16
อะไรที่มันท้าทาย
"ในเมื่อทุกอย่างจบแล้วก็กลับบ้านกันได้แล้ว" พิมพ์ตะวันดึงแขนของน้องสาวให้เดินกลับไปที่รถ
"พริ้ง...ปะ!" เธอหันไปขึ้นเสียงเบา ๆ เมื่อสาวน้อยก็ยังคงยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มองตรงมาทางผม พลางลูบคอจับผมของตัวเองม้วนไปมาแบบเขิน ๆ
"หึ หึ" ผมกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อยกับท่าทีของเด็กสาวที่พิมพ์ตะวันดูห่วงและหวงมากเป็นพิเศษคนนั้น
ในทีแรกผมก็ทำทีไม่ได้สนใจอะไร แต่ไม่ว่าจะยืนมุมไหน ถอนหายใจอีกกี่สิบรอบ ยัยถึกนั่นก็ไม่มีท่าทีจะมองเห็นผมเลยสักนิด
"ขอโทษเรื่องรถด้วยนะ เรื่องค่าซ่อมอะ…เดี๋ยวกูเอารถไอ้เส็งเคร็งนั่นไปขายแล้วรีบเอามาใช้คืนให้นะ" ยัยจอมแกร่งหันไปพูดกับเพื่อนสนิทตัวเองก่อนจะยื่นกุญแจคืนให้มันไป แถมยังส่งสายตาหวานซึ้ง
(ถ้าไม่รู้ว่าเป็นเพื่อนกัน นึกว่าผัวเมียแล้วนะ) ผมยืนเล่นโทรศัพท์ไปพลาง ๆ แต่หูก็ยังคงแอบฟังบทสนทนาของทั้งคู่
(แต่ก็อย่างว่า ใครจะกล้าเอา มาดแมนซะขนาดนี้)
