บทที่ 2 สาริญ วานิชสลา
1152 คำ
"ยายจ๋า รินคิดถึงยายนะจ๊ะ" ฉันพูดกับปลายสายด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
(ตั้งใจทำงานนะริน อยู่ทางนั้นดูแลตัวเองดี ๆ ไม่ต้องเป็นห่วงยาย ยายอยู่ได้) ยายจ๋าหญิงชราที่ฉันรักดั่งมารดา หญิงชราที่เลี้ยงดูฉันด้วยความรักเพราะพ่อแม่ของฉันทอดทิ้ง แม่ติดไพ่พ่อพนันทุกชนิดและดื่มสุราแทนน้ำเปล่า ทั้งสองจึงเป็นคู่ขาที่สมบูรณ์แบบชวนกันไปเล่นที่ประเทศเพื่อนบ้านและเลือกที่จะโอนเงินมาให้ฉันใช้แทน ฉันจึงขาดพ่อแม่ตั้งแต่8ขวบ และเมื่อฉันอายุ14ปี ฉันและยายก็ได้จัดงานศพให้พ่อแม่ของฉัน เพราะทั้งสองดันไปโกงเงินในบ่อนจึงโดนสั่งเก็บ!
"รินรักยายจ๋านะจ๊ะ" ฉันวางสายจากยายหลังจากที่บอกรักท่าน
ชื่อของฉันคือ สาริญ วานิชสลา หรือ'น้ำริน'ฉันอายุ26ปี เรื่องความบริสุทธิ์ผุดผ่องฉันมีแน่เพราะฉันไม่เคยนอนแบให้ใครเอา อย่างที่บอกว่าฉันอยู่กับยายและมีพ่อแม่เป็นผีพนัน ความอบอุ่นทั้งหมดยายจึงเป็นคนมอบให้ ยายพยายามทดแทนในสิ่งที่ฉันขาด ซึ่งฉันก็พยายามสร้างภาพว่าตัวเองไม่ได้ขาดอะไรสักอย่าง ถึงแม้ว่าฉันจะโหยหาความรักจากพ่อแม่ แต่เพื่อความสบายใจของยายฉันจึงพยายามยิ้มตลอด
ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ในห้องทำงานที่คล้ายกับห้องนอนไปในตัว คุณกวินคือผู้ชายที่สาวๆพร้อมพลีกาย แต่ไม่ใช่สำหรับฉัน ฉันไม่ได้คลั่งไคล้หลงใหลในความรวยหรือความหล่อ ฉันมาที่นี่เพียงแค่ทำงาน
และตั้งแต่ที่เขาบอกให้ฉันนั่งรออยู่ในห้องจนตอนนี้เวลาก็ล่วงเลยมาเกือบตีหนึ่ง ฉันคิดว่าเขาต้องลืมฉันและไปต่อกับคนอื่นชัวร์ แต่เมื่อฉันอยากได้งานฉันก็ต้องรอ ถึงแม้เขาจะไม่กลับมาก็ตามที ฉันเชื่อว่าสักวันเขาต้องกลับมาเพราะนี่คือที่ทำงานของเขา และต้องมีบ้างแหละที่เขาจะฉุกใจคิดว่าฉันรออยู่
แกร๊ก! ระหว่างที่ฉันกำลังคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านเข้ามาในชีวิต เสียงลูกบิดเปิดประตูก็ดังขึ้น
"จะมองอีกนานไหมริน มาช่วยแบกเสี่ยหน่อย" เสียงของพี่ปริ้นเด็กในร้านที่เป็นคนพาฉันเข้ามาในร้านเอ่ยเรียก เขากำลังแบกคนที่ชื่อว่าเสี่ยกวิน
"ค่ะๆ" ฉันรีบเดินไปพยุงอีกข้างของร่างหนาที่ไม่สามารถยืนด้วยลำแข้งของตัวเองได้
"รินก็อยู่ดูแลเสี่ยนะ" พี่ปริ้นพูดขึ้นหลังจากที่วางเสี่ยวินลงบนที่นอนนุ่ม
"ดูแลยังไงล่ะพี่"
"รินก็รู้อยู่แล้วว่าดูแลยังไง พี่ช่วยไม่ได้นะถ้าไม่ได้งานเพราะมัวแต่กลัว" พี่ปริ้นหยิบเรื่องงานมาขู่ฉัน
"ก็ได้ค่ะ" ฉันจำต้องยอมสินะ ยอมเพื่อคำว่า...งาน ยอมให้เขาเป็นคนแรกของฉันยอมให้เขาย่ำยี
"ดูแลเสี่ยดีๆ พี่ไปนะ" พี่ปริ้นลูบที่ศรีษะของฉันหนึ่งที เขาลูบด้วยความเอ็นดู
