บทที่ 15
1229 คำ
เย็นวันเดียวกัน..
แกร็ก..แกร็ก.. เสียงลูกบิดหน้าห้อง แต่สโนไวท์ที่อยู่ในห้องก็ทำเป็นไม่สนใจ
ก๊อก..ก๊อก..
"ที่รักครับคุณงอนอะไรให้ผม" เสียงคนที่เคาะประตูอยู่ด้านหน้า
"ที่รักเหรอ?" แค่นี้สโนไวท์ก็เดาได้แล้วว่าคงมีคนตามเขามา หญิงสาวก็เลยยอมเปิดประตูห้องให้
พอประตูเปิดออก เทวินก็รีบเข้ามาในห้องแล้วล็อกมันไว้
"ฉันไม่ไหวแล้วนะ"
"ไม่ไหว?" ชายหนุ่มพูดคำนี้พร้อมกับสายตามองไปที่ลิ้นชัก
"ฉันต้องการความเป็นส่วนตัว"
"พี่จะพยายาม กลับมาห้องมืดหน่อยแล้วกัน"
"ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย" เธอคิดว่าเรื่องมันชักจะไปกันใหญ่ จนไม่เหลือความเป็นส่วนตัวแล้ว
"ทนไปก่อน ถ้าพ่อหายสงสัยเดี๋ยวพี่จะกลับไปอยู่ห้องเดิม"
"เฮ้ย!" สโนไวท์พ่นลมหายใจออกมาแบบขัดใจ เพราะดูเหมือนจะพูดกันไม่เข้าใจ
จนเวลาผ่านไป..ทั้งสองอยู่คนละมุมห้อง เพราะทบทวนบทเรียนที่ได้เรียนมาในวันนี้
"หิวหรือยัง" ชายหนุ่มวางงานที่กำลังทำอยู่เพราะมันค่ำมากแล้ว
"หิว"
"จะลงไปทานด้วยกัน หรือให้พี่ซื้อขึ้นมาให้"
"เดี๋ยวฉันลงไปเอง จะไปซื้อของใช้ส่วนตัวด้วย" คิดถึงเรื่องของใช้ส่วนตัว ก็เริ่มหงุดหงิดขึ้นมาอีก เพราะประจำเดือนของเธอเตือนแล้ว ถ้าช่วงเป็นประจำเดือน เขายังอยู่ในห้องนี้ด้วย มีหวังทำอะไรก็ไม่สะดวกแน่
พูดจบสโนไวท์ชิงออกมาจากห้องก่อนเขาด้วยซ้ำ เพราะถ้ายังอยู่ในนั้นต้องหงุดหงิดใส่เขาอีกแน่
ร้านสะดวกซื้อใต้คอนโด
"ข้าวหอม" พอเข้ามาในร้านสะดวกซื้อ ก็เห็นว่าข้าวหอมกำลังซื้อของอยู่เหมือนกัน
"อ้าว สโนว์มาซื้ออะไร" ข้าวหอมก็พักอยู่ตึกข้างๆ นี่เอง แต่สโนไวท์ไม่ได้ไปเล่นด้วย ขอข้าวหอมมีรูมเมท
"ผ้าอนามัย แล้วเธอซื้ออะไร" มองดูในมือของเพื่อนมีแต่บะหมี่กึ่งสำเร็จ
"ทางบ้านยังไม่ส่งเงินมาให้เลย ต้องพึ่งไอ้นี่ไปก่อน"
"ถ้าเธอเดือดร้อนเรื่องเงินยืมฉันก่อนก็ได้นะ"
"ไม่หรอก ถ้ายืมเธอครั้งต่อไปฉันคงต้องติดเป็นนิสัย"
"ถ้างั้นเอาแบบนี้แล้วกัน เย็นนี้ฉันเลี้ยงข้าวไม่ต้องกินหรอกบะหมี่"
"ฉันยังไม่หิวเลย ว่าจะเอาไปไว้กินรอบดึก" จะให้เพื่อนเลี้ยงข้าวก็เกรงใจ เพราะเพื่อนก็ยังขอเงินที่บ้านใช้เหมือนกัน
"หึ..เนี่ยเหรออาหารที่พวกเธอกินกัน" ไม่ต้องบอกก็รู้แล้วว่าเป็นคำพูดจากใคร ที่จริงร้านสะดวกซื้อก็ไม่ได้มีอยู่แค่ตรงนี้ แต่ที่วิชุดากับเพื่อนมาที่นี่ เผื่อว่ามีอะไรให้เล่นหน่อย..และก็มีจริงๆ
"เดี๋ยวก่อนสิเธอจะไปไหนเหรอ" เฟิร์นรีบเดินดักหน้าไว้ก่อนที่ข้าวหอมจะพาเพื่อนออกจากร้าน เพราะไม่อยากมีเรื่อง "อาทิตย์หน้า เพื่อนฉันจะจัดงานเลี้ยงที่โรงแรม ถ้าพวกเธออยากไปก็ได้นะ"
"พวกเราคงไม่ไปหรอกค่ะ" คนที่ตอบก็คือข้าวหอม
"ฉันก็ว่าอยู่เหมือนกัน น้ำหน้าแบบพวกเธอคงไม่กล้าเสนอหน้าไปงานนี้หรอก"
"ขอวันที่ชัวร์กว่านี้หน่อยนะคะ เพราะถ้าบอกว่าอาทิตย์หน้ามันมีตั้ง 7 วัน"
"สโนว์เธอจะไปเหรอ" ข้าวหอมหันไปถามเพื่อน
"รุ่นพี่อุตส่าห์ชวนปฏิเสธก็เสียมารยาทสิ ฉันจะรอนะคะรุ่นพี่" สโนไวท์พูดเหมือนว่าจะตั้งหน้าตั้งตารองานเลี้ยงนั้น ก่อนที่จะออกจากร้านไปโดยยังไม่ซื้อของเลยด้วยซ้ำ
"ทำไมเธอต้องพูดไปแบบนั้นด้วย" พอสองคนนั้นไปแล้ววิชุดาก็ตำหนิเพื่อนยกใหญ่
"อ้าวเธอบอกจะจัดงานเลี้ยงไม่ใช่เหรอ"
"ฉันยังไม่แน่ใจเลย" ที่ไม่แน่ใจเพราะกลัวเทวินจะไม่เออออไปด้วย
"ฉันพูดไปแล้วนี่"
"ทีหลังถ้าจะพูดอะไร ถามฉันก่อน!"
