"เพลงมาหาลุงครับ" ภีมพูดขึ้นอีกครั้งเมื่อเพลงมีสีหน้าลังเลจ้องเขาเขม็ง ส่วนยี่หวามีสีหน้าฉงนสงสัยอย่างเห็นได้ชัด ดวงตายังคงรื่นไปด้วยน้ำตากันทั้งคู่
"แม่หวาขาเรากลับบ้านกันเถอะค่ะ" เพลงยังคงไม่ยอมเดินเข้าไปหาภีม
"เพลงอยากให้แม่หวาของเพลงต้องลำบากหางานใหม่เหรอครับ เพลงรู้ไหมว่างานมันหายากมากแค่ไหน เพลงคงไม่อยากให้แม่หวาเหนื่อยไปกว่านี้แล้วใช่ไหมครับ" ภีมไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องพูดออกไปแบบนี้ ทำไมเขาไม่ปล่อยให้สองแม่ลูกเดินออกไปโดยง่าย ทำไมต้องยื้อไว้.....
"เพลงไม่อยากให้แม่หวาลำบาก เพลงไม่อยากให้แม่หวาเหนื่อย เพราะเพลง แม่หวาถึงต้องลำบาก เพราะเพลงแม่หวาถึงต้องเหนื่อย" เพลงเริ่มลังเลเมื่อได้ยินคำว่าแม่หวาลำบาก แม่หวาเหนื่อย
"เพลงไม่พูดแบบนี้นะคะ แม่หวาไม่ได้ลำบากหรือเหนื่อยอะไรเลย เพลงพูดแบบนี้แม่หวาเสียใจรู้ไหม"
"เพลงขอโทษค่ะ เพลงจะไม่พูดแล้ว"
"ถ้างั้นเรากลับบ้านกันค่ะ ดึกม
