5 สู้
1006 คำ
"ญาติคุณอภิชาติใช่ไหมคะ" เสียงพยาบาลสาวเดินเข้ามาเอ่ยถามร่างเล็กที่ยืนอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน ซัมมายด์ที่ได้ยินชื่อพ่อก็รีบพยักหน้าตอบ
"ใช่ค่ะ"
"เป็นอะไรกับคนไข้คะ"
"ลูกสาวค่ะ"
"โอเคค่ะ ถ้าอย่างนั้นรบกวนญาติเซ็นยินยอมการรักษาแล้วก็รับรู้ค่าใช้จ่ายคร่าว ๆ ในวันนี้หน่อยนะคะ" สิ้นเสียงพยาบาลสาวบอก คนตัวเล็กก็พยักหน้ารับรู้อ่านเอกสารตรงหน้า แล้วดวงตาใสก็ต้องชะงักไปกับยอดค่าใช้จ่ายคร่าว ๆ ที่พุ่งทะยานไปกว่าที่เธอคิด ทว่า...เธอก็ไม่มีทางเลือก
"เสร็จแล้วค่ะ" เรียวปากเล็กเอ่ยพลางพยายามส่งยิ้มบาง ๆ ไปให้พยาบาลตรงหน้าด้วยความนอบน้อมเป็นมิตร
"ขอบคุณค่ะ ในส่วนของค่าใช้จ่ายสามารถชำระล่วงหน้ากับทางการเงินได้เลยนะคะ หรือหากจะสะดวกเป็นงวด ๆ ตามระยะเวลาการรักษาก็ได้ เอาที่ญาติสะดวกได้เลยนะคะ แต่ในใบเสร็จแรกจะต้องจ่ายเต็มจำนวนเท่านั้นนะคะ"
"ค่ะ" เจ้าของใบหน้าใสพยักหน้ารับรู้
"ยังไงวันนี้เราจะย้ายคนไข้ไปยังห้องรักษาผู้ป่วยรวมตามที่ญาติได้แจ้งไว้ เดี๋ยวทางเราจะแจ้งบอกเลขห้องอีกครั้งนะคะ"
"ได้ค่ะ"
"เบอร์โทรที่ให้มา ถูกต้องไหมคะ"
"ใช่ค่ะ เบอร์นี้เลยค่ะ"
"โอเคค่ะ หากดำเนินการย้ายคนไข้แล้ว ทางเราจะแจ้งบอกอีกครั้งนะคะ"
"ค่ะ ยังไง รบกวนด้วยนะคะ"
"ด้วยความยินดีค่ะ" พยาบาลสาวยิ้มหวานบอก ก่อนจะเดินออกไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ โดยซัมมายด์ก็หันกลับไปมองยังห้องฉุกเฉินด้วยความพยายามเข้มแข็ง
"ซัมจะสู้เพื่อพ่อนะคะ" เรียวปากเล็กพึมพำอย่างพร้อมที่จะต่อสู้กับทุกปัญหาที่ถาโถมเข้ามา ทว่าขณะที่กำลังยืนนิ่งจ้องมองยังหน้าห้องฉุกเฉินอยู่ เสียงโทรศัพท์ของคนตัวเล็กก็ดังขึ้น ทำให้เจ้าของใบหน้าใสชะงักก้มลงมองยังหน้าจอโทรศัพท์ของตัวเอง
ขนม
ติ้ด
(เฮ้ ซัมมายด์ ยังไม่ถึงอีกเหรอ ไหนว่าออกแล้ว)
"พอดีเราติดธุระน่ะ กำลังไป"
(โอเค ฉันถึงแล้วนะ เจอกันที่ร้าน)
"อืม" หลังจากที่ตอบกลับคนเป็นเพื่อนไป นิ้วเรียวก็กดวางสายรีบตรงไปยังที่ทำงานพาร์ตไทม์ของตัวเองในทันที
@Sierra Blue bar
"ซัมมายด์!" เสียงขนมเอ่ยเรียกเพื่อนสนิทที่กำลังเดินเข้ามาในร้านเหล้าขึ้น ซัมมายด์ก็ยิ้มบาง ๆ เดินตรงเข้าไป
"มีปัญหาอะไรหรือเปล่า" ขนมไม่รอช้าที่จะถาม หลังจากเห็นท่าทีแปลกไปของอีกคนที่ดูไม่ยิ้มตาหยีสดใสเหมือนเคย ซัมมายด์ที่ได้ยินแบบนั้นก็ถอนหายใจออกมาพลางหยิบเสื้อกันเปื้อนเข้ามาสวมใส่เพื่อเก็บกวาดทำความสะอาดร้านก่อนเปิดตามหน้าที่
"พ่อเราต้องเปลี่ยนโรงพยาบาลรักษาน่ะ" เรียวปากเล็กตอบพร้อมกับทำความสะอาดไปพลาง
"ทำไมล่ะ"
"พ่อเรามีภาวะแทรกซ้อน เป็นหนักเลย คุณหมอเลยแนะนำให้ย้ายไปโรงพยาบาลที่มีเครื่องมือครบ"
"อ๋อ...แล้วโรงพยาบาลอะไรล่ะ"
"บางกอกแพทย์"
"ฮะ! บางกอกแพทย์งั้นเหรอ"
"อืม คุณหมอบอกว่า ที่นั่นรักษาเก่งแล้วก็มีเครื่องมือครบ"
"โอ๊ย จะไม่ครบได้ยังไง ได้รางวัลโรงพยาบาลชั้นนำห้าปีซ้อนขนาดนั้น"
"..." ซัมมายด์ก็นิ่ง
"อยู่โรงพยาบาลขนาดนั้นแล้ว ทำไมยังดูกังวลอีกล่ะ"
"ก็ค่ารักษา..."
