บทที่ 3 ไอ้เด็กไม่มีพ่อ (3)
1060 คำ
ทันทีที่เข้ามาอยู่ในห้องขนาดใหญ่ของบิดาทำเอาเด็กชายตัวกลมตาโตตื่นเต้น ไม่คิดว่าบ้านป๊ะป๋าจะกว้างมากขนาดนี้ เจ้าของห้องไม่รอช้า รีบจูงมือลูกชายไปยังห้องที่เก็บของเล่นซึ่งสะสมมาตั้งแต่เด็ก
จากนั้นก็บอกให้ลูกเลือกอยากได้อันไหนป๊ะป๋ายกให้หนูเป็นของขวัญ ปกติสายฟ้าจะหวงของมากแต่กับเจ้าหมูอ้วนเขากลับอยากยกให้เอาอันไหนก็ได้ตามแต่ใจต้องการ
“เอาอันเดียวพอครับ ห้ามเอาหลายอัน” คุณแม่ห้ามเสียงแข็งหลังจากเห็นคุณพ่อตามใจลูกชาย ทว่าเด็กน้อยกลับแสดงสีหน้าไม่พอใจเพราะชอบหุ่นยนต์หลายตัว อยากเอากลับไปหมดด้วยซ้ำ
“แต่พี่หมูอ้วนชอบอันนั้น อันนั้น แล้วก็อันนั้น”
“หนูเล่นคนเดียวจะเอาไปทำไมเยอะแยะ เอาอันเดียวก่อน”
“ไม่ต้องห้ามลูกหรอกคุณ พี่หมูอ้วนอยากได้กี่อันก็เอาไปเลยครับ” บอกแม่เสร็จเขาหันมาบอกลูกต่อ คราวนี้ม่านหยกจะไม่ทนเพราะไม่อยากให้ลูกเป็นเด็กที่ได้อะไรมาง่ายๆ
“คุณสายคะ อย่าตามใจลูกแบบนี้ เดี๋ยวลูกจะเอาแต่ใจ”
“เอาน่าผมมีวิธีเลี้ยงลูกก็แล้วกัน อีกอย่างนี่เป็นของขวัญที่ผมอยากให้ลูกจะให้กี่อันก็ได้”
“ผลตรวจดีเอ็นเอยังไม่ออกเลย ยอมรับแล้วเหรอคะ”
“แน่นอน หน้าตาหล่อเหลาเหมือนผม ฉลาดหลักแหลมแบบนี้ ต้องเป็นลูกของผมอยู่แล้ว จะเป็นลูกคนอื่นได้ยังไง อีกอย่างคุณบอกเองไม่เคยมีอะไรกับใคร คุณ…”
ชายหนุ่มตกใจเล็กน้อยหลังจากหญิงสาวกระโดดมาปิดปากทำให้เนื้อตัวแนบชิดกันอย่างไม่ได้ตั้งใจ
“คุณสายอย่าพูดแบบนี้ต่อหน้าลูก”
ม่านหยกกลัวเจ้าเด็กขี้สงสัยจะถามไม่เข้าเรื่อง สุขนำพาชอบถามไปหมดทุกอย่าง บางอย่างเธอก็ไม่รู้จะหาคำตอบจากไหนมาให้เหมือนกัน
“หม่าม้าปิดปากป๊ะป๋าทำไมคับ” เอาแล้วไงความสนใจของเจ้าหมูอ้วนไม่ได้อยู่ที่หุ่นยนต์อีกแล้ว แต่มาอยู่ที่พฤติกรรมของพ่อแม่แทน เจ้าหมูอ้วนเอียงคอมองด้วยความสงสัย ป๊ะป๋าทำอะไรผิดหม่าม้าถึงต้องปิดปากแบบนั้น
“ป๊ะป๋าพูดไม่ดี หม่าม้าก็เลยต้องปิดปากครับ”
คุณแม่แก้ตัวน้ำขุ่นๆ ทำให้คุณพ่อหลุดยิ้ม โกหกแบบนี้ก็ได้เนอะคนเรา ก่อนจะขำจนน้ำตาไหลเพราะการเออออห่อหมกของเจ้าเด็กแก่แดด
“เป็นเด็กไม่ดีเลยอะป๊ะป๋า ห้ามพูดมึงกู เข้าใจไหมคับ พูดไม่เพาะไม่ได้จะโดนตีก้น” คุณครูวัยสามขวบชี้นิ้วสั่งสอนคุณพ่อหน้าเครียด หม่าม้าบอกว่าต้องพูดเพราะๆ ห้ามพูดคำหยาบ
“เข้าใจแล้วครับ พี่หมูอ้วนเก่งจังเลย ใครสอนเนี่ย”
“หม่าม้าคับ หม่าม้าบอกว่าเป็นเด็กห้ามพูดคำหยาบ”
“หนูรู้เหรอคำหยาบคืออะไร”
“ลู้คับ ห้ามพูดมึงกู ห้ามพูดไอ้เหี้ย ไอ้สัตว์ ถ้าพูดหม่าม้าจะตีปากแตกจะตีก้นด้วยไม้แขวนเสื้อ”
