4 ย้ายโรงพยาบาล
1170 คำ
"เฮ้อ..." เสียงร่างเล็กถอนหายใจออกมาขณะที่กำลังนั่งรอรถประจำทางอยู่ที่ป้ายรถเมล์ เธอไม่คิดยอมแพ้ต่ออะไรง่าย ๆ และจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้พ่อผู้เป็นที่รักยังคงอยู่ด้วยกัน โดยในตอนนั้นเอง
ครืดดด ~
เสียงโทรศัพท์เครื่องเล็กดังขึ้นทำให้เจ้าของใบหน้าใสก้มลงมอง
ข้อความ
ขนม : ซัมมายด์
ขนม : ไปร้านกี่โมง
ซัมมายด์ : เนี่ย เรากำลังไป
ขนม : วันนี้ไปไวจังอะ
ขนม : งั้นเจอกันที่ร้านนะ
ซัมมายด์ : โอเค ^^
หลังจากตอบกลับเพื่อนสนิทที่ทำงานพาร์ตไทม์ด้วยกันเสร็จ ดวงตากลมก็เหลือบมองไปยังรถประจำทางที่กำลังแล่นเข้ามา ทว่าขณะที่ซัมมายด์กำลังจะลุกเดินขึ้นไป เสียงโทรศัพท์ของร่างบางก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง ทำให้ดวงตาใสก้มลงไปมองอย่างคิดว่าน่าจะเป็นเพื่อนสนิทของตัวเอง แต่แล้ว...กลับไม่ใช่
คุณหมอธีระธร
นิ้วเรียวไม่รอช้าที่จะกดรับสายในทันที
"สวัสดีคะ..." ทว่ายังไม่ทันที่เรียวปากเล็กจะพูดจบ
(ซัมมายด์ รีบมาที่โรงพยาบาล)
"ค่ะ" จากที่จะนั่งรถประจำทาง ร่างบางก็รีบเดินไปโบกแท็กซี่ตรงไปยังโรงพยาบาลที่พ่อตัวเองรักษาตัวอยู่ด้วยความรวดเร็ว
@โรงพยาบาล
ใช้เวลาไม่นาน หญิงสาวก็เดินทางมาถึงโรงพยาบาลด้วยความเร่งรีบพร้อมกับตรงไปยังห้องพักผู้ป่วยรวมในทันที
"คุณหมอ..." เสียงหวานเอ่ยเรียกยังหมอประจำตัวของคนเป็นพ่อ ธีระธรที่ได้ยินแบบนั้นก็หันมอง
"มาแล้วเหรอ"
"คุณพ่อเป็นอีกแล้วเหรอคะ"
"อืม หมอว่าเราคงช้าไม่ได้แล้ว"
"..." ซัมมายด์ก็นิ่งเม้มปากแน่น ทำให้หมอวัยกลางคนตัดสินใจเอ่ย
"เราควรที่จะย้ายพ่อไปยังโรงพยาบาลที่เครื่องมือแพทย์ดีกว่านี้ เพื่อประสิทธิภาพในการรักษาพ่อเรา...ควรที่จะย้ายภายในวันนี้เลย"
"ฮึก...ค่ะ ได้ค่ะ" สุดท้ายแล้ว ร่างเล็กก็เลือกที่จะพยักหน้าตอบกลับอย่างไร้หนทาง แต่ไม่ว่ายังไง เธอก็จะไม่ยอมเสียพ่ออันเป็นที่รักไป
"งั้นเดี๋ยวหมอทำเรื่องส่งตัวเลยนะ"
"ได้ค่ะ" สิ้นเสียงหวานเอ่ย หมอวัยกลางคนก็เดินออกไปพร้อมกับพยาบาลสาวเพื่อทำเรื่องส่งตัวคนไข้ของตัวเองไปยังโรงพยาบาลใหม่ ซัมมายด์ก็นิ่งเดินเข้าไปยังร่างของพ่อตัวเองที่ยังคงนอนหลับอยู่และร่างกายเต็มไปด้วยเครื่องมือแพทย์มากมาย
"เจ็บมากไหมคะ ฮึก...คุณพ่อทนอีกหน่อยนะคะ ทนก่อนนะ" เจ้าของใบหน้าใสร่ำไห้บอกคนเป็นพ่อด้วยแววตาเต็มไปด้วยความหวังอยากให้พ่อตัวเองหายดีกลับมาแข็งแรงเหมือนเคย หรือถึงแม้จะไม่สามารถกลับมาแข็งแรงเท่าเดิมได้ อย่างน้อยให้พ่อของเธอบรรเทาอาการเจ็บป่วยพวกนี้ไปก็ยังดี
"ญาติคนไข้เชิญทางนี้หน่อยค่ะ ต้องเซ็นยินยอมแล้วก็ทำเรื่องส่งตัวนะคะ" พยาบาลสาวเดินเข้ามาเอ่ยบอก ทำให้ร่างเล็กยกมือขึ้นซับน้ำตาเดินตามพยาบาลสาวไปเพื่อทำเรื่องต่าง ๆ ในการส่งตัว โดยใช้เวลาอยู่พักใหญ่ ในที่สุด ร่างของพ่อซัมมายด์ก็ถูกนำขึ้นไปบนรถของโรงพยาบาลเดินทางไปยังโรงพยาบาลใหม่ในทันที
อีกด้าน
ตึก
ตึก
เสียงสองเท้าหนักเดินตรงเข้าไปยังภายในห้องทำงานของผู้อำนวยการใหญ่ของโรงพยาบาลเอกชนชั้นนำ
"เรียกผมมามีอะไร" จอร์แดนเอ่ยถามผู้เป็นพ่อขึ้น จิรดนัยที่ได้ยินก็ผละสายตาจากเอกสารตรงหน้าเงยมองลูกชายคนเล็กที่เดินเข้ามาตามคำสั่งของเขา
"สภาพมันเป็นยังไง"
"ไม่เหมือนคน"
"หึ ขนาดนั้น?"
