กังซือเฉินเห็นการใช้ปากกับทรวงอกอวบอิ่มแล้วถึงกับสะท้อนใจ เขาไม่เคยรู้ว่าการทำเช่นนั้นจะทำให้สตรีถึงกับทำสีหน้าทุรนทุรายได้ คุณชายสุยถอดกางเกงขาสั้นตัวล่างของแม่นางไห่ออกแล้วใช้นิ้วทั้งบีบทั้งคลึงจนนางร้องครางเสียงดัง ครั้นฝ่ายชายกระตุกข้อมือถี่ๆ นางก็ยิ่งแหงนหน้าหลับตาด้วยความพึงพอใจ คุณชายสุยทั้งจูบปากและดูดเม้มหน้าอกกระตุ้นให้นางครวญครางเสียงดังขึ้นกว่าเดิม เขาถดร่างลงมาก้มลงตรงหว่างขาของนาง ก้มๆ เงยๆ อยู่เช่นนั้น แม่นางไห่ก็ยิ่งดูทุรนทุราย
“คุณชายเจ้าขา ข้าจะไม่ไหวแล้วนะเจ้าคะ ช่วยข้าทีเถิด”
บุรุษผู้นั้นลุกขึ้นคร่อมร่างนางไว้แล้วดึงเอานางขึ้นมานั่งก่อนจะเอนกายลงค้ำร่างไว้มือหนึ่งแล้วดึงแล้วนางก้มลงหว่างขาของตน
“เจ้าจัดการมันที!”
นางยิ้มกริ่มก่อนจะลูบคลำมีดสั้นประจำตัวของคุณชายสุยที่ยังไม่ตั้งลำดี
กังซือเฉินแทบตาถลนเมื่อเห็นสิ่งที่นางทำ เขาแทบจะกลั้นหายใจอยู่ครู่หนึ่ง กระทั่งคุณชายสุยขึ้นควบร่างนางอย่างเร่งรีบ เสียงคนทั้งสองประสานกันกันฟังไม่ได้ศัพท์ บุรุษบนเตียงพลิกร่างหญิงงามไปมา ท่าพวกนั้นล้วนเป็นสิ่งที่ กังซือเฉินได้เห็นในสมุดปกแดงก่อนหน้านี้
‘น่าขายหน้านัก! เป็นข้าเองที่เข้าใจผิด เห็นทีคืนนี้คงต้องกลับไปแก้ตัวเสียใหม่’
ข้างฝ่ายซุนอิงฮวา เมื่อนางได้ร่วมเตียงกับกังซือเฉินแล้วก็นัดหมายไปพบกับญาติผู้น้องที่เพิ่งแต่งงานไปไม่นาน อิงฮวาขออนุญาตเหวยฮูหยินออกมาได้นางก็ตรงไปพบกับซุนลี่มี่ที่ร้านน้ำชาเล็กๆ แห่งหนึ่ง ญาติผู้น้องหัวเราะคิกคักพอใจเมื่อซุนอิงฮวาเล่าว่ากังซือเฉินสัญญาจะแต่งนางเพียงคนเดียว
“พี่อิงฮวา ท่านทำสำเร็จแล้วหรือนี่? ในที่สุดกังซือเฉินก็ยอมเป็นสามีของท่าน ดีจริง! พวกเราก็เป็นญาติกันถึงสองชั้นแล้ว”
ซุนอิงฮวาใบหน้าเป็นสีชมพูระเรื่อ ซุนลี่มี่ซักไซ้เรื่องบนเตียงนางด้วยความคึกคะนอง ครั้นรู้ว่าพวกเขาเพียงแค่กอดจูบลูบคลำแล้วนอนหลับด้วยกันเท่านั้นก็ถึงกับตกตะลึง
“เดี๋ยวนะ! แบบที่พวกท่านทำเขาไม่เรียกการร่วมรักหรอก ขืนทำอยู่แค่นั้นชาตินี้พวกท่านก็คงไม่มีโอกาสมีบุตรแน่”
คุณหนูใหญ่ซุนถึงกับหน้าซีด “อ้าว! ถ้าแบบเมื่อคืนไม่ใช่แล้วข้ากับเขาต้องทำอย่างไรหรือ?”
ซุนลี่มี่ขยับเข้าไปใกล้แล้วเล่าขั้นตอนที่นางถูกสามีทารุณบนเตียงในแต่ละคืนที่แตกต่างกันให้ญาติผู้พี่ฟัง ใบหน้าของซุนอิงฮวาประเดี๋ยวก็ซีด ประเดี๋ยวก็แดง ประเดี๋ยวก็คล้ำสลับกันไปจนกระทั่งฟังจบ
“อา....ที่แท้ต้องทำแบบนั้น”
ซุนลี่มี่อธิบายเสียจนเห็นภาพ คุณหนูใหญ่ซุนรู้สึกเห็นใจกังซือเฉินที่เขาไม่รู้ว่าเรื่องบนเตียงนั้นต้องทำอย่างไรบ้าง?
