คำพูดของนางรับใช้จุดประกายให้ผู้เป็นนายคิด อังเคเซนามุนหรี่ตาคมวับราวกับมีดสังหารลงพลางแสยะยิ้ม
“มาเอีย...ที่เจ้าพูดก็มีเหตุผล เมื่อเห็นคนกระทำความผิดไฉนเลยเราจักอยู่นิ่งเฉยได้ หากเสด็จพ่อทรงทราบคงเสียพระทัยเพราะในบรรดาธิดาของพระองค์ดูเหมือนเนเฟอร์ติตีจักเป็นที่โปรดปราณมากที่สุด ข้าอยากจะรู้นักหากพระองค์ทรงทราบเรื่องนี้จะจัดการกับพระราชธิดาคนโปรดเยี่ยงไรเพราะมันหาใช่เรื่องเหมาะควรจะปล่อยไว้นานได้ ทิ้งไว้จะเป็นการเสื่อมเสียแก่ตัวพระองค์เองและราชสำนัก”
“เจ้าหญิงอังเคเซนามุน...ท่านจะปไหนหรือเจ้าคะ?”
มาเอียรีบถามเมื่อเห็นอีกฝ่ายดึงผ้าขึ้นคลุมศีรษะไว้ดังเดิมและก้าวไปอีกทาง
“ข้าจะยังไม่กลับตำหนักตอนนี้ ข้าร้อนใจอยากพบท่านแม่”
นางสนมพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ก่อนรีบตามร่างบอบบางที่เดินลิ่วหายไปในความมืด
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
เสียงดนตรีแสนเสนาะจากเครื่องสายพลิ้วไหวไปทั่วสวนริมแม่น้ำซึ่งได้รับการตกแต่