"ถ้าไม่บ้าจริง คงไม่ถึงขั้นกล้าไปทำลายงานแต่ง" นักศึกษาแพทย์หนุ่มตอบ โดยคนที่เขากำลังพูดถึงก็คือ เจย์เดน พี่ชายของเขาที่ตัดขาดจากที่บ้านไปนานเนื่องจากไม่ต้องการเป็นหมอ แล้วก็อยากออกไปใช้ชีวิตในรูปแบบที่ตัวเองต้องการ ทำให้เจย์เดนตอนนี้เป็นมาเฟียที่มีอำนาจมืดมากมาย ทว่าอำนาจพวกนั้นก็ยังไม่มากพอที่จะต่อกรกับพ่อของว่าที่ภรรยาของเขาได้ เจย์เดนในตอนนี้จึงมีสภาพที่ดูแทบไม่ได้ หลังจากที่จอร์แดนไปเจอมา
"มันบ้าดีเดือดไม่เคยเปลี่ยน"
"ผมบอกไปแล้วว่าให้มาหาพ่อ"
"แกคิดว่าคนอย่างมันจะมาหรือไง...หึ" ผู้อำนวยการวัยกลางคนทำเสียงออกมาเมื่อนึกถึงลูกชายคนโตของเขาที่หัวรั้นและขวานผ่าซากเกินใคร
"ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่บอกไปแล้ว"
"อย่าไปยุ่งกับพี่แกมาก ยังไงแกก็เป็นหมอ มันอาจจะทำให้แกดูไม่ดี...อีกหน่อยแกก็ต้องมารับตำแหน่งต่อจากฉัน"
"..." นักศึกษาแพทย์หนุ่มก็พยักหน้ารับรู้
"เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมีเคสวีไอพีธรรมดามา แกดูแลแทนฉันได้ใช่ไหม ฉันต้องทุ่มเวลาไปให้ท่านภูวนาถ" จิรดนัยมองหน้าถามลูกชาย ซึ่งภูวนาถที่พูดถึงก็คือประธานรัฐสภาผู้ทรงอิทธิพลอันดับต้น ๆ ของประเทศ
"ครับ" จอร์แดนตอบกลับ
"เอ่อ...แล้วเมื่อวาน แกได้เอาดอกไม้ไปไหว้แม่แกที่เจดีย์หรือเปล่า" ผู้อำนวยการถาม โดยแม่ของจอร์แดนได้เสียชีวิตไปตั้งแต่เขายังเด็ก
"ไม่ใช่ผม"
"ก็คงเป็นมันสินะ" จิรดนัยหมายถึงเจย์เดนที่แม้จะตัดขาดกับเขา แต่ก็ยังแวะเวียนไปไหว้เจดีย์กระดูกของคนเป็นแม่อยู่บ่อยครั้ง
"..." จอร์แดนก็เงียบไม่พูดหรือเอ่ยอะไร
"แกไปดูแลคนไข้ต่อเถอะ ฉันไม่มีอะไรจะพูดแล้ว"
"ครับ" ว่าแล้ว นักศึกษาแพทย์ในชุดกาวน์ก็ก้มหน้าลงเล็กน้อยก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้องทำงานของพ่อตัวเองไปด้วยสีหน้าราบเรียบ โดยตลอดทางก็ต่างมีสายตาของพยาบาลสาวที่ลอบมองความหล่อเหลาทะลุแว่นตาราคาแพงนั้นออกมาอยู่ตลอด ทว่าจอร์แดนก็ไม่ได้สนใจอะไร ยังคงสาวเท้าเดินตรงกลับไปยังแผนกที่ตัวเองดูแล แต่แล้วในตอนนั้นเอง
"..." อยู่ ๆ สายตาคมก็เหลือบไปเห็นร่างบางคุ้นเคยกำลังรีบวิ่งตามร่างของใครบางคนที่ถูกเข็นเข้ามายังภายในโรงพยาบาลของเขา
"พ่อคะ ฮึก อดทนไว้นะ" เสียงหวานคุ้นเคยเปล่งออกมาด้วยความขอร้องไม่ได้สนใจรอบข้าง ดวงตากลมเอาแต่จ้องมองไปยังพ่อของตัวเองอยู่อย่างนั้น กระทั่งถูกพาไปยังห้องฉุกเฉินที่เธอไม่สามารถเข้าไปได้ โดยซัมมายด์ก็ยังคงเม้มปากสะอื้นร้องไห้ออกมาอย่างไม่รู้เลยว่ามีสายตาคมของใครอีกคนจ้องมองทุกท่าทีของเธออยู่ด้วยสีหน้าราบเรียบยากจะคาดเดาในความคิด
- ผู้เขียน
