บทนำ (2)
795 คำ
บทนำ (2)
อีกด้าน
ภายในห้องเอนกประสงค์ใต้ตึกคณะบริหารธุรกิจที่ตอนนี้เป็นช่วงเปิดเทอมและมีกิจกรรมการรับน้องปีหนึ่งเพื่อต้อนรับเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัย นักศึกษาหน้าใหม่ชายหญิงนั่งอยู่ตรงกลางโดยมีรุ่นพี่ชั้นปีที่สองยืนล้อมรอบเพื่อเริ่มกิจกรรมที่ได้จัดเตรียมไว้
“เกมที่สามจะเป็นเกมโยนกะหล่ำปีนะคะ พวกพี่จะให้กระดาษสีเขียวก้อนกลม ๆ ซึ่งก็คือกะหล่ำปีที่พวกพี่หมายถึงนั่นแหละค่ะ จินตนาการว่ามันเป็นกะหล่ำปีแล้วกันเนอะ^^” รุ่นพี่สาวเอ่ยใส่ไมค์สายยาวด้วยรอยยิ้มกับรุ่นน้องที่นั่งร่วมทำกิจกรรมตรงหน้า เกมต่อไปนี้เป็นเกมที่สามที่ได้ถูกจัดเตรียมขึ้นเพื่อให้น้อง ๆ ได้ร่วมสนุกกับเพื่อนคนอื่น ๆ และเป็นการสานสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนและรุ่นพี่ไปในตัวอีกด้วย
“พวกน้อง ๆ จะต้องโยนกะหล่ำนี้ไปให้ไกลตัวที่สุด จะโยนไปให้ใครหรือโยนไปฝั่งไหนก็ได้ ถ้าพวกพี่ร้องเพลงจบแล้วกะหล่ำนั้นอยู่ที่มือใครคนนั้นจะต้องถูกลงโทษ”
ทันทีที่ได้ยินประโยคสุดท้ายของรุ่นพี่ก็ทำให้เสียงพูดคุยฮือฮาดังขึ้นมา นักศึกษาหน้าใหม่ต่างตื่นเต้นกับเกมที่รุ่นพี่ได้จัดเตรียมเอาไว้ให้อย่างสนุกสนาน การรับน้องที่เกิดขึ้นไม่ได้น่ากลัวหรือรุนแรงตามที่ได้ยินคนพูดต่อ ๆ กันมา ไม่มีโซตัสและไม่มีพี่ว้ากคอยควบคุมให้หวั่นใจแน่นอน
“สาธุ! เกมนี้อย่าแจ็กพอตแตกที่ลูกช้างเล้ย! ลูกช้างโดนทำโทษมาสองเกมติดแล้วนะคะ” หญิงสาวยกมือไหว้ขอพรกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์เพื่อขอให้เห็นใจเนื่องจากสองเกมที่ผ่านมาเธอโดนทำโทษมาตลอด หากเกมครั้งนี้โดนอีกรอบเธอคงต้องรีบเข้าวัดทำบุญถวายสังฆทานชุดใหญ่เป็นแน่
“นี่ถึงขั้นต้องขอพรเลยเหรอน้อง” รุ่นพี่ที่ยืนอยู่ข้างเธอถึงกับหัวเราะออกมาเมื่อเห็นท่าทางที่คนตัวเล็กทำเมื่อครู่
“ต้องขั้นนี้แล้วล่ะพี่ พี่ก็เห็นไม่ใช่เหรอว่าหนูโดนทำโทษมาสองเกมแล้วนะ หนูออกไปเต้นไก่ย่างจนปวดเอวไปหมดแล้วเนี่ย”
“น้องแม่งตลกดีว่ะ ชื่ออะไรนะเรา...อืม...มีนาเหรอ” รุ่นพี่หนุ่มมองไปยังป้ายชื่อกระดาษที่แขวนคอของเธอพลางส่ายหน้าเบา ๆ และขำออกมา
‘มีนา’ นักศึกษาคณะบริหารธุรกิจชั้นปีที่หนึ่ง เจ้าของใบหน้าหวาน ผิวขาวอมชมพู ส่วนสูงหนึ่งร้อยหกสิบห้าเซนติเมตร เธอสวย น่ารัก ทั้งยังแสบซนและหน้ามึนที่หนึ่ง!
เกมเริ่มต้นขึ้นโดยที่รุ่นพี่ส่งกะหล่ำปีสีเขียวให้กับรุ่นน้องก่อนที่พวกเขาจะร้องเพลงอย่างสนุกสนาน ใบหน้าหวานจ้องมองและเพ่งเล็งไปที่วัตถุที่ถูกโยนไปโนมาอย่างขะมักเขม้น มีนาบอกกับตัวเองในใจว่าอย่างไรแล้วเกมรอบนี้เธอจะต้องไม่โดนทำโทษอย่างแน่นอน!
“ฮิป ฮิป ฮิปฮิปโป โอ้โหตัวมันใหญ่ โอ้โหตัวมันใหญ่ มันเดินอุ้ยอ้าย มันเดินอุ้ยอ้าย ละลัลล้าลันล้าลันล้า~”
“เอ้า! ฮิป ฮิป ฮิปฮิปโป โอ้โหตัวมันใหญ่ โอ้โหตัวมันใหญ่ มันเดินอุ้ยอ้าย มันเดินอุ้ยอ้าย ละลัลล้าลันล้าลันล้า~ หยุด!”
เมื่อเพลงจบตามสัญญาณของรุ่นพี่มีนารีบหลับตาแน่นก่อนที่เธอจะยกยิ้มที่มุมปากขึ้นมาเมื่อรู้สึกว่ากะหล่ำปีที่เพื่อน ๆ โยนกันไปมานั้นไม่ได้อยู่ในมือเธอ
‘สิ่งศักดิ์สิทธิ์ได้ยินคำขอของเราด้วย!’ มีนานึกคิดอยู่ในใจก่อนจะลืมตาขึ้นมาด้วยรอยยิ้มกริ่ม แต่ทว่า...ทุกสายตาของเพื่อน ๆ รวมถึงรุ่นพี่รอบ ๆ กลับจ้องมองมาที่เธอเป็นตาเดียว!
“พี่ว่าหลังรับน้องเสร็จต้องไปทำบุญชุดใหญ่แล้วล่ะ” เสียงของรุ่นพี่คนเดิมเอ่ยและหัวเราะออกมาเสียงดังทำให้มีนาก้มหน้าลงมองที่หน้าตักของตัวเองทันควัน
กะหล่ำปีที่โยนกันไปมานั้นไม่ได้อยู่ที่มือของเธอแต่มันอยู่ที่ตักของเธอต่างหาก!
“อ้าว! น้องหน้าหวานโดนทำโทษอีกแล้วเหรอ โชคดีจริง ๆ เลยนะเราเนี่ย มา ๆ ออกมาด้านหน้าเลยน้อง”
หญิงสาวทำหน้ายุ่งแต่ก็ยอมลุกขึ้นและเดินออกไปด้านหน้าแต่โดยดี เห็นทีเธอคงต้องออกทริปไปทำบุญเก้าวัดและถวายสังฆทานชุดใหญ่ในรอบปีเพื่อสะเดาะเคราะห์ไล่ความโชคร้ายสักที!
- ผู้เขียน