“จำแล้วก็ต้องทำตาม เข้าใจไหมครับ”
“เข้าใจคับหม่าม้า พี่หมูอ้วนไม่พูดแน่นอน สบายใจได้”
“อย่าให้ได้ยินนะ โดนตีก้นลายแน่”
“ลับแซ่บค้าบบบ”
“หม่าม้าของลูกพูดถูก คำพูดพวกนี้เด็กห้ามพูดเด็ดขาด จนกว่าพี่หมูอ้วนจะโตเป็นผู้ใหญ่”
“เฮ้อ เป็นผู้ใหญ่อีกละเซ็งจุง”
เด็กแก่แดดส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะหันไปสนใจเหล่าหุ่นยนต์ของพ่อต่อ ถ้าเป็นไปได้จะเอากลับบ้านให้หมดเลย สายฟ้าหันมามองหน้าม่านหยกด้วยความสงสัยทำไมลูกถึงพูดแบบนั้น
“วันก่อนลูกถามว่า พี่หมูอ้วนมีแฟนได้กี่โมง ม่านก็เลยบอกว่ามีได้ตอนเป็นผู้ใหญ่ค่ะ”
“อ้อ ตัวแค่นี้อยากมีแฟนแล้ว ร้ายจริงๆ เจ้าลูกคนนี้”
“แกทำตามเด็กข้างห้องค่ะ รายนั้นโตกว่านิดหน่อย ชอบพูดอะไรแบบนี้ประจำ”
“เด็กที่ล้อว่าไม่มีพ่อใช่ไหม”
“ค่ะ เด็กไม่ผิดหรอก พ่อแม่ต่างหากที่ผิดชอบพูดให้เด็กฟัง”
“คุณไม่ต้องห่วง เดี๋ยวพวกเขาเห็นผมก็เลิกพูดไปเอง”
หญิงสาวยิ้มน้อยๆ รู้สึกใจชื้นขึ้นมาหลังจากเห็นแววตาอยากปกป้องลูกของสายฟ้า ต่อไปหลังจากนี้เด็กชายสุขนำพาจะไม่โดนใครล้อว่าเป็นลูกไม่มีพ่อหรือเรียกไอ้ลูกไม่มีพ่ออีกแล้ว
ในระหว่างที่เจ้าหมูอ้วนคนหล่อกำลังเพลิดเพลินกับหุ่นยนต์หลากหลายแบบ ม่านหยกก็ฝากให้สายฟ้าดูแลลูกสักครู่ ตัวเองจะไปคุยโทรศัพท์กับมารดา
ชายหนุ่มพยักหน้ารับแอบเห็นหญิงสาวถอนหายใจก่อนจะกดรับสาย ไม่รู้คุยอะไรกันถึงได้หน้าเครียดเหมือนจะร้องไห้ ไม่นานเธอก็กลับมาแต่แววตาดูหมองหม่นจนน่าสงสาร แต่ไม่กล้าถามเพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัวของเธอ
“เรากลับกันเถอะ ไปตอนนี้รถยังไม่ติด”
“ก็ดีเหมือนกัน ตกลงพี่หมูอ้วนจะเอาตัวไหนครับ”
“ตัวนี้คับ ตัวนี้ แล้วก็ตัวนี้”
“ตาถึงจริงๆ ของหายากด้วย แต่ป๊ะป๋ายกให้ได้”
“พี่หมูอ้วนลักป๊ะป๋าที่สุด”
“หม่าม้าตกกระป๋องแล้วใช่ไหม”
คุณแม่ส่งค้อนวงโตให้ลูกชาย ก่อนจะช่วยเจ้าหมูอ้วนเอาหุ่นยนต์ใส่ถุงอย่างระมัดระวัง จากนั้นทั้งหมดก็เดินทางกลับไปยังหอพักของสองแม่ลูก เด็กชายตัวน้อยนั่งอยู่เบาะหน้าข้างพ่อ ส่วนแม่นั่งอยู่เบาะหลัง
ม่านหยกเอาแต่เหม่อออกไปนอกหน้าต่างรถ คิดถึงเรื่องมารดาแล้วเครียด น้ำตาเหมือนจะไหลออกมาแต่ก็ต้องอดทน เพราะเธอไม่อยากให้ใครเห็นความเศร้าโดยเฉพาะลูกชาย ทว่าความเศร้าของเธออยู่ในสายตาของสายฟ้าตลอด ปากอยากถามแต่สุดท้ายก็ไม่กล้า เอาไว้มีโอกาสเขาค่อยตะล่อมถามเธอ เผื่อจะเป็นเรื่องเดิมๆ เหมือนที่เธอเคยเล่าให้ฟังสมัยยังทำงานด้วยกัน ถ้าใช่แสดงว่าเกินเยียวยา
- ผู้เขียน
