บทที่ 1 กวิน ภักดีวิวัฒน์
1405 คำ
"อื้ม อ้ะ! อ๊า"
"เสี่ยขา...แรงอีกสิคะ อ๊ะ!" เสียงของผู้หญิงที่อยู่ใต้ร่างร้องขอ แต่ผมเลือกที่จะไม่ทำตามเพราะผมเสร็จแล้วไง ผมดึงความเป็นชายออกจากเธอและถอดเครื่องป้องกันทิ้ง จากนั้นผมก็เดินเข้าห้องน้ำไม่สนใจผู้หญิงที่นอนเปลือยอยู่บนเตียงกว้าง
"เสร็จแล้วก็ออกไปได้เลยนะ" ผมอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยยื่นเงินให้เธอไปตามจำนวนที่ตกลงกันไว้
"เรียกใช้ได้ตลอดนะคะ" เธอกอดซองเงินที่ผมยื่นให้พร้อมกับส่งสายตาเชิญชวนผม
"อืม" ผมว่าแค่นั้น จากนั้นก็เดินออกจากห้อง ห้องที่มีไว้สำหรับรองรับอารมณ์กามของผม
"ไงครับ เสร็จสมอารมณ์หมายสิท่า" ไอ้ปรีดามันเอ่ยทักพร้อมภรรยาข้างกายที่มันสั่งให้ติดตัวมันไว้ตลอด ที่ต้องเคียงข้างตลอดก็เพราะมันนั่นแหละกลัวเมียนอกใจ แล้วที่ต้องกลัวก็เพราะมันเคยทำเลวใส่น้องเขาไว้มาก
"ก็งั้นๆ เอาแค่เสร็จแค่หายอยาก" ผมว่าด้วยท่าทางสบายๆ
"ดูมึงจะมีความสุขกับชีวิตแบบนี้นะ อายุก็สามสิบใกล้สี่สิบแล้วไม่คิดจะหาเมียบ้างเหรอวะ" ไอ้กองปราบถามขึ้นซึ่งวันนี้มันมาคนเดียวครับ น้องเบลล์เธอเลี้ยงลูกคนที่สองอยู่บ้าน
"ไม่อ่ะ แบบนี้ดีแล้ว" ผมไหวไหล่ชิวๆ ผมไม่เชื่อเรื่องความรักอยู่แล้ว ผู้ชายดูดีเพอร์เฟ็คเช่นผมอยู่โสดๆให้ผู้หญิงเสียดายเล่นจะดีกว่า
"หึ ไม่สงสารแม่มึงบ้างเหรอวะ ท่านรออุ้มหลานนะโว้ย" ไอ้ฮันเตอร์มันพูดขึ้น
"มึงคงลืมไป ว่าน้องคลีนลูกกูแม่กูเลี้ยงอยู่ทุกวัน" ผมนั่งไขว่ห้างและเอนหลังพิงพนัก
"เออๆ ก็กูอยากให้มึงหาแม่ให้น้องคลีนไง เด็กต้องการแม่นะโว้ย น้องคลีนโตขึ้นทุกวันและก็คงอยากได้ความอบอุ่นจากคนเป็นแม่" ไอ้เตอร์มันแนะนำหลังจากที่มันแกล้งลืมว่าผมมีลูก
"คนเป็นแม่มันยังไม่สนใจลูกเลย จะให้ลูกอบอุ่นได้ไงวะ" ผมกระดกแอลกอฮอล์หลังจากพูดจบทันที รักดีๆมันไม่มีจริงหรอก ถ้ามันมีจริงเธอจะกล้าทิ้งลูกไว้ให้ผมและเดินออกไปกับผู้ชายอื่นทำไม
