บทที่ 5
900 คำ
สโนไวท์กลับมาที่ห้อง ก็เห็นว่าหน้าห้องของเธอมีถุงขยะวางอยู่ แค่มองก็รู้แล้วว่าเป็นฝีมือของใคร
"เล่นอะไรเหมือนเด็กไปได้" หญิงสาวไม่สนใจถุงขยะ เธอใช้เท้าเขี่ยออกจากหน้าห้องเล็กน้อยก่อนที่จะเปิดประตู
"มันอยู่ห้องนี้จริงด้วย" พวกเขาเรียนมหาวิทยาลัยกันแล้ว ไม่มีหรอกหอแยกหญิงชาย ห้องเบอร์ 44 ก็ไม่ได้มีแค่ตึกเดียวด้วย ทั้งสองลองไปดูมา 2-3 ตึกแล้ว
"ห้อง 45 ว่าง พรุ่งนี้เราไปขอจองกัน" มองไปเห็นป้ายติดไว้ว่าห้องว่าง วิชุดาคิดว่าอยู่ใกล้หูใกล้ตาดีกว่า
"มันต้องเด็ดขาดแบบนี้สิเพื่อน"
"เธอต้องช่วยฉันนะเฟิร์น ฉันไม่ยอมเสียเทวินง่ายๆ แน่"
"ฉันจะช่วยเธอสุดใจขาดดิ้นไปเลย" เฟิร์นรู้ดีว่าถ้าช่วยเรื่องนี้ได้ วิชุดาต้องตบรางวัลให้อย่างงามแน่
เช้าวันต่อมา..
"อะไรนะคะ? ห้องเบอร์ 45 มีคนจองไปแล้วเหรอ?"
"จองเมื่อคืนนี้เองค่ะ"
"เจ้าของห้องย้ายเข้ามาอยู่หรือยังคะ"
"ยังหรอกค่ะ"
"ถ้างั้นฉันให้สองเท่า"
"ไม่ได้หรอกค่ะ ทางนั้นจ่ายค่าห้องมาเป็นปีแล้ว"
"อะไรนะ?"
พอไม่ได้ห้องจริงๆ ทั้งสองก็เลยกลับมาที่ห้องของตัวเอง
"เสียดายจัง เราน่าจะมาจองตั้งแต่เมื่อคืนนี้"
"ฉันไม่มีวันยอมแพ้แค่นี้แน่" เอาแม่นั่นไม่อยู่ก็หันมาเอาคนของตัวเองให้อยู่ก็ได้
"เธอจะไปไหน" เพิ่งมาถึงห้องเฟิร์นก็เห็นว่าวิชุดากำลังจะออกไปอีก
"ไปห้องวินน่ะสิ"
"ให้ฉันไปเป็นเพื่อนไหม"
"เธอจะไปทำไม"
ก๊อก..ก๊อก.. เสียงเคาะประตูดังขึ้นคนที่อยู่ในห้องก็มาเปิดให้
"วินล่ะ" พอเห็นว่าไม่ใช่เทวิน วิชุดาก็เลยมองเข้าไปดูด้านใน
"จะรู้เหรอ ตัวไม่ได้ติดกันสักหน่อย"
"ไอ้แสตมป์ ฉันไม่มีเวลาเล่นกับนายนะ"
"ใครเขาจะเล่นกับเธอ" แสตมป์ก็คือรูมเมทที่พักอยู่ห้องเดียวกับเทวิน
"ฉันจะเข้าไปรอวินข้างใน"
"ถ้าไม่กลัวก็เข้ามาสิจ๊ะคนสวย ของยิ่งกำลังขาดอยู่"
"ไอ้ลามก" จากที่จะเข้าไปรอในห้อง วิชุดาก็เลยยืนรออยู่หน้าห้อง
ผ่านไปจนเกือบจะชั่วโมง คนที่วิชุดารอก็ได้กลับมา
วันนี้เป็นวันหยุดทุกคนก็เลยไม่ได้ไปไหน และวิชุดาคิดว่าเทวินจะอยู่ห้อง
"วินไปไหนมา"
"มีธุระอะไร"
"เราเป็นแฟนกัน วันหยุดต้องนัดกันไปดูหนังทานข้าวสิ"
