รถหรูขับออกจากคฤหาสน์หลังใหญ่ราวๆ สี่สิบนาทีก็ถึงที่หมาย ห้องเสื้อแห่งหนึ่งที่อแมนด้าเป็นหุ้นส่วนอยู่เขาไม่ได้สนใจเรื่องแฟชั่นเท่าไหร่ เสื้อผ้าเขาเองก็โทนสีเดียวกันหมดแต่เขาไม่อยากให้หญิงสาวข้างๆ แต่งตัวไม่เข้ากับบุคลิกเท่าไหร่ อย่างน้อยอยู่บ้านเดียวกันก็อยากเห็นอะไรที่มันเจริญหูเจริญตาเสียหน่อยและไม่อยากให้ใครมองว่าเขาไม่อาจดูแลคนในปกครองได้ดีพอ
“สวัสดีค่ะ” พนักงานสาวคนหนึ่งปรี่เข้ามาทันทีที่เห็นร่างสูงใหญ่เข้ามาในร้าน “มาหาคุณอแมนด้าเหรอคะ”
“อแมนด้าอยู่เหรอ” เขาขมวดคิ้วนิดหนึ่งแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก เขากำลังมองหาร่างอิ่มเอิบของอแมนด้าอยู่แต่เมื่อรู้สึกตัวว่าตนเองยืนในร้านคนเดียวก็ทำให้ต้องหันไปมองที่นอกร้าน ณัชชายังยืนอยู่หน้าร้านทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดจนต้องก้าวยาวๆ ไปดึงข้อมือเธอเข้ามาในร้าน
“ต้องให้ฉันเชิญเธอเข้ามารึไง”
“ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ” ณัชชาส่ายหน้าไปมาเร็วๆ “ฉันนึก
