โซ่ทองคล้องรัก

โซ่ทองคล้องรัก 08

เมื่อเห็นหลักฐาน ปทิตาก็เริ่มคุ่นคิด แม้จะเลิกกับคนรักไปแล้วและคิดว่าตัวเองไม่คู่ควร และพยายามลบความรู้สึกทั้งหมดที่มีต่อเขา แต่ทว่าพอรู้ว่าก่อนที่เขาจะขอห่างกันสักพัก เขาได้นอกใจเธอก่อนแล้วและไปคบหากับเพื่อนของเธอ มันก็ทำให้ปวดใจอยู่ลึกๆ

หญิงสาวนั่งนิ่ง... ความเจ็บปวดกลืนกินหัวใจทีละน้อย

ก่อนที่ตาของเธอจะเบิกกว้างเมื่อนึกอะไรออก

วันที่ไปฉลองปิดกล้องก่อนที่จะเกิดเรื่องของเธอกับวฤทธิ์ขึ้น เป็นดารินยาเองที่ชักชวนให้เธอดื่มจนเมามาย ความทรงจำสุดท้ายก่อนจะครองสติไม่อยู่ดารินยาเป็นคนสุดท้ายที่อยู่กับเธอ แต่หลังจากเกิดเรื่องเธอก็ไม่เอะใจสงสัยอะไร จนตอนนี้เธอเริ่มคิดแล้วว่า

หรืออันที่จริงแล้วเป็นดารินยาและวฤทธิ์ ร่วมมือกันแล้วเรื่องคืนนั้นเลยเกิด

จากที่จะลืมๆ ไปและไม่รื้อฟื้น

เธอคงต้องหาคำตอบเสียทีว่าตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!

หญิงสาวลุกพรวด พิมพ์ดาวเงยหน้าจากมือถือมามอง

"จะไปไหนเพนนี"

"มีเรื่องจะคุยกับคุณไวท์"

เธอบอกแล้วก็หุนหันไปคว้าพวงกุญแจ พิมพ์ดาวได้แต่มองตามลูกเลี้ยงที่โตเกินกว่าจะทักท้วง แม้จะขัดใจที่เจ้าตัวจะไปพบวฤทธิ์ แต่ก็ไม่อาจห้าม

การมาหาเขาที่คอนโดมิเนียมเป็นสิ่งที่ปทิตาไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะทำ หากแต่เธอร้อนใจเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นเกินกว่าจะคุยโทรศัพท์

หญิงสาวต่อสายหาชายหนุ่มแล้วก็นึกขึ้นได้ว่าเขามีงานที่ไหนหรือเปล่า ถ้ามีจะได้คุยไหม

"มีอะไร" เขารับสายด้วยคำถาม

"ฉันมีธุระด่วนจะคุยกับคุณ"

"ว่ามา"

"ฉันอยู่ที่คอนโดคุณ คุณอยู่หรือเปล่า" เธอแลกบัตรเข้ามาจอดยังอาคารที่เธอเคยมาเพียงครั้งเดียวและจำไม่ได้ว่ามาได้อย่างไร แต่จำวันที่ตื่นขึ้นมาบนเตียงเขาและกลับจากที่นี่ไปพร้อมกับตราบาปติดตัวได้เป็นอย่างดี

"มาหาผมที่คอนโดงั้นเรอะ"

"ฉันมีเรื่องสำคัญต้องถาม คุณอยู่หรือเปล่าคะ"

"รอที่ใต้ตึก เดี๋ยวลงไปรับ"

เขาบอกแล้วก็ตัดสายไป คอนโดมิเนียมโครงการไฮเอนด์ย่านกลางเมืองมีพื้นที่ไม่มากจึงมีตึกเดียว หญิงสาวจอดรถแล้วเดินไปรอบริเวณล็อบบี้ใต้อาคารที่กั้นระหว่างแขกกับผู้พักอาศัยด้วยประตูแบบมีรหัส หญิงสาวสวมชุดมิดชิด ใส่หมวกปิดบังหน้าแถมยังสวมหน้ากากอนามัยเพิ่มเข้าไปอีก ช่วงนี้ไม่ค่อยมีคนนับว่าเป็นโชคดีของเธอ

แต่คนที่เดินหน้าบอกบุญไม่รับที่ตรงมายังเธอนับเป็นความโชคร้ายของเธอก็ไม่ถือว่าผิด มาแบบออร่ากระจาย ไม่ปิดบังส่วนใดๆ บนใบหน้า หญิงสาวลุกขึ้นเดินตามเขาเข้าตึกไปด้วยท่าทางลนลานนิดหน่อย

คนตัวโตเห็นแล้วขัดตา เป็นนางเอกยังไงถึงไม่รู้ว่าทำแบบนี้เป็นที่สังเกตมากกว่าเสียอีก

"จริงๆ เข้าออกตึกกับห้องคุณด้วยรหัส คุณน่าจะบอกให้ฉันขึ้นมาเอง" หญิงสาวบอกหลังจากที่เข้ามาที่ห้องเขาแล้ว

"ผมไม่อยากบอกรหัส คุณไม่น่าจะได้มาที่นี่บ่อย เอ๊ะหรือว่าอยากมา"

"เปล่าค่ะ ครั้งเดียวก็เกินพอ" เธอบอกฉุนๆ เกลียดสายตาที่บอกว่าไม่อยากจะเชื่อของเขามากจนเผลอกัดริมฝีปาก มองเขาตาขุ่น

