งหน้าเพียงแต่มันไม่ได้เยอะเท่าคนที่แต่งตัวเซ็กส์ซี่เป็นประจำเท่านั้นเอง ตืดด ตืดด คุณแม่ “สวัสดีค่ะคุณแม่” “น้องแพรไม่กลับบ้านเหรอลูก” “คืออ สัปดาห์นี้แพรขออยู่เที่ยวได้มั้ยคะ แล้วสัปดาห์หน้าแพรค่อยกลับ” “จ้ะ ดูแลตัวเองด้วยนะ อย่าดื่มเยอะ” “แพรไม่ดื่มค่ะ แม่ต้องห่วง” “โอเคจ้ะ งั้นแม่ทำงานต่อแล้วนะ อย่าลืมกินข้าวทุกมื้อเข้าใจมั้ย” “เข้าใจค่ะ คุณแม่ก็เช่นกันนะคะ” 21.00 น. ทั้งสี่คนลงลิฟต์พร้อมกันเพราะเป้าหมายก็คือเที่ยวที่เดียวกัน ดีแลนมองหญิงสาวตัวเล็กที่ยืนข้างหน้าเขาด้วยสายตาบางอย่างจนคนที่ยืนข้าง ๆ กันเริ่มสังเกตเห็นเขาจึงหยิบสมาร์ทโฟนมาเล่นฆ่าเวลาแทน “แพรไปกับวินนะ” “เธอนั่นแหละไปกับมัน” “เอ้า ทำไมอะ” แคลอรีนหันมามองคนตัวสูงด้านหลังเธออย่างไม่เข้าใจ ก็เห็นว่าไม่ค่อยพูดคุยกันเธอเลยจะให้พริตาไปอีกคัน “เธอพูดมาก ฉันรำคาญ” “หึ” “วิน! ขำอะไร” “เปล่า มาได้แล้ว” แคลอรีนถูกชายหนุ่มดึงมือไปขึ้นรถของเขาทำให้เหลือพริตายืนหน้าซีดอยู่กับดีแลนเท่านั้น “ขึ้นรถสิ” พริตาเดินตัวลีบไปขึ้นอย่างไม่มีทางเลือกเพราะวชิรวิชญ์ได้ขับรถออกไปแล้ว แต่เมื่อนั่งไม่ถึงหนึ่งนาทีด้วยซ้ำเขาก็ทำให้เธอใจเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งด้วยการโน้มหน้าเข้ามาใกล้จนลมหายใจเป่ารดกันและกัน “ดะ..แดน” “เธอต้องคาดเข็มขัด” คลิ๊ก ในที่สุดหญิงสาวก็ได้ผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อเขาผละออกไปสักที เธอไม่กล้ามองหน้าเขาเพราะคืนที่เขาบอกว่าชอบยังฉายชัด จนกระทั่งรถหรูจอดหน้าผับที่เป็นที่เที่ยวเกือบประจำของกลุ่ม แต่ในขณะที่กำลังจะลงจากรถเขาดันขว้าข้อมือของเธอไว้เพราะเห็นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังเดินมาที่รถอย่างตั้งใจ “อะไรเหรอแดน” “ช่วยฉันสลัดผู้หญิงคนนั้นหน่อย” “ยังไงเหรอ” ก๊อก ๆ หญิงสาวคนนั้นเคาะกระจกรถของเขาเบา ๆ พร้อมกับพยายามส่องสอดสายตาเข้ามา ดีแลนเองก็ยังไม่ยอมปลดล็อกหรือดับเครื่องยนต์ในตอนนี้ “ผู้หญิงของแดนเหรอ อื้อออ” หัวใจของพริตาเต้นแรงกว่าเดิมหลายพันเท่าเมื่อจู่ ๆ เขาก็ใช้สองมือล็อคใบหน้าและฉกจูบลงมาอย่างรวดเร็ว เขาพยายามส่งลิ้นเข้าเกี่ยวพันแต่เธอกลับไม่ตอบสนองแม้แต่นิดเดียว พริตาเหมือนคนโดนสูบวิญญาณร่างกายอ่อนปวกเปียกเหมือนตุ๊กตาผ้ายังไงยังงั้น ดีแลนผละออกจากจูบหวานล้ำก่อนจะหันมองข้างตัวรถ เมื่อไม่เห็นผู้หญิงคนนั้นแล้วเขาจึงเอาตัวกลับมานั่งหลังตรงที่ตัวเองโดยอดไม่ได้ที่จะใช้ลิ้นปาดริมฝีปากกลิ่นหอมลิปสติกของพริตา “มันจำเป็น ผู้หญิงคนนั้นตอแยไม่เลิก” “อะ..