หลินเจียวเจียวใช้เวลาเดินทางกลับเพียงแค่ สามวัน จริงๆ แล้วพี่เว่ยหลงบอกว่าเร็วกว่านี้ก็ได้แต่เพราะพี่เฉินหยางบาดเจ็บจึงไม่อยากเร่งรีบมาก
“เอาละถึงแล้ว วันนี้ไม่ได้ลงไปสวัสดีคุณน้านะ” จ้าวเว่ยหลงเขาต้องเข้ากรมทหาร จึงได้ส่งเพียงแค่หน้าบ้านเท่านั้น
“ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวฉันบอกแม่ให้ ถ้าพี่ว่างวันไหนก็มาทานอาหารกันสักมื้อนะคะ ฉันจะเลี้ยงตอบแทนที่พี่ช่วยเหลือฉันตลอดมา” หลินเจียวเจียวรู้สึกเกรงใจจึงอยากจะเลี้ยงขอบคุณ
“ได้สิ แล้วพี่จะพาภรรยาและลูกมาด้วย ทำไงได้หลวมตัวรับเราเป็นน้องสาวแล้วนี่ ถอนตัวลำบากแล้ว จริงไหมเฉินหยาง”
“ครับท่าน...”
“หยุด ที่นี่เรียกพี่เว่ยหลง พี่ไม่อยากให้ทุกคนรู้ว่าพี่เป็นใคร เดี๋ยวจะแตกตื่นกันไปหมด เจียวเจียวด้วยไม่ต้องบอกใครล่ะ” จ้าวเว่ยหลงกลัวว่าหากทุกคนรู้ จะกดดันตัวเองเดี๋ยวจะไม่เป็นกันเองซะเปล่าๆ
“ครับ/ค่ะ” เมื่อทั้งสองคนรับคำจ้าวเว่ยหลงก็ให้คนขับรถเคลื่อนออกจาก
