แต่สุดท้ายก็ได้แค่บ่นในใจเท่านั้น เพราะหลังจากทำความทักทายกันและกันเสร็จ ผมก็มาจัดการหาเสื้อผ้าให้หมอนั่นใส่เป็นที่เรียบร้อย ไม่ต้องถามเลยว่าหมอนั่นใส่เสื้อผ้าผมได้มั้ย
มันก็ต้องไม่ได้อยู่แล้ว รัดปลิ้นไปทุกสัดส่วนตั้งแต่ลิ้นปี่ถึงคอหอยอย่างนั้นไม่เรียกว่าใส่ได้หรอก! ตัวจะใหญ่ไปไหนก็ไม่รู้!
“ฉันว่าเสื้อนั่นไม่พอดีตัวนายเลยแฮะ” ผมชี้นิ้วไปทางเขาหลังจากเอาเสื้อยืดตัวใหญ่ที่สุดเท่าที่ผมมีให้ใส่ จากเสื้อที่หลวมโพรกสำหรับผม พออยู่บนตัวมันกลับกลายเป็นเสื้อเอวรัดรูปกึ่งเอวลอย มองยังไงก็เหมือนพวกตุ๊ดแก่ในบาร์เกย์ชัดๆ
“ข้าก็ว่าเช่นนั้น” หมอนั่นเห็นด้วยเมื่อพยายามดึงชายเสื้อลงมาคลุมหน้าท้องเต็มไปด้วยลอนกล้ามของตัวเองแต่ก็ไม่เป็นผล
“งั้นก็ใส่แค่บ็อกเซอร์ไปก่อนแล้วกัน เดี๋ยวฉันหาเสื้อผ้าให้ใหม่”
พอผมพูดอย่างนี้ หมอนั่นก็ถอดเสื้อยืดทิ้งลงพื้น เหลือแต่บ็อกเซอร์เอวย้วยๆ ที่มัดด้วยยางรัดผมข้างเอวเดิน