ฉันเตรียมน้ำใส่กะละมังพร้อมผ้าขนหนูผืนบางเพื่อมาเช็ดตัวให้เสี่ยวินที่นอนเมาไม่ได้สติอยู่บนที่นอน ฉันนั่งลงข้างกายเขา ค่อยๆแกะกระดุมเสื้อเซิ้ตออกทีละเม็ด จากนั้นก็ถอดกางเกงยีนส์ราคาเหยียบหมื่นออกให้เขา ตอนนี้เสี่ยวินเหลือเพียงกางเกงบ๊อกเซอร์ตัวเดียวเท่านั้น ฉันเริ่มเช็ดตามตัวตามใบหน้า ใบหน้าคมที่กำลังจะเป็นผัวของฉันในอีกไม่กี่อึดใจ ผัวที่ฉันต้องจำยอมห้ามขัดขืน
ฟุบ! ร่างบางของฉันถูกผลักลงที่นอนและโดนทาบทับด้วยร่างหนา เสี่ยวินหอมที่แก้มของฉันจากนั้นก็เริ่มไซร้ไปตามซอกคอ ในจังหวะที่เขากดจมูกลงที่แก้มฉันมีกลิ่นผลไม้ออกมาจากลมหายใจของเขา ถ้าให้เดาคงมาจากน้ำยาของบุหรี่ไฟฟ้าที่ลอยคลุ้งอบอวลตอนฉันเดินเข้ามาในร้านแน่เลย
ฉันนอนนิ่งให้เขาสัมผัสตามเรือนร่าง เขาจูบไปตามร่างกายของฉัน มือหนาฉีกเสื้อผ้าของฉันออกอย่างรุนแรง เขาเหมือนหื่นกระหาย หรือที่จริงต้องการจะให้ฉันโวยวายแล้วเขาก็จะฉุนเฉียวจากนั้นก็จะไม่รับฉันเข้าทำงาน มือหนาเกี่ยวชั้นในชิ้นสุดท้ายของฉันออก นิ้วร้ายกำลังสอดแทรกตัวเข้ามาในช่องรักของฉัน ปากหนากำลังดูดปทุมถันที่ไม่เคยมีชายใดได้แตะต้อง นิ้วของเสี่ยสอดแทรกเข้าออกกระทั่งน้ำรักของฉันไหลเยิ้ม จากนั้นเสี่ยวินลุกขึ้นยืนเดินไปหยิบสิ่งที่เรียกว่าเครื่องป้องกัน เสี่ยสวมใส่อย่างชำนาญ เสี่ยเดินกลับมาที่เตียงจับขาฉันกางออก แล้วเสี่ยก็สอดแท่งเอ็นร้อนที่น่าจะใหญ่มากเข้ามาในตัวฉัน แต่เพราะฉันไม่เคยมีอะไรกับใครการเข้ามาจึงยากพอสมควร และดูเหมือนเสี่ยคงกำลังหงุดหงิด เสี่ยค่อยๆแทงเข้าออกช้าๆจากนั้นก็เริ่มฝังลึกเข้ามาเรื่อยๆแต่ก็ยังไม่สุดลำ
"อ๊ะ! รินเจ็บค่ะเสี่ย" ฉันจิกที่กลางหลังเมื่อรู้สึกเจ็บตรงส่วนนั้น เสี่ยวินกดแช่ไว้สักพักไม่นานนักเสี่ยก็เริ่มขยับเข้าออก
"อื้ม เสียวโคตร" เสียงครางดังขึ้นในขณะที่เขาเริงรักกับร่างกายของฉัน
"อ๊ะ! เสี่ยขา ระ! รินเจ็บ" ฉันร้องบอกเพราะเสี่ยเหมือนจะรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ แต่เสียงของฉันไม่สามารถส่งไปถึงเขาได้ เขายังคงกระแทกอย่างบ้าระห่ำไม่นึกถึงคนร่วมรักสักนิด กว่าบทรักจะสิ้นสุดฉันก็เจ็บระบมไปทั้งตัว เสี่ยวินถอดเครื่องป้องกันออกแล้วทิ้งตัวลงนอนข้างฉัน แต่เขานอนหันหลังให้ฉัน ฉันปล่อยน้ำตาแห่งความเจ็บปวดให้ไหลรินสักพัก จากนั้นก็พยายามลุกขึ้นเพื่อไปล้างเนื้อล้างตัว กว่าจะเดินได้แต่ละก้าวมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
ฉันทิ้งตัวนั่งที่โซฟาก่อนที่จะค่อยๆเอนตัวนอน ฉันไม่กล้าที่จะนอนร่วมเตียงกับเขาหรอก ฉันต้องเจียมตัว เขาจะได้สงสารไม่ขับไล่ให้ฉันออกไปจากชีวิตของเขา ฉันต้องไม่ทำตัวเหมือนเหล่าผู้หญิงของเขา ฉันต้องแตกต่างเขาจะได้สนใจ ฉันต้องใช้มันสมองมากกว่าหน้าอกทรงโตที่เดินย่ำไปมา ฉันจะไม่โวยวายถึงความบริสุทธิ์ที่เขาได้ไป เพราะฉันตั้งใจจะให้เขาเอง!
- ผู้เขียน
