จอมใจสีหราช

“หลิวชอบชุดนี้นะคะ พี่สิงห์ว่ามันเป็นยังไงบ้างคะ” เสียงของครูหลิวถามแฟนหนุ่มที่นั่งยิ้มกว้างส่งมาให้ “สวยครับ” คำตอบของเขาทำให้หญิงสาวยิ้มแก้มปริ “พี่ว่าพี่เย็บข้างเข้าให้อีกนิดนะคะ จะได้กระชับมากยิ่งขึ้น” ช่างที่ตัดเย็บบอกพร้อมกับใบหน้ายิ้มแย้ม “ขอบคุณค่ะ” ครูหลิวหันไปขอบคุณกับพี่เจ้าของร้านและเป็นช่างตัดเย็บไปด้วย “หลิวจ๋า มาเลือกแบบการ์ดหน่อยเร็ว เสร็จแล้วจะได้กลับบ้านกัน พี่ข้าวผัดโทรตามสองสามหนแล้ว บอกว่ามีเรื่องเซอร์ไพรส์ หลิวก็ไปกับพี่นะวันนี้” “ค่ะ พี่สิงห์” เธอรับคำแบบว่าง่าย ส่งสายตาจ้องสบกันหวานเชื่อม “อาไผ่มาหรือยังลูก” แม่ไก่ตะโกนถามลูกสาว เธอเดินจูงมือเด็กชายตัวน้อย ๆ ลูกของข้าวผัดกับอาไผ่ น้องพอร์ช เพิ่งอายุได้ห้าขวบ “หิวครับ คุณยาย” น้องพอร์ชกระตุกแขนของคุณยายเบา ๆ “หาอะไรให้ลูกกินก่อนไป เดี๋ยวที่เหลือแม่จัดการเอง” ไก่บอกกับข้าวผัด “มาพอร์ชจะกินอะไร กินผัดไข่เจียวหมูสับนะ” ข้าวผัดหันไปพูดกับลูกน้อย เด็กชายปีนป่ายขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้อย่างเรียบร้อย “รอแม่แป๊บเดียวนะครับคนเก่ง แม่เจียวไข่ให้” เด็กชายตัวน้อย ๆ พยักหน้าแบบรู้คำ “ฮัลโหล... สวัสดีครับแม่” สีหราชตรงเข้ามาสวมกอดที่เอวของแม่ ตอนนี้มือของนางกำลังสาละวนปรุงอาหารที่ผัดฉ่าร้อนแรงไปทั้งกระทะ “ทำอะไรห้อม หอม...” ข้าวโพดทำจมูกฟิต ๆ ก่อนจะจามขึ้นมาหลังจากนั้น “ฮัดชิ้ว...” “ไป๊... ออกไปรอข้างนอกไป คั่วไก่อยู่ มันเหม็น” ไก่ไล่ลูกชาย “ฮัดชิ้ว...” ข้าวโพดส่งเสียงจามอีกยกใหญ่ เพราะกลิ่นเครื่องแกงที่ถูกไฟร้อน ๆ ส่งกลิ่นคลุ้งไปหมด “ทำอะไรมากมายคะ พี่ข้าวผัด มีงานเลี้ยงหรือคะ” ครูหลิววางถุงผลไม้ที่เธอกับพี่สิงห์เลือกมาจากตลาดเป็นของฝากทุก ๆ คน “ค่ะ” ข้าวผัดหันหน้ามายิ้มให้กับว่าที่น้องสะใภ้ “หวัดดีจ้ะ น้องพอร์ช” ครูหลิวตรงเข้าไปหยิกแก้มของเด็กชายที่นั่งตักข้าวกับไข่เจียวเข้าปากเคี้ยวตุ้ย ๆ เด็กชายยิ้มให้ แล้วยกมือไหว้คุณน้าผู้หญิงครูหลิวจึงนั่งลงเก้าอี้ตัวที่ใกล้เขา “ฮัดชิ้ว...” เสียงของข้าวโพดยังจามไม่หยุด “สงสัยจะมีคนนินทา” เขาเอ่ยขึ้นมาลอย ๆ “ว้าว ๆ มีแต่ของโปรดของผมทั้งนั้นเลย” ข้าวโพดตรงเข้ามาหยิบหมูแดดเดียวที่วางอยู่ในจานเข้าปากข้าวผัดตีลงไปบนมือของเขาดัง เผียะ... “ห้ามกิน ยังไม่ถึงเวลา” พี่สาวทำตาเขียวเข้าใส่ “อะไรกันนะ โห... ก็คนมันหิวอะ” น้องชายทำเสียงโอดครวญ “รอแขกคนสำคัญก่อน” “ใครกัน” ข้าวโพดจ้องหน้าพี่สาวอย่างสงสัย แต่ข้าวผัดกับอมยิ้มไม่พูดอะไร “คืนนี้นอนที่นี่กันไหม” ข้าวผัดถามน้องชายและครูหลิว “พอดีหลิวต้องไปดูงานที่ชุมพรพรุ่งนี้ เดินทางตอนตีสี่ คงต้องกลับไปนอนที่บ้านพักในเมือง” ครูหลิวตอบแทนพี่สิงห์ “ไปกี่วันจ๊ะ” “ห้าวันค่ะพี่” “คิดถึงแย่” สิงห์นั่งลงเก้าอี้ตัวที่ติดกัน สวมกอดเอวของคนรัก แล้วหอมแก้มเธอเบา ๆ “พี่สิงห์ต่อหน้าน้องพอร์ช