"มึงจะเอาแอนมาตัดสินผู้หญิงทุกคนบนโลกนี้ไม่ได้นะโว้ย เบลล์ยังแตกต่างมึงก็เห็น ยินดีอีกคน ไหนจะเมียรักของกูอีก แอนก็แค่สิ่งที่ผิดพลาดในชีวิต แต่มึงจะเอาทั้งชีวิตมาทิ้งเพราะแอนไม่ได้" ไอ้ช้างพลายผู้ชายสารเลวที่เอาเพื่อนไปเป็นชู้ของตัวเองว่าตักเตือนผม
"มันก็จริงอย่างที่ไอ้ช้างบอกนะ มึงเอาแอนมาเป็นตัวตัดสินคนอื่นมันไม่ถูกหรอก ผู้หญิงดี ๆก็มี มึงหัดมองบ้างไม่ใช่สักแต่ย่ำยีวางเงินแล้วเดินออกมา" ไอ้ปรีดาเห็นพ้องต้องกันกับเพื่อนคนอื่นๆ
"พวกมึงเจอแต่คนดีๆที่ยอมให้โอกาสต่างหากล่ะ ปล่อยกูเถอะแค่กูเห็นพวกมึงมีความสุขกูก็มีความสุขแล้ว" ผมวางท่าสบายๆเพราะผมเข็ดขยาดกับรักที่โง่งม
"เสี่ยครับ" เสียงของหนึ่งในลูกน้องที่ร้านเรียกผม
"ว่าไงไอ้ปริ้น" ผมทักทายด้วยความสนิทสนม ลูกน้องคนนี้ค่อนข้างสนิทกับผมพอสมควร
"น้องสาวของผมมันไม่มีงาน ผมอยากจะฝากมันหน่อยได้ไหมครับเสี่ย" ไอ้ปริ้นมันว่าอย่างนอบน้อม
"ฝากยังไงวะ ฝากเป็นเด็กกูหรือฝากอะไร" ผมหลุบตามองผู้หญิงที่ยืนเคียงข้างไอ้ปริ้นลูกน้องในร้าน
"รินทำได้ทุกอย่างค่ะ ขอแค่เสี่ยรับรินเข้าทำงาน" เสียงหวานเอื้อนเอ่ยขึ้น
"หึ" ผมแค่นหัวเราะในลำคอ การเสนอตัวแบบนี้ดูแล้วน่าจะจบที่เตียงนอน แต่บังเอิญวันนี้ผมอิ่มหนำไปแล้วไง
"เด็กเสิร์ฟล้างจานงานครัว รินทำได้หมดค่ะ แต่ถ้าทำพีอาร์ริน..." ยัยหน้าหวานยังคงเอ่ยต่อ
"มึงก็รู้นะไอ้ปริ้นว่าตำแหน่งแบบนั้นมันเต็มหมดแล้ว เหลือก็แค่พีอาร์...ถ้าไม่ทำก็กลับไป" ผมตัดบทสนทนาเพราะเบื่อจริงๆพวกชอบแกล้งใสซื่อทั้งที่ข้างในโคตรกลวง ผมอคติอันนี้ยอมรับ แต่มันคือเรื่องจริงครับเพราะที่ผ่านมาผมผ่านผู้หญิงมาเยอะ
"เสี่ยครับ เห็นใจรินมันเถอะรินมันต้องการเงินไปรักษายายที่ป่วย" ไอ้ปริ้นตื๊ออีกรอบ
"เอ้า แล้วลำพังล้างจานเงินจะพอรักษายายเหรอน้อง" ไอ้ฮันเตอร์ผู้ชายแสนดีแต่จะเลวกับคู่หมั้นเอาแต่ใจได้เอ่ยถามขึ้น
"คือริน ริน..." เสียงหวานกำลังสั่น ผมไม่ได้หันไปมองหน้าของเธอหรอก เธอก็เหมือนผู้หญิงธรรมดาทั่วไป ไม่ได้สวยพริ้มจนสะดุดตาและไม่ได้ขี้เหร่จนเกินไป
"ไอ้กวินครับ มึงก็ใจดำเกินไปนะ" ไอ้ปราบทักท้วงเพราะผู้หญิงตรงหน้าคงกำลังน้ำตาไหล เสแสร้งสิ้นดี!
