Chapter 8 มันส์ฉิบหาย
1182 คำ
จันทร์เจ้าอยากจะเถียงเหลือเกินว่าหล่อนไม่เหมือนพ่อ! แต่ในเมื่อธนาคมตัดสินในตัวหล่อนไปแล้ว พูดออกมาบ่อยขนาดนี้ ต่อให้หล่อนสาบานให้ฟ้าผ่าตาย เขาก็คงไม่เชื่ออยู่ดี
สาวน้อยจึงได้แต่ร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างทำอะไรไม่ถูก ก่อนถูกเขาจับให้หันหน้าไปหาสะพานปลา แล้วใช้เชือกสำรองสำหรับมัดเรือ รัดเอวหล่อนไว้กับเสา รวมถึงพันธนาการมือทั้งสองไว้ไม่ให้แกะเชือกได้ด้วย
ปั้กก!!!
“อื้ออ”
สาวน้อยครางกระเส่าเมื่อความแข็งกร้าวกระแทกเข้ามาทางด้านหลังในน้ำ แรงหนืดของน้ำทำให้หล่อนเจ็บแปลบ! แต่ก็เสียวซี๊ดจนแทบดิ้น สองมือที่ถูกมัดถึงกับเกาะกุมกันไว้แน่นระบายความร่านสวาทของตัวเอง
แทงสิคะ แทงมาอีก!
จันทร์เจ้าแอบคิดในใจด้วยความกระหายความเสียวจากเขา! หล่อนพยายามไม่พูดออกมา เพราะไม่อยากให้เขาดูถูกอีกแล้ว แม้ว่าหล่อนจะ ‘อยาก’ และ ‘ร่าน’ จริงๆ อย่างที่เขาปรามาสก็ตาม!
ตั้บตั้บตั้บ!!!
“อูยส์ อีหนู!”
จ๊วบ! จ๊วบ!
ธนาคมครางกระเส่าด้วยความเสียว ยิ่งแทงใต้น้ำยิ่งฟิตแน่นกว่าบนบกหลายเท่าตัว! เขาก้มลงดูดซอกคอหล่อนจากทางด้านหลังด้วยความหลงใหล สองมือเอื้อมไปกอบกุมซาลาเปาคู่ที่มีลูกเกดสีชมพูแปะไว้ลูกละอัน ขยำขยี้ระบายอารมณ์หื่น จนหล่อนสั่นไปหมด
“อะ อือ! อือ!”
จันทร์เจ้าพยายามไม่คราง แต่หล่อนก็เปล่งเสียงออกมาทั้ง ๆ ที่เม้มปากอยู่ สาวน้อยเหลือบตามองท้องฟ้า แต่เห็นแค่น้ำตาตัวเอง ก่อนที่หล่อนจะหลับตาลง น้ำตาไหลพรากอาบแก้มใสเป็นประกาย
พ่อขา... ทำไมเราต้องมาอยู่บ้านเขาด้วย พ่อรู้มั้ย ว่าพ่อทำให้หนูถูกเขารังแก!
จันทร์เจ้าตัดพ้อ ขณะที่ร่างกายของหล่อนโยกคลอนเพราะถูกกระเด้าระรัว
ตั้บตั้บตั้บตั้บ!
“อือ! อือ!”
แม้ใจจะโกหกตัวเองว่าถูกรังแกอยู่ แต่ร่างกายกลับแสดงออกถึงความฟินสะท้านด้วยการแอ่นก้นให้เขากระแทก! แอ่นอกให้เขาขย้ำ!
ตั้บบบ!!!
น้ำขาวขุ่นทะลักพรวดหลังเสียงนั้น...
“อา! มันส์ฉิบหาย”
ธนาคมกระซิบข้างหูหล่อนหยาบคาย สองมือแข็งแรงยังขยำเต้านมของหล่อนอย่างหลงใหล ในขณะที่จันทร์เจ้าสะท้านไปทั้งร่าง ทั้งเสร็จสม ทั้งเสียใจ
หล่อนสับสนจนต้องก้มหน้าชิดเสาสะพาน ร้องไห้กระซิก ๆ ออกมาอย่างหมดหวัง ก่อนที่ชายหนุ่มจะยื่นข้อเสนอให้อย่างมีน้ำใจ
“ยอมเป็นเมียทาสของฉันที่นี่สิ ฉันสัญญาว่าถ้าฉันเบื่อเธอเมื่อไหร่ ฉันจะปล่อยเธอกลับไปหาไอ้พ่อเฮงซวยของเธอ ถ้าเธอต้องการ...”
ชายหนุ่มเลียลำคอระหงด้วยความใคร่ ก่อนจะประหลาดใจกับคำตอบที่ได้รับ
“ไม่เอา!”
ธนาคมหัวเราะหึ ๆ ก่อนขยำนมหล่อนอีกครั้ง แล้วเลื่อนอีกมือลงไปเสียดสีความอวบอูมใต้น้ำอีกหน จนสาวน้อยสูดปากเสียวซี๊ดดด
“ไม่เอาจริงเหรอ หืม”
เขาจูบแก้มเปียกปอนของหล่อน เลียลำคออ่อนนุ่ม ซุกไซ้ด้วยลมหายใจหืดหาด ยิ่งเขามีอารมณ์ ก็ยิ่งกระตุ้นอารมณ์หวามของหล่อนให้ปะทุขึ้นอย่างง่ายดาย
“มะ ไม่เอา”
แม้ร่างกายจะสะท้าน แต่หล่อนก็เด็ดเดี่ยวกับการปฏิเสธ จันทร์เจ้าหันหน้าหนีเขา ตัวสั่นเทา ในขณะที่ธนาคมมองหล่อนอย่างพิจารณา ก่อนผละออกจากร่างเปลือยเปล่าที่ถูกมัดไว้กับเสาสะพานปลา โดยมีแค่ตั้งแต่นวลไหล่ขึ้นไปเท่านั้นที่โผล่พ้นน้ำ
แล้วเขาก็ปีนขึ้นเรือไปหยิบกางเกงสวม ก่อนหยิบซองบุหรี่ออกมาจากที่เก็บของในเรือ แล้วดึงมวนหนึ่งมาจุดสูบ เมื่อกำลังจะเดินผ่าน เขาก็หยุดก้มลงมองหล่อนด้วยสายตาเย็นชาเกลียดชัง
แล้วเขาก็ไป...
