“โอ...เมมนอน” เนเฟอร์ติตีครางออกมาเบา ๆ และสอดพระพาหุโอบกอดเอวหนาแนบแน่น นางแนบพระพักตร์แสนงามกับอกกว้างซึ่งมีเพียงแผงประดับบนกล้ามเนื้ออันทรงพลังพลางทอดถอนพระทัย
“ข้ามิรู้ว่าจะทนอยู่เช่นนี้ได้อีกนานแค่ไหน หัวใจของข้าระลึกถึงท่านตลอดเวลาจนบางครามิอาจข่มตาให้หลับได้เลย”
“ใช่แต่เจ้าหญิงที่ทรงทุกข์ทรมาน หม่อมฉันก็หาได้ต่างจากพระองค์ไม่ รอแต่เวลาที่จะได้อยู่กันตามลำพังเช่นนี้ แม้เพียงเสี้ยวเศษของลมหายใจหม่อมฉันก็ยินดีนัก”
“เมมนอน” เนเฟอร์ติตีช้อนดวงเนตรกลมโตขึ้นสบบนใบหน้าคมเข้มภายใต้ผ้าโพกศีรษะของราชองครักษ์ขณะแย้มพระโอษฐ์อย่างขมขื่นพระทัย
“โอ...เมมนอนที่รัก ใยเวลาของข้ากับท่านจึงมิอาจบรรจบกันได้ตลอดไปเล่า ยิ่งนานวันข้าก็ยิ่งหมดความอดทนต่อความตั้งใจของตัวเองที่จะไม่คิดถึงท่าน ช่างน่าอายนักแต่ข้าก็ปรารถนาอยู่กับคนที่ข้ารักเยี่ยงสามัญชน
“องค์หญิง” เมมนอนพูดเบาราวกระซิบขณะไล้ปลายนิ้วไปบนปอยพ