"โอเค ไม่ต้องพูดต่อเลย ฉันเข้าใจแล้ว" ขนมเอ่ยด้วยความเข้าใจทุกอย่างดี เธอรู้ดีว่าโรงพยาบาลที่ว่านั้น ค่ารักษามหาโหดแค่ไหน
"เฮ้อ"
"โดนไปเท่าไรแล้วล่ะ"
"แค่วันนี้วันเดียว ก็สองหมื่นกว่าแล้ว"
"โห่! โหดของจริง"
"แต่เขาดูแลดีจริง ๆ นะ ก็นั่นแหละ สมคุณภาพ" ซัมมายด์เอ่ย อย่างไม่คิดติเตียนอะไรกับการรักษาเลย
"แล้วเธอมีค่ารักษาพอหรือเปล่า"
"เราเองก็พอมีเงินเก็บนั่นแหละ เป็นเงินเก็บจากการทำงาน แล้วก็ตั้งใจที่จะคืนอาอ้อ..."
"อ้าว ไหนว่าอาเธอยกหนี้ให้แล้ว"
"ก็ยกให้นั่นแหละ แต่เราเกรงใจไง เลยว่าจะเก็บไปคืนให้พวกเขา ยังไงการยืมก็คือการยืม...เฮ้อ แต่ตอนนี้คงยังคืนไม่ได้" เรียวปากเล็กเอ่ย
"เอาน่า แต่ยังไงพ่อเธอก็สำคัญที่สุดนะ" ขนมพูดอย่างให้กำลังใจและเข้าใจเพื่อนตัวเล็กมากที่สุด ซัมมายด์ก็ยิ้มบาง ๆ ตอบกลับ มีเพียงขนมจริง ๆ ที่คอยอยู่เคียงข้างเธอด้วยความจริงใจ ทั้งสองรู้จักกันจากการทำงานพาร์ตไทม์ร้านกาแฟด้วยกันตั้งแต่เรียนจบมัธยมปลายปีสุดท้าย ขนมเรียนไปทำงานไป ขณะที่ซัมมายด์จำต้องดร็อปเรียนมาเน้นทำงานเก็บเงินรักษาอาการป่วยของพ่อ เมื่อทุกอย่างเริ่มดีขึ้น หญิงสาวก็กลับไปเรียนและทั้งสองก็พากันเปลี่ยนมาทำงานเป็นพนักงานเสิร์ฟที่ร้านเหล้าแห่งนี้แทน
"ขยันกันอีกแล้วนะ สองคนนี้" เสียงแนนนาผู้จัดการร้านเดินเข้ามาทักทายรุ่นน้องสาวทั้งสองด้วยความเอ็นดูสนิทสนม
"ไม่ได้หรอกค่ะ เดี๋ยวผู้จัดการร้านบ่น" ขนมยิ้มบอกอย่างกวน ๆ ตามประสา
"เดี๋ยวเถอะ" แนนนาหัวเราะตอบกลับรุ่นน้องพลางมองไปยังซัมมายด์ที่ยืนอยู่
"วันนี้เป็นอะไรหรือเปล่าซัม ทำไมดูเงียบ ๆ เนี่ย"
"ไม่มีอะไรหรอกค่ะพี่แนน" ร่างบางยกยิ้มตาหยีตอบกลับรุ่นพี่สาวด้วยความไม่อยากให้อีกคนต้องมารับรู้ปัญหาชีวิตของเธอ
"โอเค ๆ ได้เห็นรอยยิ้มเรา พี่ก็สบายใจ ทำงานกันไปก่อนนะ เดี๋ยวพี่ไปตรวจโซนวีไอพีก่อน"
"ค่ะ/ค่า" เสียงสองสาวยิ้มตอบกลับผู้จัดการสาวเสียงใสก่อนที่ทั้งสามจะต่างแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง โดยตลอดการทำงาน ซัมมายด์ก็พยายามแสดงความสดใสของตัวเองออกมาอย่างเคยเพื่อให้บรรยากาศร้านเต็มไปด้วยความสนุกสนานและความตั้งใจทำงานของร่างเล็ก
- ผู้เขียน