"เกินพอตรงไหน นี่ไม่ได้ติดใจจนมาครั้งที่สองหรอกเรอะ"

"ฉันไม่ได้มาเพราะเรื่องนั้น" หญิงสาวแหวลั่น ก้าวถอยห่างจากคนที่ก้าวเข้ามาทำสายตาวาววับทำให้เธอนึกผวา ถ้าทำตัวไม่เป็นสุภาพบุรุษกับเธอ เธอจะตะกุยให้หน้าหล่อๆ ของเขาเป็นรอยให้ดู

เธอถอยไปจนเผลอล้มบนโซฟา คนตัวโตเหมือนได้โอกาสตามมาทาบทับเธอ หญิงสาวตาโต ผลักเขาออกเป็นพัลวัน

"ปล่อยนะ"

ไม่ได้ผล ชุดเดรสสไตล์โบฮีเมียนของเธอถูกเลิกขึ้นมากองที่อก

หญิงสาวดิ้นเป็นหมูโดนน้ำร้อนลวก

"เล่นตัวเก่ง" เขาประชดประชัน

หญิงสาวใช้เวลาตอนที่เขาเผลอจะพยายามปล้ำถอด บราของเธอ ขอบคุณที่ตะขอมันอยู่ด้านหน้า เธอเลยหลุดพ้นจากอ้อมกอดเขาไปยืนหายใจหอบอยู่ต่อหน้าเขา

ยังไม่ทันที่จะได้ชี้หน้าด่าในความมือไวใจทรามของเขา สิ่งที่อยู่ในมือเขาและหมุนติ้วๆ ตามนิ้วเขาที่หมุนอยู่นั้นทำให้เธอตะลึง

บิกินนี่ของเธอ!

เขาเอาไปตั้งแต่ตอนไหน

"เอาคืนมานะ ฉันแค่จะมาถามคุณไม่ได้มาเพื่อให้เกิดเรื่องเหมือนวันนั้นอีกนะ" หญิงสาวแหวลั่น ก้าวไปคว้าเจ้าชิ้นจิ๋วสีขาวในมือเขา แต่เป็นเขาที่คว้าตัวเธอไว้แทน คราวนี้เธอทั้งดิ้นทั้งด่า แต่เธอประเมินเรี่ยวแรงของเขาไว้ต่ำเกินไป การโรมรันพันตูของเขากับเธอนั้นเธอพ่ายแพ้เขาหมดรูป ชุดถูกถอดออก บราเจ้าปัญหาก็ถูกถอดเช่นกัน

เขายังสวมชุดครบพร้อม แต่เธอไม่มีโอกาสก่นด่าเขาเพราะว่าเขาบดจูบริมฝีปากอยู่บนเรียวปากของเธอ ดูดเสียงห้ามปรามของเธอทั้งหมดทั้งมวล

ในตอนที่เขาถอนจูบ เธอก็ค้นพบว่าเสื้อผ้าของเขาก็หายไปหมดจากตัวเขาเหลือเพียงเนื้อตัวแน่นๆ กล้ามชัดๆ ที่เธอฝันเห็นทั้งที่ไม่ได้อยากเห็น ครั้งนี้หลอนยิ่งกว่าเห็นในฝันเพราะตัวเขาบดเบียดเสียดสีอยู่กับตัวเธอ แขนของเขาล็อกเธอไว้ในอ้อมกอด ขาของเขาก็เกี่ยวเธอเอาไว้แน่น

เสื้อผ้าเกลื่อนกองรวมกันอยู่บนพื้นไม่แตกต่างจากที่เคยเกิด ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วเหลือเกิน

หญิงสาวบอกให้เขาปล่อยอยู่หลายครา จนเขาคงรำคาญและจูบเธออีกครั้ง...

ถึงแม้เธอจะจำเหตุการณ์ในครั้งก่อนไม่ได้ เธอเชื่อมั่นว่าเธอตกเป็นของเขาเพราะไม่มีสติ แต่ไม่อยากจะเชื่อว่าตอนมีสติ เหตุการณ์ซ้ำรอยมันจะเกิดขึ้น

คราวนี้เธอรับรู้ทุกอย่างที่เกิดขึ้น แต่ห้ามปรามไม่ได้เลย

มือเล็กๆ ดันไหล่ชื้นเหงื่อของคนที่ซบและทิ้งน้ำหนักตัวลงบนตัวเธอจนเธอแทบจมไปกับโซฟาหลังจากทุกอย่างสงบลง

เธอสาบานได้ว่าต้องการแค่มาคุยกับเขา ไม่ได้ต้องการให้ความใกล้ชิดถึงขั้นนี้เกิดขึ้นแม้แต่สักนิดเดียว

แต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว...

"หายใจไม่ออก" เธอพึมพำเสียงแหบเบาๆ จนไม่อยากเชื่อว่าเป็นเสียงตัวเอง ใบหน้าที่ซุกอยู่แถวแอ่งชีพจรและริมฝีปากที่แตะอยู่แถวนั้นค่อยๆ ถอยห่างไปจากเธอพร้อมการขยับเขยื้อนของคนตัวโตกว่า แต่ทว่าเขาไม่ได้ถอยไปจากเธออย่างที่คิด แต่การขยับของเขาทำให้ตัวเธอหมุนเหวี่ยงตามแรงดึงไปนอนทาบทับโดยมีเขาอยู่ใต้ร่างแทน

อย่างนี้ก็ไม่ได้ดีไปกว่าเก่า แย่กว่าเดิมเสียอีก