ถ้าเทวินเปลี่ยนใจมาชอบฉัน ฉันจะเขี่ยเธอให้กระเด็นคนแรกเลย ..เฟิร์นได้แต่คิดแล้วรีบเดินตามหลังวิชุดาไป
"วิน?" เดินออกมาอีกนิดหนึ่งก็เห็นเทวินนั่งทานข้าวอยู่ร้านอาหารของคอนโดนั้น
"แฟนเธอจริงด้วย วันนั้นได้ยินบอกว่าเขามากินที่นี่ไม่ใช่เหรอ ทำไมเจอตึก C บ่อยจัง"
"เธอไม่ต้องตามเข้าไปหรอก กลับห้องไปก่อนเลย" พอเห็นเทวินอยู่ในร้านวิชุดาก็ไม่ให้เฟิร์นมาเป็นก้างขวางคอ
"ถีบหัวส่งเลยนะ" ในเมื่อเพื่อนไม่ให้ตามไปเฟิร์นก็ได้เดินกลับ
"วิน วิดีใจจังเจอวินที่นี่"
"วิมาทำอะไร"
"ว่าจะมาหาอะไรทาน"
"ทำไมไม่กินที่หอตัวเอง"
"วิต้องถามวินมากกว่าไหม"
เทวินไม่ตอบคำถามนี้ เพราะถ้าพูดไปเดี๋ยวก็ได้อธิบายกันยาว
"อาทิตย์หน้าวินว่างไหม"
"ทำไม"
"คุณแม่อยากเจอวิน"
"เรายังไม่แน่ใจ"
"คุณแม่อยากชวน ครอบครัวของวินมาร่วมงานเลี้ยง"
"งานเลี้ยงอะไร"
"เออคือว่า..เลี้ยงวันเกิดของคุณแม่" ที่จริงไม่ใช่หรอก หาเรื่องชวนเขาไปงานให้ได้ก่อน
"ขอคิดดูก่อน"
"วินอย่าคิดนานนะ"
ทานข้าวเสร็จเทวินก็ขอแยกจากวิชุดาตรงนั้น เพราะถ้าคนของพ่อยังตามอยู่กลัวว่าพวกนั้นจะสงสัย ตอนนี้เทวินยังมีอีกหนึ่งเรื่องที่ต้องจัดการ นั่นคือวิชุดา
เรื่องงานเลี้ยงยังไงเขาก็ไม่ชวนครอบครัวไปอยู่แล้ว แต่เทวินคิดว่าคงให้เกียรติวิชุดาไปร่วมงานหน่อย ก่อนที่จะจัดการเรื่องนี้
ห้องสโนไวท์..
"ไหนล่ะโซฟาที่ว่าจะจัดการ" พอเทวินกลับมาสโนไวท์ก็ยืนกอดอกหน้าบึ้งตึงใส่ เพราะจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เห็นโซฟาที่เขาบอกว่าจะหามาไว้นอน
"วันนี้ยุ่งหลายเรื่องก็เลยลืม"
"ถ้างั้นคืนนี้รุ่นพี่ก็นอนพื้นไป จะได้ไม่ลืม"
พูดยังไม่ทันขาดคำ คนที่เธอสั่งให้นอนพื้นก็ได้ไปถึงเตียงก่อน
อึบ! สโนไวท์ไม่รู้ว่าเขาจะไวขนาดนี้ พอนอนลงร่างของเธอก็ทับร่างของเขาพอดี
"พี่วิน!"
"จะว่าให้พี่ก็ไม่ได้นะ ตัวเองมาทับพี่เอง"
"พี่ก็ปล่อยสิ"
เทวินปล่อยมือที่โอบร่างเธออยู่ออก
ดึกๆ คืนเดียวกัน
"ซี๊ดดด อ๊อยยย"
เทวินสะดุ้งตื่นเพราะคนข้างๆ นอนดิ้นขยับตัวไปมา แถมยังได้ยินเสียงคล้ายๆ เสียงครางอีก ชายหนุ่มรีบหลับตาลง เหมือนว่าเขายังคงนอนหลับอยู่ กลัวว่าเธอจะอาย
"เจ็บ อื้อ"
คนที่แกล้งนอนหลับอยู่เริ่มขนลุกซู่ ถ้าเธอรู้ว่าเขายังไม่หลับจะทำหน้ายังไงเนี่ย
"พี่วิน เจ็บ ช่วยที"
ทนไม่ไหวแล้วโว้ย นอนฟังอยู่ตั้งนานจนเธอเรียกให้ช่วย ใครจะไปอดทนไหวล่ะ เทวินหันไปมองทางคนที่เรียกให้เขาช่วยเมื่อสักครู่
"หือ?"
- ผู้เขียน