“ท่านไม่ต้องเสียใจที่เขาเข้าใจผิดหรอก คิดอีกทางหนึ่งเขาเป็นบุรุษที่น่ารักนัก ท่านพี่ของข้าเล่าว่าเขาไม่ยอมหลับนอนกับหญิงคณิกาและยังไม่ยอมมีสาวใช้อุ่นเตียงด้วย นับว่าท่านกับเขาล้วนแล้วแต่เป็นคนแรกของกันและกัน”
ซุนอิงฮวามีนิสัยเป็นผู้นำและเด็ดขาด นางตัดสินใจแน่วแน่ว่าจะต้องช่วยท่านพี่ของนางแก้ปัญหานี้ให้จงได้
“ข้าอยากรู้รายละเอียดมากกว่านี้ หนังสือที่เจ้าว่าข้าอยากจะเห็นนัก”
ซุนลี่มี่เห็นท่าทางขึงขังของพี่สาวก็รีบพานางออกจากร้านน้ำชาไปลอบเข้าด้านหลังจวน ตรงไปยังเรือนนอนของตนกับสามีแล้วหยิบเอาสมุดใต้หมอนของท่านพี่ที่เก็บเอาไว้หลายเล่มมาให้ดู
อิงฮวาเปิดออกอ่านและดูภาพประกอบข้างในด้วยอาการหน้านิ่วคิ้วขมวด “ข้ายืมหนังสือพวกนี้เจ้าได้หรือไม่? ข้าอยากเอาไปให้ท่านพี่ของข้าดู”
“ท่านอยากได้เล่มใดก็เอาไปสิ!”
มือเรียวขาวหยิบเอาหนังสือที่มีภาพชัดเจนออกมาสามเล่ม ญาติผู้น้องหัวเราะร่าก่อนจะไปหยิบเอาผ้าในตู้ด้านข้างมาห่อเสียมิดชิด แล้วก็เอากระเป๋าผ้ามาใส่ให้ “ท่านเอาไปเถอะ...แล้วอย่าลืมมาเล่าผลงานให้ข้าฟังด้วย”
“อือ...ได้!” ใบหน้าของซุนอิงฮวาแดงก่ำเมื่อนึกถึงว่านางกับกังซือเฉินจะต้องทำอย่างที่ซุนลี่มี่บอกและตามภาพในหนังสือเหล่านี้
เมื่อนางกลับไปถึงจวนก็รีบนำหนังสือไปซ่อนด้านในลึกสุดของตู้เสื้อผ้า แล้วออกไปอยู่เฝ้ารับใช้เหวยฮูหยิน แม่สามีของนางดูอารมณ์ดียิ่งบอกให้นางเตรียมอาหารมื้อเย็นที่กังซือเฉินชอบเอาไว้
“ข้าอยากอุ้มหลานแล้วล่ะ! เจ้าต้องพยายามเข้านะ”
ซุนอิงฮวาก้มหน้าลงด้วยความอายเมื่อคิดว่าผู้สูงวัยคงเข้าใจว่าพวกนางได้ร่วมหอห้องอย่างที่คู่สามีภรรยาทั่วไปทำกัน เมื่อเห็นหญิงสาวดูขัดเขิน เหวยฮูหยินก็หัวเราะเสียงดัง
“คืนนี้ข้าจะรีบบอกคนทั้งเรือนให้รีบเข้านอน เจ้าจะไปนอนห้องคุณชายก็ได้เผื่อที่ห้องนอนของเจ้าจะเล็กเกินไป”
“เจ้าค่ะ” สาวใช้คนงามนึกถึงหนังสือที่ตนซ่อนไว้ในตู้เสื้อผ้า หากว่าไปนอนที่ห้องคุณชายแล้วจะให้ถือหนังสือพวกนั้นไปด้วยเกรงว่าจะมีคนเห็นเข้า
ใกล้จะพลบค่ำกังซือเฉินก็กลับมาถึงจวนก็ตรงเข้าไปสั่งให้บ่าวเตรียมน้ำให้อาบ ชายหนุ่มตัวหอมกรุ่นออกมาจากห้อง เหวยฮูหยินอนุญาตให้อิงฮวามาร่วมโต๊ะอาหารทุกวัน เย็นนี้กังซือเฉินจึงเจริญอาหารเป็นพิเศษ บิดากับมารดาเห็นสายตาเปี่ยมไปด้วยความสุขของบุตรชายก็ลอบหันมายิ้มให้กัน
“ข้าอิ่มแล้ว ขอไปห้องหนังสือสักครู่ก่อน ฮูหยินเจ้าเองอิ่มแล้วก็ตามข้ามาเถอะ ข้างนอกปล่อยให้เด็กๆ เขาจัดการกันไป”
เหวยฮูหยินเห็นสายตามีเลศนัยของสามีก็ยิ้มน้อยๆ “เจ้าค่ะท่านพี่ ข้าก็อิ่มแล้ว เดี๋ยวไปชงชาให้ท่านดื่มร้อนๆ จะดีกว่า”
ซุนอิงฮวาคีบอาหารให้กังซือเฉิน พลางขยับมานั่งจนชิด “คุณชายเจ้าขา คืนนี้ข้าน้อยรอที่ห้องนะเจ้าคะ”
***********************