ปึก! ปัก! ปึก!
ก่อนที่ทวนไม้จะกระเด็นหล่นพื้น มือยาวของจางหย่งฟู่คว้ามันไว้และไล่ฟาดใส่องค์ชายทันทีโดยไม่เว้นจังหวะให้หายใจ
“การแข่งขันเขาไม่เล่นกันถึงตายนะไอ้ลูกหมา!” แม้จะตกเป็นรอง องค์ชายสามก็ใช้วาจาเข้าสู้อย่างห้าวหาญแต่เหมือนว่าจะเป็นการทำให้อีกฝ่ายเดือดดาลมากกว่าเดิม
“ทรงพระปรีชาอยู่แล้วไม่ต้องอ่อนข้อให้กระหม่อมหรอกพ่ะย่ะค่ะ” ชายหนุ่มตอบด้วยรอยยิ้มที่ทำเอาเหว่ยหั่วขนลุกซู่
เวลาล่วงเลยไปจนธูปใกล้หมดดอกยังไม่เห็นทางที่องค์ชายสามจะเอาชนะได้เลย เขามองไปโดยรอบจากนั้นจึงวิ่งเข้าหาลูกศิษย์คนใหม่ของหย่งฟู่ก่อนใช้แขนข้างหนึ่งรัดรอบคอเอาไว้และหันไปรับอาวุธของศัตรูทันที
“!!!” ซือเมี่ยวหลับตาแน่นเมื่อเห็นว่าไม่มีทางที่ทวนไม้เล่มนั้นจะหยุดลงได้ มันเร็วเสียจนนางมองตามไม่ทันด้วยซ้ำ
ตู้ม!!!!
ร่างบางลืมตาขึ้นมาก็พบว่าทวนไม้ในมือของเจ้าสำนักหนุ่มลอยข้ามไปปักบนกำแพงไกลจากบริเวณที่นางอยู่ไม่น้อย
