ฟรานเชสโก้กดริมฝีปากทาบทับกับริมฝีปากของไปรยาที่กำลังเผยอขึ้นเพื่อจะโต้ตอบเขา มือเรียวเล็กพยายามจะผลักเขาออก แต่เขากลับบดจูบหนักหน่วง แสดงถึงอำนาจที่เหนือกว่าและไร้ความปราณีแล้วผละเธออก ราวกับเธอเป็นดอกไม้ที่ไร้คุณค่า
“ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนอวดดีกับผมเหมือนคุณ สักวันคุณจะต้องมาอ้อนวอนแทบเท้าผม จำไว้ไปรยา”
คำประกาศของเขาทำให้หญิงสาวหน้าแดงจัดด้วยความโกรธ เขาปล่อยเธอเป็นอิสระแต่เธอกลับยืนจ้องตาเขาอย่างเคืองโกรธ
“ผู้หญิงไม่ใช่เครื่องมือรองรับอารมณ์ใคร และฉันจะไม่มีวันขอโทษหรือขอบคุณในสิ่งที่คุณทำเด็ดขาด”
ไปรยาคว้ากระเป๋าสะพายของตัวเองได้แล้วรีบวิ่งออกจากบ้านไปโดยไม่สนใจว่าชายหนุ่มที่ยืนด้านหลังจะมีปฏิกิริยายังไง เธอหวังเพียงนี้คงเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้เจอเขาอีก
ฟรานเชสโก้สบถอย่างหัวเสียแล้วก็รู้สึกเค็มคาวในปากจนต้องยกนิ้วโป้งขึ้นแตะที่ริมฝีปาก เขาเห็นเลือดติดปลายนิ้วเล็กน้อยแล้วก็หัวเราะใ
