ตอนที่ 3
1379 คำ
พิมพ์มาดาเข้ามาทำงานในคฤหาสน์ของอาร์เดนได้เกือบหนึ่งเดือนแล้ว และทุกวันเธอจะทำอาหารเย็นไปเสิร์ฟให้เขาตามคำสั่ง พิมพ์มาดาจะเรียกชายข้างหลังม่านว่าคุณท่านเพียงเท่านั้น เธอไม่รู้และไม่ได้คิดอยากจะรู้ด้วยซ้ำว่าเขาชื่ออะไร หน้าที่มีแค่ไหนเธอก็ทำแค่นั้นไม่เคยอยากรู้อยากเห็นจนเกินหน้าที่
วันนี้ก็เช่นเดิม เมนูอาหารเพื่อสุขภาพสำหรับผู้สูงวัยถูกยกเข้ามาในห้องแล้ววางลงบนโต๊ะตัวเดิม
ว้าย! เพล้ง! โอ้ย! ขณะที่กำลังจัดจานอาหารบนโต๊ะอยู่นั้น พิมพ์มาดาเผลอเอามือไปปัดแก้วน้ำที่วางอยู่ข้าง ๆ โดยไม่ตั้งใจจนตกลงพื้น แก้วน้ำแตกกระจัดกระจาย เมื่อเธอพยายามจะก้มเก็บเศษแก้วก็ดันบาดมือเธอเข้าให้
“เกิดอะไรขึ้น!”
จู่ ๆ ก็มีผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาออกมาจากหลังผ้าม่าน คนที่กำลังเก็บเศษแก้วอยู่เงยหน้าขึ้นมองแล้วก็แน่นิ่งไป
“ทำไมหล่อขนาดนี้เนี่ย” พิมพ์มาดาพูดกับตัวเองเพียงเบา ๆ โดยไม่สนนิ้วมือตัวเองที่เลือดยังไหลไม่หยุด เขาตัวสูงใหญ่ ตาเฉี่ยวคม นัยน์ตาสีน้ำตาลเทา ทั้งหล่อ ทั้งเท่ แถมยังดูน่ากลัวในเวลาเดียวกัน
“ฉันถามว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่ได้ยินหรือไง” เสียงทุ้มนั้นถามย้ำอีกครั้งพิมพ์มาดาถึงได้สติกลับมา
“เอ่อ คือหนูแค่ทำแก้วแตกค่ะ ไม่มีอะไรมากค่ะ เดี๋ยวหนูจะรีบเก็บเดี๋ยวนี้เลยค่ะ” เสียงหวานละล่ำละลักตอบแล้วก็จะก้มลงไปเก็บเศษแก้วที่เหลืออีกครั้ง
“ไม่ต้องแล้ว เลือดออกขนาดนั้นมาใส่ยาก่อน” มื้อหนาคว้าข้อมือเล็กเอาไว้แล้วออกแรงลากให้เธอเดินตามไป
แค่เขาจับที่ข้อมือเธอ พิมพ์มาดาก็แทบจะเป็นลมล้มฟุบลงตรงนี้เสียให้ได้ ทั้งใจที่เต้นเร็วระรัวอยู่ข้างในอีก เขาเป็นใครกันทำไมถึงได้น่าหลงใหลขนาดนี้
“คุณ เดี๋ยวค่ะ จะไปไหนคะ” พิมพ์มาดาหยุดเดินตามเมื่อเขาทำท่าจะเปิดผ้าม่านสีดำพาเธอเข้าไปข้างใน
“ก็จะช่วยทำแผลให้เธอไง”
“แต่เข้าไปในนี้จะดีเหรอคะ เดี๋ยวคุณท่านจะว่าเอานะคะ” พิมพ์มาดาถามขึ้นด้วยความประหม่า ก็คุณท่านอยู่หลังม่านนั่น ถ้าจู่ ๆ เธอเข้าไปโดยที่ไม่ได้รับอนุญาต จะไม่ถูกไล่ออกจากงานเลยเหรอ
“ไม่ว่าหรอก ฉันอนุญาต” คนตัวสูงตอบแค่นั้นก็จูงเธอเดินเข้าไปข้างในต่อ
ข้างหลังผ้าม่านสีดำที่เธอไม่เคยเข้ามา เป็นห้องทำงานขนาดใหญ่ มีโต๊ะทำงานและเก้าอี้หรูหราเข้าเซ็ตกัน มีตู้เก็บหนังสือ แล้วก็มีประตูอีกสองบานที่สามารถทะลุไปที่ไหนสักที่