อืม” “เป็นอะไรตัวสั่น” “เปล่า แพรตกใจคิดไม่ถึง...” เธอตอบโดยไม่มองหน้าเลยอดเห็นรอยยิ้มมุมปากของชายหนุ่ม กระทั่งเขายอมดับเครื่องยนต์เธอจึงเปิดประตูออกจากรถและรีบเดินเข้าไปหาแคลอรีนที่จองโต๊ะไว้ก่อนแล้ว “รถจอดตั้งนานแล้วทำอะไรกันอยู่” “หัดเป็นคนขี้เสือกตั้งแต่เมื่อไหร่” วชิรวิชญ์มองอาการไม่อยู่กับร่องกับรอยของพริตาแล้วยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ซึ่งมันทำให้ดีแลนฉุนกึกเขาได้ง่าย ๆ “ดีแลน” “...” “ขอฟ้านั่งด้วยนะ” เมื่อดีแลนไม่ยอมตอบเธอก็คิดเอาเองว่าเขาอนุญาต หญิงสาวปริศนานั่งลงข้างเขาแต่ไร้ซึ่งการพูดคุย พริตานั้นชอบที่สุดเวลามีผู้หญิงข้างกายเพราะเธอจะได้รู้สึกผิดน้อยลง “คืนนี้ไปมั้ย” “มากับเพื่อน” ฟ้าปรายตามองเพื่อนผู้หญิงทั้งสองของเขาเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าเข้าใจก่อนจะจากไป เพราะถึงไม่เข้าใจก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี “เดี๋ยวมานะ เจอน้องรหัส” “รีบกลับมานะ” แคลอรีนลุกไปชนแก้วกับรุ่นน้องจึงทำให้พริตาเป็นผู้หญิงคนเดียวที่นั่งอยู่ วชิรวิชญ์จึงขยับไปนั่งแทนที่คนที่เพิ่งลุกและชวนพริตาคุย “คืนนี้ดูแพรไม่สนุกเลยนะ” “สนุกสิ” “สักหน่อยมั้ย” เขาชูแก้วเครื่องดื่มชนิดแรงให้เธอแต่หญิงสาวส่ายหน้า เธอไม่ไหวจริง ๆ กับของพวกนี้ “แพรจิบแค่ค็อกเทลก็พอแล้วล่ะ” “เพราะแพรจิบแค่ค็อกเทลไง มันเลยไม่สนุก” แม้เขาจะโน้มน้าวเธอยังไงพริตาก็ไม่ยอมดื่มของมึนเมาชนิดแรงเหมือนพวกเขา “ที่ฉัน” “ก็นึกว่าจะไม่กลับมาละ” เขาตอบกลับพร้อมคืนที่นั่งให้แคลอรีน ก่อนจะมีชายคนหนึ่งเข้าหาพวกเธอ “พี่แพรค้าบ” “อ้าว บาสมาเที่ยวที่นี่ด้วยเหรอ” “ผมน่ะมาทุกคืน แต่พี่แพรนับครั้งได้เลยนะ” “เมาป้ะเนี่ย” พริตาถามน้องรหัสของเธอเพราะเขาพูดเล่นกับเธอมากกว่าปกติ และกลิ่นเหล้าก็โชยมาก่อนตัวเลย “เพื่อนผมมันอยากขอเบอร์พี่แพรแต่ไม่กล้ามาขอเอง” บาสยื่นสมาร์ทโฟนที่ปลดล็อคหน้าจอแล้วให้พริตา ส่วนใหญ่แล้วไม่มีใครกล้ามาแบบนี้เพราะกลัวเพื่อนผู้ชายของเธอที่นั่งหน้านิ่งอยู่ “บาส พี่ไม่ให้นะ” “ให้เถอะพี่ เพื่อนผมมันน่ารักนะ” “ก็แพรไม่ให้ หรือมึงจะเอาส้นตีน” “แดน พูดดี ๆ ก็ได้” แคลอรีนพูดกับเขาเสียงเบาเพราะตอนนี้สีหน้าของดีแลนกำลังซ่อนความเดือดระดับไหนไว้ไม่รู้ และน้องรหัสของพริตาก็พร้อมบวกซะด้วยสิ “เฮ้ยพี่ ไม่มีสิทธิ์หวงป้ะเป็นแค่เพื่อน” “บาส เมาแล้วมั้งเนี่ยพี่ว่ากลับโต๊ะไปเถอะ” “ไม่เมาครับ และก็ไม่กลับด้วยจนกว่าจะได้เบอร์พี่แพรไปให้เพื่อน” น้องรหัสของพริตายังคงดื้อดึง แคลอรีนลอบสังเกตคนอารมณ์ร้ายฝั่งตรงข้ามเป็นระยะ ‘กลับไปตอนนี้ยังทัน’ “น้องอย่าเซ้าซี้แลยนะ รีบกลับเถอะแพรไม่ให้หรอก” “พี่แพรค้าบบ เพื่อนผมมันหน้าตาดีน้า ลองคุยกับมันดูก่อนก็ได้” โคร่ม!! กรี๊ดด! คนเมากวาดทุกสิ่งทุกอย่างบนโต๊ะหล่นเกลี้ยงเพราะตั้งตัวไม่ทันเมื่อโดนฝ่าเท้าของดีแลนยันเข้าอย่างจัง ไม่ทันที่บาสจะรู้ตัวว่าใครเป็นเจ้าของฝ่าเท้านั้นพริตาก็ถูกลากออกมาจากผับ “เวร ล่มแต่หัววัน” “วิน นายอยู่เคลียร์ค่าเสียหายนะ” “เธอก็ต้องอยู่ ไม่ต้องตามไปหรอกเดี๋ยวก็โดนมันอาละวาดใส่” “แล้วแพร...” “มันไม่ทำอะไรแพรหรอกน่า” “ใครถีบกูวะ!” น้องรหัสของพริตาเพิ่งพยุงตัวขึ้นมาได้ก็โวยวาย แคลอรีนจึงตัดสินใจอยู่เคลียร์สิ่งที่ดีแลนทำไว้ให้จบ
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม