3 พี่วินวินของฉัน (2)
1162 คำ
3
พี่วินวินของฉัน
ที่ร้านอาหาร
“ว้า!!!อิ่มแล้วทำไมอิ่มเร็วจังก็ไม่รู้ อยากกินให้พี่วินหมดตัวไปเลย”พริ้งแกล้งพูดหยอกพี่ชายของเธอ
“กินจนอ้วนสองร้อยกิโลพี่ก็ไม่หมดตัวหรอก ตัวแค่เนี้ยจะกินได้เยอะแค่ไหนกันเชียว”อัศวินพูดพร้อมกับอมยิ้มขำเบาๆ
“ถึงกินวันนี้พี่ไม่หมดตัวต่อไปพี่ก็ต้องเลี้ยงหนูจนพี่หมดตัวอยู่ดี ฮ่า ฮ่า”พริ้งพูดเชิงเล่นเชิงหยอก
“ทำไมต้องมาให้พี่เลี้ยงตลอดชีวิตด้วยเดี๋ยวเธอมีแฟนเธอก็ให้แฟนเธอเลี้ยงจะมาให้พี่เลี้ยงตลอดชีวิตทำไม”อัศวินพูดพร้อมกับยักไหล่
“ก็พริ้งจะไม่มีแฟนจะอยู่เป็นโสดตลอดชีวิตพี่วินก็เลยต้องเลี้ยงหนูตลอดชีวิต”พริ้งพูดไปยิ้มไปที่ได้พูดแกล้งพี่ชายของเธอ
ในวัยเด็กตอนที่พริ้งยังเล็กๆ พี่ชายคนนี้เป็นพี่ชายที่แสนดีของเธออัศวินไม่เคยแกล้งน้องดูแลน้องเป็นอย่างดีทุกครั้งที่ได้ไปเดินห้างกับพ่อแม่ถ้าน้องสาวของเธอไม่ได้ไปด้วยเธอมักจะขอแม่ซื้อตุ๊กตามาให้น้องเสมอด้วยความที่บ้านหลังนี้มีแต่ผู้ชายพอมีน้องสาวคนนี้เข้ามาพี่ชายทุกคนเลยเอาใจน้องสาวคนเดียวเป็นพิเศษ แต่ตอนนี้พี่ชายอีกสองได้แต่งงานมีครอบครัวแล้วย้ายออกจากบ้านเรียบร้อยจึงเหลือแค่พี่ชายคนนี้ที่ยังไม่มีครอบครัวไม่รู้ว่ารออะไร
“ถ้ากล้าไม่มีแฟนแล้วให้พี่เลี้ยงก็แล้วแต่นะอยากแห้งเหี่ยวเฉาตายก็แล้วแต่นะ”อัศวินทั้งพูดทั้งขำเมื่อพูดมาถึงคำว่าแห้งเหี่ยวเฉาตาย
“เป็นโสดแบบไม่แห้งเหี่ยวก็ได้นะคะพี่วินขอตังค์พี่วินไปซื้อกินง่ายจะตายแค่นี้ก็โสดแบบสดชื่นแล้วค่ะ”พริ้งพูดพร้อมขยิบตาให้อัศวิน
“นี่พริ้งเป็นผู้หญิงพูดอะไรน่าเกลียดถ้าแม่ได้ยินเราพูดเดี๋ยวก็โดนแม่ดุ”อัศวินตักเตือนคำพูดน้องสาวเดี๋ยวใครได้ยินจะหาว่าเธอเป็นคนไม่ดีเอาได้
“ทำไมล่ะคะที่ผู้ชายยังซื้อกินได้เลยทำไมผู้หญิงจะซื้อกินบ้างไม่ได้ล่ะคะหรือพี่วินไม่เคยซื้อ”พริ้งพูดจี้แทงใจดำอัศวิน อัศวินถึงกับหน้าแดงพูดไม่ออกจนต้องเปลี่ยนเรื่องคุย
“อิ่มแล้วใช่มั้ยกลับได้ล่ะพี่ต้องไปเคลียร์งานที่ออฟฟิศให้เสร็จก่อนประชุมบ่ายนี้”อัศวินเปลี่ยนเรื่องทันทีเมื่อมาถึงเรื่องที่ตัวเองทำเป็นประจำ
“แหม่!!!รีบเปลี่ยนเรื่องเลยนะคะ อิ่มแล้วค่ะแต่พริ้งขอเข้าไปที่บริษัทด้วยได้มั้ยคะกลับบ้านก็เบื่ออีกหน่อยพริ้งก็ต้องเข้าไปทำงานกับพี่อยู่ดี”พริ้งทำหน้าขอร้องอัศวินด้วยสายตาออดอ้อน
“พี่ให้ไปก็ได้แต่ต้องสัญญากับพี่ก่อนว่าพริ้งจะไม่ไปก่อกวนพี่โอเคมั้ย”อัศวินรู้สึกไม่ไว้ใจในความแก่นแก้วของพริ้ง