อาร์เดนพาเธอมานั่งลงตรงเก้าอี้มุมห้องใกล้ ๆ ตู้ยา ระหว่างที่กำลังหยิบอุปกรณ์ทำแผล สายตาคมเหลือบมองหญิงสาวตัวเล็กเป็นระยะ เธอทั้งสวยและน่ารัก ตัวก็เล็กนิดเดียว น่าหมั่นเขี้ยวชะมัด
เขาวางอุปกรณ์ลงบนโต๊ะแล้วก็นั่งลงที่เก้าอี้ข้าง ๆ เธอ ส่วนคนตัวเล็กก็ยังสอดส่ายสายตามองไปมาจนทั่วห้อง
“เธอกำลังมองหาอะไร” อาร์เดนถามขึ้นพร้อมกับจับนิ้วมือเรียวเล็กที่โดนบาดขึ้นมาดูอย่างแผ่วเบา
“หนูกำลังมองหาคุณท่านค่ะ หนูคิดว่าท่านจะนั่ง หรือว่านอนอยู่หลังม่านนี้เสียอีก” พิมพ์มาดาตอบคำถามด้วยแววตาใสซื่อ ส่วนอาร์เดนได้แต่อมยิ้มแล้วก็กลั้นขำเอาไว้ในใจ
“แสบหน่อยนะ”
“อ๊ะ แสบ แสบ” อาร์เดนหยดยาใส่แผลทันทีที่เขาพูดจบ ทำเอาพิมพ์มาดาร้องเสียงหลงเมื่อยาโดนแผล
“อยู่นิ่ง ๆ สิ จะเสร็จแล้ว” เสียงทุ้มลึกนั้นพูดกับเธอ แล้วก็ใช้สายตาจ้องมองลึกเข้ามาข้างในดวงตาคู่สวย เหมือนดั่งต้องมนต์เมื่อได้สบสายตา พิมพ์มาดานั่งนิ่งยอมให้เขาใส่ยาแต่โดยดี
“ขอบคุณมากนะคะ จะว่าไปคุณก็ทำแผลเก่งเหมือนนะเนี่ย” หญิงสาวยกนิ้วตัวเองที่พันไว้ด้วยผ้าพันแผลอย่างประณีตขึ้นมาดูพร้อมกับเอ่ยชมคนตรงหน้า เพียงแค่คำชมเล็ก ๆ ทำเอาชายหนุ่มถึงกับหน้าเปลี่ยนสี
“ว่าแต่ คุณเป็นใครเหรอคะ ทำไมถึงอยู่ในห้องนี้ หรือว่าเป็นคนที่คอยดูแลคุณท่านอีกทีคะ” เพราะพิมพ์มาดาไม่ได้คิดว่าคนตรงหน้าคือเจ้านาย เธอถึงได้กล้าพูดกล้าถาม
“ฉันก็เป็นคนที่คุยกับเธอทุกวันเวลาเธอเอาอาหารมาเสิร์ฟยังไงล่ะ” อาร์เดนพูดเสร็จแล้วก็ลุกขึ้นเอาอุปกรณ์ทำแผลไปเก็บ
“คุยด้วยทุกวันเหรอคะ แต่ทุกวันที่หนูเอาอาหารมาเสิร์ฟหนูคุยแค่กับคุณท่าน คน คน เดียว นะ คะ” คำพูดเริ่มเชื่องช้าเมื่อสมองเริ่มปะติดปะต่อได้ว่าคนที่เธอกำลังสนทนาด้วยอยู่ตอนนี้เป็นใคร นัยน์ตาสวยช้อนมองขึ้นสบตาคนตัวสูงอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจในความคิด
“อืม ฉันเอง”
“คะ คุณท่าน” พิมพ์มาดาลุกพรวดจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่แล้วมายืนสงบนิ่งก้มหน้าก้มตาอยู่ข้างหน้าอาร์เดน ..ซวยแล้วพิมพ์เอ้ย ตกงานแน่แล้ว.. เธอคิดในใจ
“ทำไมนิ่งไปแล้วล่ะ ทีเวลาเอาอาหารมาเสิร์ฟล่ะพูดแจ้ว ๆ ไม่หยุด” อาร์เดนก้าวเท้าเข้ามาหาพิมพ์มาดาช้า ๆ ส่วนเธอก็รีบขยับเท้าเล็กก้าวถอยหลังเช่นกัน
“ก็หนูคิดว่าคุณท่าน เป็น เอ่อ เป็น..”