แล้วอายพี่ข้าวผัดด้วย” เธอผลักใบหน้าของเขาออกทันที ทำเขินอาย “อะแฮ่ม...” เสียงพี่สาวกระแอมขึ้นขัดคอ สีหราชทำหน้ายิ้ม ๆ ยังเกยคางเอาไว้บนไหล่ของหญิงคนรัก “ไปดูชุดอะไรเรียบร้อยแล้วเหรอ” ข้าวผัดถามขึ้น “ครับผม” ข้าวโพดยิ้มกว้างปากบานด้วยความยินดี “แต่งที่โบสถ์บ้านเราก็ดีนะ พ่อกับแม่ของหลิวว่ายังไง” ข้าวผัดหันหน้ากลับมาถามสองหนุ่มสาว “ค่ะ หลิวแล้วแต่พี่สิงห์” เธอตอบแต่คำพูดเอาใจแฟนหนุ่มน่าดู “สวีตกันจริง ๆ” พี่สาวทำเสียงสูง ทั้งคู่ได้แต่ยิ้มกว้างและหัวเราะออกมาเบา ๆ   “คุณพ่อ” ผิงผิงทิ้งรถเข็นทันที ก่อนจะวิ่งเข้ามาสวมกอดผู้ชายตัวสูงใหญ่แต่ตอนนี้สีผมเริ่มเปลี่ยนไปแล้ว เขาสวมกอดลูกสาวที่รักเอาไว้แน่นทำน้ำตาคลอด้วยกันทั้งคู่ “คิดถึงคุณพ่อมาก ๆ ค่ะ” เธอทำน้ำเสียงเครือ ๆ และน้ำตารินไหลเช่นกัน แต่ใบหน้าของคนทั้งคู่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม “แม่กับลุงสันต์สบายดีนะลูก” ไผ่เอ่ยถามถึงเมียเก่าและสามีใหม่ของเธอ “ค่ะ แม่ฝากของมาให้พ่อกับพี่ข้าวผัดเยอะเลย” “อ้าว... เพชร” ผิงผิงหันหน้าไปหาน้องชายที่ยืนยิ้มแป้นอยู่ข้างหลังของพ่อเด็กหนุ่มวัยย่างเข้าสิบห้าตัวสูงเกือบจะทันคุณพ่อแล้ว ยกมือไหว้พี่สาวต่างมารดาทันที “เป็นหนุ่มน้อยแล้วนะ” เธอผละออกจากคุณพ่อตรงเข้าไปสวมกอดน้องชายที่ทำหน้าแดง ๆ ตอนที่พี่สาวกอดแน่นและหอมแก้มของเขาสองสามที ไผ่ยืนหัวเราะอยู่ใกล้ ๆ ตรงเข้ามาสวมกอดลูกทั้งสองคน “รีบกลับกันดีกว่า ลุงดำ ป้าไก่ พี่ข้าวผัด น้องพอร์ช รออยู่” ไผ่เอ่ยถึงทุกคน “พี่ข้าวโพดไม่อยู่เหรอคะ” ผิงผิงถามโพล่งขึ้นมาทันที สีหน้าจ๋อยลงไปด้วยความผิดหวัง “พี่ข้าวผัดโทรตามตั้งหลายรอบไม่เห็นรับสาย สงสัยจะยุ่ง แต่ยังไงก็ต้องได้เจอกันอยู่แล้ว พักนี้เขามาที่บ้านบ่อย ต้องเตรียมงงเตรียมงาน” คำบอกเล่าของพ่อทำให้เธอหน้าฉงนไปใหญ่ “งานอะไรคะพ่อ” เธอถามออกไป “น้าข้าวโพดจะแต่งงานครับ” เพชรตอบออกมาแทนคุณพ่อเสียเอง ข่าวที่ได้รับรู้ทำให้คนได้ยินถึงกลับออกอาการผิดหวังขึ้นมา ตอนนี้ในหัวใจมันสั่นแปลก ๆ ผิงผิงรู้สึกเศร้า ๆ พิกล “แฟนพี่ข้าวโพดสวยไหม” เธอหันหน้าไปหาน้องชายทันที ตอนนี้พ่อไผ่เดินไปหารถเข็นของลูกสาว “ก็สวยหวานน่ารัก เรียบร้อยด้วยครับ ทำอาหารเก่งครับ” คำพูดของเพชรทำให้ผิงผิงหน้าเสียลงไปอีก ‘แต่งงานได้ไง ไหนเราสัญญากันแล้วว่าจะแต่งงานกัน’ เธอพร่ำพรรณนาอยู่ในใจ “มาทางนี้ลูก รถจอดอยู่ทางนี้” ไผ่เดินนำหน้าทั้งสองคนออกไปตามทางเดิน ผิงผิงโอบไหล่ของน้องชายเอาไว้แล้วเดินตาม “พี่มีของมาฝากเพชรด้วยนะ” เธอเปลี่ยนอารมณ์ ยิ้มน้อย ๆ ให้กับเพชร “พี่จะมาอยู่ที่นี่กับพวกเราจริง ๆ หรือครับ” เพชรถามพี่สาว “จ้ะ โรงเรียนที่พี่ส่งใบสมัครมาเขาตอบรับพี่แล้วนะ สอนภาษาอังกฤษให้กับเด็ก ๆ” “ดีใจจังเลยครับ แม่คงดีใจมาก ๆ พูดถึงพี่ทั้งวันเลย” เพชรเอ่ยไปถึงแม่ข้าวผัดของเขา ผิงผิงได้แต่ยิ้ม เธอยังจำทุกอย่างที่ไร่สิงขรได้