พริ้งในวัย 14 ปีที่ไปบริษัทกับพี่ชายเพราะวันนั้นเป็นวันที่พี่ชายเข้าไปทำงานที่บริษัทครั้งแรกเธอจึงขอพ่อกับแม่ไปกับพี่ชายด้วยแรกๆ ที่เธอไปดูเหมือนว่าเธอก็เรียบร้อยดีแต่เหตุการณ์หลังจากนั้นเธอวิ่งป่วนคนทั้งออฟฟิศด้วยการไปถามพนักงานทุกคนด้วยความอยากรู้จนพนักงานในออฟฟิศไม่เป็นอันทำงานเมื่อพริ้งกวนการทำงานจึงมีผลทำให้พนักงานทำงานเสร็จไม่ทันเวลาพนักงานทุกคนรวมไปถึงตัวของอัศวินเองโดนท่านประธานซึ่งก็คือพ่อของอัศวินและคือพ่อบุญธรรมของพริ้งตำหนิอย่างรุนแรงนั่นคือสาเหตุที่อัศวินไม่อยากให้น้องสาวไปออฟฟิศเพราะพริ้งคือคนที่กระตือรือร้นและแอคทีฟมากๆ นั่นก็เป็นสิ่งดีแต่เธอแอคทีฟเกินไปคือสิ่งที่อัศวินรู้ดี
บริษัทตระกูลอัครมหาอภินันท์
“ปรางนี่พริ้งน้องสาวของฉันจำได้ใช่มั้ยเธอพึ่งเรียนจบจากต่างประเทศวันนี้ผมฝากสอนงานให้พริ้งด้วยนะเพราะอีกไม่นานเธอจะมาเป็นผู้ช่วยของผม”อัศวินเอ่ยบอกกับเลขาหน้าห้องของเขา
“อย่าบอกนะคะว่าคือเด็กผู้หญิงคนนั้นที่ทำออฟฟิศป่วนเมื่อสิบปีที่แล้ว”ปรางถึงกับทำหน้าตาสยอง
“พี่ปรางอย่าทำหน้าสยองแบบนั้นสิคะตอนนั้นพริ้งยังเด็กก็เลยอยากรู้ไปทุกเรื่องแต่ตอนนี้ปรางโตจนเรียนจบป.ตรีแล้วนะคะไม่ซนแล้วค่ะ”พริ้งทำหน้ายิ้มอย่างเป็นมิตรให้ปราง
อัศวินสั่งคนให้เอาโต๊ะทำงานมาให้พริ้งข้างๆ ปราง อัศวินกะว่าจะให้เธอทำงานเพื่อที่เธอจะได้ไม่ไปก่อกวนพนักงานเหมือนตอนที่เธอเป็นเด็กเพราะเขาจับเหตุการณ์วันนั้นได้ดีกับความซุกซนของเธอ ในระหว่างนั้นพริ้งที่เธอกำลังนั่งคุยกับปรางอย่างเพลิดเพลิน(นินทาอัศวินนั้นเอง)
“นี่งานของเธอพริ้ง”อัศวินหอบเอกสารมาให้เธอกองใหญ่เขาจะให้เธอทำจนไม่มีเวลาว่างไปก่อกวนใครได้
“อะไรคะพี่วินวินงานอะไรพริ้งแค่ขอมานั่งเล่นแก้เซ็งพริ้งไม่ได้ของานทำซะหน่อยเพราะยังไงหนูก็ต้องได้ทำงานอยู่แล้วนี่นา”พริ้งเริ่มทำหน้างอเป็นปลาทูแม่กลอง
“ก็เธออยากมาทำงานไม่ใช่หรือไงนี่ไงพี่ก็เลยเอางานมาให้นี่ไง”อัศวินทำท่าจริงจัง
“พี่วินวินแกล้งพริ้งใช่มั้ยคะพริ้งจะฟ้องคุณพ่อให้คุณพ่อมาดุพี่คอยดู”พริ้งทำทีเป็นงอนเหมือนเด็กๆ
“ไหนบอกว่ามากับพี่แล้วจะไม่ดื้อเหมือนเด็กๆ ไงพี่สั่งอะไรเธอก็ต้องทำแล้วก็ไม่ต้องมางอแงเหมือนเด็กๆ เลยนะโตจนเรียนจบเมืองนอกเมืองนายังทำตัวเหมือนเด็กอีก”อัศวินตำหนิน้องสาวของเขา
“แต่นี่มันก็มากเกินไปนี่คะ ให้พริ้งทำอะไรก็ไม่รู้ตั้งเยอะพริ้งยังไม่ได้มาทำงานสักหน่อยพริ้งยังคงเถียงพี่ชายเธอไม่หยุด
“พี่มีข้อเสนอถ้าเธอทำงานกองนี้เสร็จพี่จะอนุญาตให้เธอไปเที่ยวกับพี่ได้คืนนี้โอเคมั้ย”เพื่อหลีกเลี่ยงความวุ่นวายอัศวินจึงยื่นข้อเสนอให้เธอ
“โอเคตกลงทำเดี๋ยวนี้เลยคะแต่ห้ามเอามาเพิ่มอีกนะคะนี่ก็เป็นสิบเล่มแล้วนะคะ”พริ้งทำหน้าดีใจแต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกเหนื่อยกับงานที่ต้องทำเธอได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่
อัศวินเดินเข้าห้องทำงานอย่างอารมณ์ดีเพราะคิดว่ายังไงเธอก็คงทำไม่เสร็จแน่นอน
- ผู้เขียน