“ฮือ ๆ”
จันทร์เจ้ากอดเสาสะพานไว้ ซบหน้าผากลงไปกับเสาแข็งกระด้าง หล่อนร้องไห้สะอื้นออกมาเสียงดัง รู้สึกท้อแท้กับโชคชะตาของตัวเองที่ต้องถูกเขาตีตราบาปแห่งความแค้นไว้บนร่างกายพรหมจรรย์ของหล่อน โดยที่ธนาคมไม่ได้รู้สึกอะไรกับหล่อนเลย
ทั้งที่หล่อนแอบรักเขามาตลอด จนถึงตอนนี้ที่พยายามทำใจให้เกลียดเขา หล่อนก็กลับเข้าใจเขา เข้าใจเหตุผลที่เขาโกรธพ่อ เข้าใจที่เขาจะรู้สึกแค้นแทนปาลิดา มารดาแสนดีของเขา
เข้าใจ... จนน่าโมโหตัวเอง!
เสียงคร่ำครวญร่ำไห้ของสาวน้อยไม่ได้เป็นความลับสำหรับธนาคม เขาได้ยิน ทั้งที่ไม่อยากได้ยิน! ชายหนุ่มยืนสูบบุหรี่ด้วยใบหน้าขึ้งเคียด เส้นเลือดที่ขมับปูดขึ้นจนเห็นได้ชัด ก่อนที่ชายหนุ่มจะชกต้นไม้ดังตึ้ง!
เขาโกรธตัวเอง... โกรธที่ใจอ่อนไปกับน้ำตาของหล่อน โกรธที่ใจอ่อนไปกับเสียงร้องไห้จอมปลอมของหล่อน ทั้งที่เขาควรจะรู้ว่าลูกไม้ไม่เคยหล่นไกลต้น
พ่อมันเลวยังไง ลูกมันก็ต้องเลวอย่างนั้น!
ไม่อย่างนั้นเด็กนั่นไม่มีทางนิ่งเฉยเวลาแม่เขาโดนกระทำย่ำยีหรอก มันรวมหัวกันปอกลอกแม่เขาชัด ๆ ทั้งไอ้จอห์น ทั้งจันทร์เจ้าด้วย!
ธนาคมสูบบุหรี่อยู่ที่ชายหาดมวนแล้วมวนเล่า เขารอให้จันทร์เจ้าที่ยังไม่ได้กินแม้กระทั่งข้าวเช้า ร้องเรียกให้เขาช่วยเหลือ รอให้หล่อนยอมรับข้อเสนอ เขาจะได้ลุกจากตรงนี้ไปแก้มัดให้หล่อนซะที
เขารอ... รอ... รอ...
“โธ่โว้ย!”
ชายหนุ่มสบถด้วยความโมโห ที่การแข่งขันครั้งนี้เขาแพ้หล่อนจนได้! ธนาคมโยนมวนบุหรี่สุดท้ายลงบนพื้นทรายแล้วใช้เท้าขยี้ ก่อนเดินไปที่สะพานปลา เห็นร่างเปลือยเปล่าถูกมัดไว้ที่เดิม
หล่อนไม่ได้ร้องไห้แล้ว แถมน้ำก็ลดด้วย ตอนนี้ทรวงอกของหล่อนโผล่พ้นน้ำมากกว่าครึ่งจนเห็นจุกสีชมพูที่เขารู้ว่ามันหวานยิ่งกว่าน้ำตาล
จันทร์เจ้าเงยหน้ามองเขา ดวงตาของหล่อนดูเหมือนแทบจะไร้แววอยู่แล้ว
ตูม!
สิ้นเสียงร่างแกร่งกระทบน้ำ มือหนาก็แก้มัดให้ ก่อนรับร่างอ่อนระทวยด้วยความเหนื่อยล้าหมดแรงไว้ในอ้อมแขน ท่ามกลางแสงแดดจัดจ้า
จันทร์เจ้าแทบไม่รู้ว่าเขาพาหล่อนกลับมาที่บ้านพักได้ยังไง... ลืมตาขึ้นอีกที หล่อนก็นอนอยู่บนเตียง ตัวสั่นเทาด้วยความหนาว แม้จะสวมเสื้อผ้าของเขาอยู่ และมีผ้าห่มคลุมกายด้วย แต่หล่อนก็ยังหนาวอยู่ดี
ธนาคมนั่งอยู่ข้างเตียง เมื่อหล่อนขยับ เขาก็หันมามอง ก่อนประคองร่างหล่อนให้ลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง
ชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไร แต่ส่งถ้วยโจ๊กสำเร็จรูปที่มีช้อนอยู่ด้านในให้กับหล่อน
“กิน”
ถึงเขาไม่สั่ง จันทร์เจ้าก็ตักโจ๊กกินด้วยความหิวโหย หล่อนเม้มปากเพราะเจ็บที่ลำคอเหมือนโดนบาดเวลากลืนอาหาร เนื้อตัวก็รุม ๆ ร้อนผ่าว ปวดเมื่อยไปหมด
สงสัยหล่อนจะไข้ขึ้น
- ผู้เขียน
