บทที่ 3 ไอ้เด็กไม่มีพ่อ (2)
730 คำ
“กลัวทำไมครับคุณหมอไม่ทำอะไรหรอก”
“ฮือ ไม่เอา หม่าม้าคับกลับบ้าน”
“เกิดอะไรขึ้นคุณ ทำไมลูกเป็นแบบนี้”
“คือลูกเคยป่วยแล้วเข้าไปรักษาตัวในโรงพยาบาลรัฐค่ะ โดนคุณพยาบาลดุหลายครั้ง หลังจากนั้นก็กลัวโรงพยาบาลมาตลอด”
“หม่าม้าคับ พี่หมูอ้วนไม่ป่วย ตัวไม่ล้อนกลับบ้านกัน ฮึก”
“เราไปให้หมอตรวจนิดเดียวครับ เสร็จแล้วหม่าม้าพากลับบ้านโอเคไหม”
“ถ้าหนูยอมให้คุณหมอตรวจ เดี๋ยวลุงจะซื้อของเล่นให้”
“เอาเยอะๆ พี่หมูอ้วนอยากได้หุ่นยนต์เหมือนของพี่นินจา”
“โอเคเดี๋ยวลุงซื้อให้เยอะเลย ไป เราไปกัน”
“คับ เยอะเท่าฟ้าเลยได้ไหม”
แค่คำว่าของเล่นก็สามารถทำให้เด็กงอแงหยุดร้องไห้ได้ สายฟ้าพยักหน้าตกลงทุกอย่างไม่ว่าเจ้าหมูอ้วนอยากได้อะไร เขาจะหามาให้ทั้งหมดขอแค่ตรวจดีเอ็นเอให้สำเร็จก็พอ
กระบวนการตรวจดีเอ็นเอของสองพ่อลูกผ่านพ้นไปพร้อมกับเสียงงอแงร้องไห้สะอึกสะอื้น กว่าเจ้าหมูอ้วนจะหยุดร้องก็ตอนที่ได้เห็นโมเดลหุ่นยนต์จากรูปในกล้องของสายฟ้า เด็กน้อยตาโตเท่าไข่ห่านบอกว่าอยากได้แบบนี้เยอะๆ ในหัวมีแต่ภาพของเล่นเต็มห้องนอน แค่คิดเจ้าหมูอ้วนก็ยิ้มไม่หุบ
“เดี๋ยวลุงจะซื้อมาให้นะครับ” สายฟ้ายังแทนตัวเองว่าลุงทำให้เด็กน้อยหน้ามุ่ย ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วส่ายหน้าเลียนแบบมารดาเวลารำคาญใครสักคน
“ไม่ใช่ลุง ป๊ะป๋า” คิ้วทั้งสองมุ่นติดกันเป็นแพยาว ในขณะจิ้มอกบิดาไม่เข้าใจทำไมป๊ะป๋าถึงเรียกตัวเองว่าลุง
“อย่าไปบังคับคนอื่นสิครับลูก” คุณแม่อมยิ้มเล็กน้อยกับความแก่แดดของลูกชาย ดูจากท่าทาง คำพูด น้ำเสียง นี่มันผู้ใหญ่ในร่างเด็กชัดๆ รู้มากไปแล้วเจ้าหมูอ้วน
“โอเคป๊ะป๋าก็ได้ครับ” แพ้ราบคาบ แพ้แบบไม่มีอะไรมากั้น ใครเจอความน่ารักน่าชังของสุขนำพาบอกได้คำเดียวว่ายอมศิโรราบ อยากเป็นพ่อของเจ้าหนูทั้งนั้น ลูกใครเนี่ยทำไมน่าหยิกแก้มขนาดนี้
“เรากลับกันเถอะครับ ป๊ะป๋าจะได้ไปทำงาน”
“เดี๋ยวผมไปส่ง หนูอยากให้ป๊ะป๋าไปส่งไหม”
“อยากคับ ให้ไปบอกพี่นินจาว่าพี่หมูอ้วนมีพ่อ”
“หมายความว่าไงคุณ”
“ลูกอยากให้คุณสายไปบอกเพื่อนข้างห้องค่ะ แกเป็นเด็กมีพ่อ ไม่ใช่เด็กไม่มีพ่ออย่างที่ถูกล้อบ่อยๆ ถ้าคุณสายไม่สะดวกไม่ต้องไปก็ได้ค่ะ ม่านจัดการเอง”
“สะดวกสิ สะดวกมากด้วย ใครมาล้อหนูเดี๋ยวป๊ะป๋าจัดการเอง” สายฟ้าหน้าเครียดอยากจะเห็นไอ้เด็กพ่อแม่ไม่สั่งสอนคนนั้นจริงๆ กล้าดีอย่างไรถึงมาว่าลูกชายแก้มกลมของเขาแบบนี้
“ไหนพี่หุ่นยนต์คับป๊ะป๋า” เด็กฉลาดมีเหรอจะลืมเรื่องสำคัญ รีบเงยหน้าแบมือขอของเล่น ที่พ่อสัญญาว่าจะซื้อให้ด้วยสายตาอ้อนวอน ตอนนี้ไม่มีอะไรสำคัญเท่าเรื่องหุ่นยนต์อีกแล้ว
“ไปเอาที่ห้องของป๊ะป๋าดีกว่า ไม่ต้องซื้อใหม่ เอาไหมครับ”
“เอาคับเอา พี่หมูอ้วนชอบหุ่นยนต์”
“จะดีเหรอคะ คุณสายซื้อมาแพงๆ ทั้งนั้น”
“ทำไมจะไม่ดี ของพ่อก็คือของลูก เนอะพี่หมูอ้วน”
“คับ ไปเอาหุ่นยนต์กัน”
“เอากี่ตัวดีครับ”
“เยอะๆ เลยคับป๊ะป๋า”
เด็กงอแงก่อนหน้านี้หายไปไหนไม่รู้ ตอนนี้เหลือเพียงเด็กอยากได้หุ่นยนต์เท่านั้น เด็กชายสุขนำพายิ้มแฉ่งอวดฟันเรียงสวยหลังจากอ้อนขอให้บิดาอุ้มสำเร็จ
“ฮึบ ลูกใครเนี่ยทำไมตัวหนักจัง”
“ลูกป๊ะป๋ากับหม่าม้าคับ”
“หนักกี่กิโลแล้วครับ”
“อืม ห้ากิโลคับ”
“ฮ่าๆๆๆ ห้ากิโลเองเหรอ”
ม่านหยกแอบเอาโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปพ่อลูกหยอกล้อกัน ไม่รู้วันข้างหน้าจะเป็นอย่างไรแต่ขอเก็บภาพความสุขเอาไว้ก่อน เธออดตื่นเต้นไม่ได้กับการไปคอนโดของสายฟ้า ภาพวันวานยังคงวนเวียนอยู่ในหัว ภาพตอนที่เธอกับเขา...จนมีเจ้าตัวป่วนด้วยกัน
- ผู้เขียน