"วันนี้เราไม่ว่าง"
"ไม่ว่างแล้วจะไปไหน"
"วิชุดา"
"ก็ได้ ไม่ว่างก็ไม่ว่าง พรุ่งนี้วิจะมาหาใหม่" ถ้าเทวินเรียกชื่อจริงทีไร วิชุดาเริ่มเสียวสันหลัง เรื่องที่เทวินยอมเป็นแฟนด้วยทำไมวิชุดาจะไม่รู้ และเธอพร้อมที่จะเป็นไม้กันหมาให้เทวินอยู่แล้ว
แต่ดูเหมือนว่ารุ่นน้องที่เข้ามาใหม่จะทำให้เทวินสนใจได้มาก
"ไม่มีทางซะหรอกคอยดูนะ!" ขณะที่เดินกลับหอ วิชุดาก็คิดอยู่ว่าจะเล่นงานรุ่นน้องคนนั้นยังไง
"แฟนมึงมาหาเห็นไหม"
"กลับไปแล้ว"
"มึงได้หรือยังวะ ทำไมเธอถึงตามมึงจังเลย"
สิ่งที่แสตมป์พูดไม่เข้าในหูเลย เขากำลังคิดอยู่ว่าแผนที่คิดไว้จะสำเร็จไหม
บ่ายคล้อยวันเดียวกัน.. เสียงโทรศัพท์ของเทวินดังขึ้น ชายหนุ่มรีบรับเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ของใคร
>>{"ครับพ่อ"}
{"มีอะไรสำคัญหรือเปล่าถึงนัดทานข้าว"} พออ่านข้อความ LINE ของลูกแล้ว คนเป็นพ่อก็รีบโทรกลับมาหา
>>{"พ่อมาให้ได้นะครับ ชวนเพื่อนพ่อด้วยนะครับ"}
{"เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ทางนั้นตกลงว่าจะไป แต่เราบอกพ่อก่อนไม่ได้เหรอว่ามันเกิดอะไรขึ้น"} ศิลาซึ่งตอนนี้อยู่ในตำแหน่ง พลตรี แต่เขาก็รอเลื่อนขั้นขึ้นเป็นพลโทตามเพื่อนไป
>>{"ถึงเวลาเดี๋ยวพ่อก็รู้เองครับ รู้กันแค่สามคนเรานะครับพ่อ ห้ามบอกแม่ และห้ามบอกคุณน้า"} คุณน้าที่เทวินพูดถึงก็คือมโนราห์ ถ้าท่านรู้มีหวังเรื่องนี้พังแน่
{"มีลับลมคมในนะเรา"}
>>{"รักพ่อนะครับ"}
{"พ่อก็รักลูก"} ถึงแม้ทั้งสองจะเป็นผู้ชายด้วยกัน แต่อย่างที่ศิลาพูดไว้..ว่าเขาจะคืนช่วงเวลาดีๆ ให้กับลูกและภรรยา เขาก็ทำแบบนั้นมาโดยตลอด
จนถึงช่วงเวลาเย็น เทวินนัดทุกคนมาที่ห้องอาหาร ถ้าไปโรงแรมกลัวว่าคนจะพลุกพล่าน
"ตาเทวิน มีปัญหาอะไรไหมวะ" กองทัพเจอเพื่อนอยู่ที่ลานจอดรถพอดีก็เลยถามดูก่อน เขาคิดว่าหลานชายมีปัญหาต้องการความช่วยเหลือ แต่พ่อของเทวินก็ไม่ใช่ยศน้อยอะไรเลย
"วัยรุ่นก็แบบนี้แหละ สงสัยอยากได้เมียแล้วมั้ง" ศิลาพูดแค่ขำๆ ก่อนจะเดินตามกันเข้าไปในห้อง ซึ่งถูกจองไว้เป็นพิเศษ
- ผู้เขียน
