เช้าวันต่อมา...
"สรุปว่ากูชนะเหมือนเดิมนะ" ผมพูดกับเหล่าเพื่อนพ้องทั้งสี่ผ่านการวีดีโอคอล
(เหอะ!) ไอ้ฮันเตอร์ส่งเสียงก่อนจะแสดงสีหน้าไม่พอใจใส่ผม
"เหอะอะไรมึง กูบอกแล้วว่ายังไงกูก็ต้องชนะ" ผมได้ทีก็พูดข่มสิครับ
(น้องรินรักมึงก็จริงอยู่นะ แต่กูเห็นน้องรินกอดกับใครวะที่ผับมึง ดูท่าทางสนิทกันมากด้วย) กล้องมือถือหันไปปะทะกับหน้าไอ้ปรีดาขณะที่เสียงของมันดังเข้ามาในหูของผม
"เรื่องนั้นมันไม่เกี่ยวกับเกม เดี๋ยวกูจัดการเอง" ผมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ซึ่งเพื่อนผมรู้ดีว่าอารมณ์ตอนนี้ของผมเป็นยังไง
(ยังไงก็เบามือหน่อยล่ะ น้องมันยังเด็กก็คงจะปันใจให้คนอื่นเป็นธรรมดา) ไอ้ช้างพลายร้องปราม
"มึงจะว่ากูแก่ว่างั้น" ผมเลิกคิ้วถามอย่างเอาเรื่อง ไอ้ห่าพูดมาได้ทั้งที่มันก็อายุเท่าผม แล้ววันนี้พวกมันนึกคึกอะไรไม่รู้จู่ๆก็ไปรวมตัวกันที่บ้านไอ้ปรีดา
(ว่าแต่มึงจะเดือดร้อนทำไมวะ ในเมื่อมึงก็ไม่ได้รักน้องริน
