"กูพายัยนี่กลับเอง"
"ไม่ต้อง!" เสียงทุ้มดังขึ้นพร้อมกับฝีเท้าของชายหนุ่มทั้งสี่คนเดินมาทางกลุ่มของเธอ แขนหนายื่นมือไปกระชากคนเมาให้อยู่ในอ้อมกอดของเขาโดยสามีถูกต้องตามกฎหมายของเธอ
"โอ้ย! ครายว่ะ เจ็บบบ" เสียงเล็กของเกรซเอ่ยตอบพร้อมกับบิดตัวออกจากอ้อมกอดกว้าง
"จะยืนกอดกันอีกนานเหรอ?" เสียงต่ำของธาวินที่พยายามกดเสียงและอารมณ์ของตัวเองให้ใจเย็นที่สุด เอ่ยบอกกับชายหญิงทั้งสองคนที่ยังคงประคองกันไว้อย่างนั้นด้วยความลืมตัวเพราะสนใจเพื่อนสนิทอีกคนมากกว่า
เมื่อได้ยินดังนั้นหญิงสาวที่เหมือนจะได้สติจึงหันไปหมายจะบอกเพื่อนสนิทในวัยเด็ก แต่คนข้างๆ กลับจ้องมองหน้าเจ้าของเสียงต่ำอย่างไม่ละสายตา ดวงตาดุดันของธาวินฉายบนใบหน้าจนที่อยู่แถวนั้นต่างพากันขนลุกด้วยความนึกกลัว ซึ่งรวมไปถึงหญิงสาวร่างบางเช่นกัน
"มึงว่ามันใจเย็นได้กี่วัน" พร้อมที่ยืนล้วงกระเป๋ากางเกงเอ่ยเบาๆ กับคีรินมองดูเพื่อนสนิมที่พยายามกดอ