"หยุดบีบน้ำตาเรียกร้องความสนใจสักทีเถอะ เพื่อนฉันมีเมียกันหมดแล้ว" ผมต่อว่าทันที ก็ผมรู้สึกหมั่นไส้ผู้หญิงอะไรเสแสร้งสิ้นดี
"มึงก็จ้างให้น้องรินไปเป็นแม่ให้น้องคลีนก็ได้นี่หว่า น้องคลีนกำลังต้องการแม่นะเว้ย" ไอ้ช้างเสนอความคิด
"หรือมึงใจดำวะไอ้วิน" ไอ้ปรีดาหันมาถากถางผม
"ไอ้วินมันไม่ใช่คนใจดำขนาดนั้นหรอก"ไอ้ฮันเตอร์พูดต่อ ประโยคคล้ายเยินยอแต่เอนเอียงไปทางยุแยง
"สงสารน้องมันเถอะไอ้วิน อีกอย่างน้องคลีนกำลังต้องการความรัก แม่มึงจะได้พักด้วยไง" ไอ้ปราบยกแม่น้ำทั้งห้ามาชักจูงใจคนอย่างผม
"พาไปรอที่ห้องทำงานกู" ผมว่าแค่นั้นแล้วนั่งดื่มโดยไม่สนใจสายตาของไอ้พวกเพื่อนกลัวเมียอีกเลย
ผมมีนามว่า 'กวิน' กวิน ภักดีวิวัฒน์ หรือที่ใครๆเรียกว่า 'เสี่ยวิน' ท้าวความก่อนว่าที่ต้องเรียกเสี่ยเพราะผมเปิดผับและทำธุรกิจหลายอย่างหลักๆก็ผลไม้แปรรูปส่งออกนอก ธุรกิจมืดก็มีบ้างเป็นครั้งคราวที่เหลือก็สีเทาๆนั่นแหละครับ ชีวิตของผมอยู่กับแม่และลูกสาววัย5ขวบอีกหนึ่งคน พ่อของผมมีเมียน้อยทั้งที่แม่ผู้ร่ำรวยเทิดทูนท่านหนักหนาแต่พ่อกลับทรยศหักหลังสวมเขาให้แม่ของผม โดยการเอากับเลขาส่วนตัวที่แม่ไว้เนื้อเชื่อใจ รางวัลตอบแทนของการปันใจคือแม่เฉดหัวทั้งคู่ให้ไปให้พ้นจากสายตาด้วยเงินตราแค่ไม่กี่ล้าน จากนั้นแม่ผู้เข้มแข็งก็ดูแลบริษัทและเลี้ยงดูผมเพียงลำพังตามกำลังของผู้หญิงสตอง แม่ของผมครองโสดเพราะขยาดกับความรัก ผมที่มีแม่กับพ่อเป็นไอดอลพอเกิดเหตุการณ์แบบนั้นทำให้เด็กผู้ชายที่ศรัทธาความรักสิ้นหวังลง แต่แล้วฟ้ากลับเหวี่ยงผู้หญิงที่ถูกชะตาต้องใจมาให้ผม เราคบกันเงียบๆโดยที่ผมไม่เคยปริปากบอกเล่าให้เพื่อนฝูงฟัง
กระทั่งเราคิดจะแต่งงานกัน ผมจึงบอกเล่าให้เพื่อนฟังถึงการคบหาที่เกิดขึ้นมานานพร้อมเรื่องที่เมียกำลังท้องอ่อนๆ แอนบอกว่ารอคลอดแล้วค่อยแต่ง ผมก็เออออห่อหมกเพราะแอนว่ายังไงผมก็ว่าตามเธอ แต่แล้ว! เมื่อแอนตั้งท้องได้หกเดือนเธอก็เริ่มเปลี่ยนไป เหวี่ยงวีนโวยวายผมโดนประจำทำอะไรก็ไม่ถูกใจ และแล้วผมก็ได้รู้ถึงสาเหตุที่เธอแปลกไป แอนปันใจให้คนรักเก่าที่เธอรักฝังใจ ผมบอกให้เธอเลิกแต่เธอกลับเลือกคนรักเก่าและยังบอกอีกว่าพร้อมจะยกลูกในท้องให้ผม
เหตุการณ์นี้ทำให้ผมคิดถึงหน้าพ่อที่หายไปหลายปีได้ดี พ่อที่ทิ้งแม่อย่างไม่ไยดี พ่อที่แม่ต้องจ้างหย่าด้วยเงินห้าล้าน
ยังดีที่ผมยังไม่แต่งกับแอน แต่ก็นั่นแหละ ผมเข็ดขยาดรังเกียจความรักอีกครั้งเพราะผู้หญิงวันทองคนนั้น!
- ผู้เขียน
