"มาแล้วเหรอคะพี่ซูอี้"
ลี่จูรีบเอ่ยทักสามีที่กำลังชะลอรถจักรยานเพื่อจอดรับเธอ แต่ใบหน้าของเมิ่งซูอี้กลับฉายแววแปลกใจจนเก็บอาการไม่อยู่
"รอนานไหมลี่จู แล้วนั่นได้อะไรมาเยอะแยะ น้องไม่จำเป็นต้องซื้ออะไรให้พวกเราหรอกนะ เก็บเงินเอาไว้ใช้จ่ายในยามฉุกเฉินดีกว่า"
สายตาของเมิ่งซูอี้เห็นว่าในถุงที่ลี่จูถืออยู่มีทั้งเสื้อผ้าเด็กและเสื้อผ้าคนแก่จึงได้เอ่ยทักท้วงขึ้น ของมากมายขนาดนั้นเงิน 10 หยวนที่เขาให้ลี่จูถือไว้ไม่มีทางพอแน่ ๆ
"พี่ไม่ต้องคิดมากหรอกค่ะ หนูมีเรื่องน่ายินดีจะเล่าให้พี่ฟังด้วยนะคะ"
เมื่อเห็นว่าภรรยายิ้มอย่างมีความสุขซูอี้ก็พลอยสุขใจไปด้วย อย่างน้อยลี่จูก็นึกถึงพ่อแม่และลูกสาวของเขา ขอแค่เธอไม่ทำร้ายจิตใจของทุกคนก็เพียงพอแล้ว
"หึ มาขึ้นจักรยานก่อนเร็วเข้า เดี๋ยวค่อยคุยกันระหว่างทางก็ได้"
"ค่ะ"
ลี่จูรีบขึ้นนั่งซ้อนท้ายจักรยานที่สามีเป็นคนปั่นอย่างรวดเร็ว ทางด้านซูอี้ก็รีบรับเอา