“เป็นตาแก่อายุมากที่ต้องมีคนคอยดูแลใช่ไหม” ชายหนุ่มมาหยุดยืนตรงหน้าเธอพอดิบพอดี โดยที่พิมพ์มาดาไม่มีทางให้ถอยหนีได้อีก เพราะตอนนี้แผ่นหลังเล็กนั้นชนเข้ากับตู้เก็บหนังสือพอดี
“ก็หนูเห็นทุกคนเรียกว่าคุณท่าน ก็เลยคิดว่าแบบนั้นค่ะ ขอโทษนะคะ” เสียงหวานตอบอ้อมแอ้มไม่เต็มเสียงนัก สายตาก้มลงมองพื้นข้างล่างอย่างคนกำลังทำความผิด
“มือเจ็บใช่ไหม พรุ่งนี้ไม่ต้องทำกับข้าว เอาไว้หายแล้วค่อยทำ” พิมพ์มาดาเงยหน้าขึ้นมามองผู้ชายตรงหน้า คิ้วโก่งคลายปมประหม่าลง เขาไม่โกรธ แถมยังท่าทางใจดีมากด้วย
“ขอบคุณนะคะ หนูจะรีบหายแล้วกลับมาทำกับข้าวให้คุณท่านนะคะ” รอยยิ้มหวานผุดขึ้นบนใบหน้าของเธอ ทำเอาอาร์เดนถึงกับชะงักนิ่ง แค่เธอยิ้มก็ทำให้เขาแทบจะหยุดหายใจให้ได้
พิมพ์มาดาออกจากห้องไปแล้ว อาร์เดนนั่งลงที่เก้าอี้ทำงานตัวใหญ่ ในหัวก็เอาแต่ฉายภาพรอยยิ้มนั้นซ้ำ ๆ เกิดมาจนอายุ 32 ปี ผ่านผู้หญิงมาก็มาก แต่คนที่ทำให้หัวใจด้านชาเต้นแรงขนาดนี้ได้ดันเป็นเพียงสาวใช้ในบ้าน
“บ้าไปแล้ว” อาร์เดนสบถกับตัวเองเบา ๆ ก่อนที่จะหันไปจดจ่อกับเอกสารมากมายที่กองอยู่บนโต๊ะแทน หากไม่หาอะไรทำ คืนนี้ทั้งคืนเขาคงได้แต่นั่งคิดถึงใบหน้าหวาน ๆ ของพิมพ์มาดาเป็นแน่
หลังจากออกมาจากห้องของคุณท่าน พิมพ์มาดาก็เอาแต่นั่งเหม่อลอยมองผ้าพันแผลที่อยู่บนนิ้วนางข้างขวาของตัวเอง ไม่คิดว่าคุณท่านที่เธอทำอาหารให้เขาทานทุกวันจะหล่อและดูดีขนาดนี้ ..หล่อจนใจเจ็บมันเป็นแบบนี้เองสินะ..
“คิดอะไรอยู่เนี่ยพิมพ์” ใบหน้าเล็กส่ายไปมาเพื่อสลัดความคิดที่กำลังวนเวียนอยู่กับใบหน้าของชายหนุ่มให้ออกไปจากหัว แต่มันก็ยากจริง ๆ ก็เขาหล่อราวกับเทพปั้นใครจะไปลืมใบหน้านั้นได้ลง
//////
- ผู้เขียน
