ช่วงปิดเทอมมันก็ว้าเหว่แปลก ๆ เพราะรู้ดีว่าเปิดเทอมมาจะไม่เจอพวกมันเลยสักคน บรรยากาศคงเดิมแต่ความรู้สึกมันเปลี่ยนน่ะ
ระหว่างนี้ฉันก็คุยกับต้นทุกวันนะคะ ค้างสายกันก็บ่อย เท่าที่รู้มาต้นอยู่กับแม่แค่สองคน พ่อมีเมียน้อยและบางครั้งก็สัมผัสได้ว่านางมีปมในใจ แต่ฉันว่ามันก็ไม่แปลกหรอกค่ะ เป็นใครก็ต้องรู้สึกเป็นธรรมดา
(ฮัลโหลตาลยังฟังต้นอยู่ป่ะเนี่ย)
“ฟังอยู่”
(แล้วถามทำไมไม่ตอบ)
“คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย”
(คิดถึงคนอื่นอ่ะดิ)
“เพ้อเจ้อ”
(ถามจริง ๆ คุยกับใครอยู่หรือเปล่า)
“ไม่มี ถ้าคุยกับคนอื่นด้วยจะค้างสายต้นได้เหรอ”
(เออ ก็จริงเนอะ)
“เป็นเอามาก”
(ฮ่า ๆ )
ยอมรับค่ะว่ารู้สึกดี ตลอดหลายเดือนที่คุยกันผ่านโทรศัพท์ ต้นมันปลดล็อคฉันหลายเรื่องมาก มันทำให้ฉันรู้สึกกล้าที่จะตอบกลับ กล้าที่จะเผชิญ กล้าที่จะทำอะไรหลาย ๆ อย่างมากขึ้น อย่างเช่นเรื่องการเดินทาง ฉันเป็นลูกคนเล็กค่ะ แม่ดุและพ่อห่วงมาก
